(Tekst: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Curt Simmons...
(1929 - 2022) |
 Philadelphia Phillies-icoon en Hall of Famer Curt Simmons overleden
English
 AMBLER, Pennsylvania (USA) -
Curt Simmons, die in 20 Major League-seizoenen gooide, waaronder 13 bij Philadelphia Phillies, is op dinsdag (13 december) op 93-jarige leeftijd overleden.
De linkshandige werper maakte deel uit van het legendarische Phillies-team in 1950, dat werd bijgenaamd 'The Whiz Kids' en de National League-titel veroverde.
Simmons speelde ook voor St. Louis Cardinals, Chicago Cubs en California Angels.
Door de jaren heen is Simmons teamgenoot geweest van verschillende latere Hall of Famers.
Curtis Thomas (Curt) Simmons werd geboren op 19 mei 1929 in Egypt, Pennsylvania, een gemeenschap ongeveer 11 kilometer ten noorden van Allentown en deel uitmaakt van de Lehigh Valley Metropolitan Area.
Simmons heeft altijd in de staat Pennsylvania gewoond en speelde er ook het grootste deel van zijn Major League-loopbaan, want hij was in (delen van) dertien seizoenen (1947-1960) één van de werpers van Philadelphia Phillies.
De laatste jaren woonde Simmons in Ambler, wat zo'n 26 kilometer ten noorden van Philadelphia ligt.
Allentown heeft nog altijd een band met Philadelphia Phillies, want Lehigh Valley IronPigs, het Triple-A team van de organisatie, speelt in die stad.
Daar speelt de ploeg de thuiswedstrijden in Coca-Cola Park.
Simmons was een sterwerper in het honkbalteam van Whitehall High School.
In juni 1947 speelde het Major League-team van Philadelphia Phillies een demonstratie/oefenwedstrijd tegen een All Star Team van High School-spelers uit de Lehigh Valley.
Simmons was de startende werper en schakelde elf Phillie-slagmensen met drie slag uit.
Het duel eindigde met een 4-4 stand.
Twee weken later werd Simmons gecontracteerd door Philadelphia en met een bedrag van 65.000 dollar kreeg hij één van de hoogste tekenbonussen van die tijd.
Na te hebben getekend maakte Simmons korte tijd later zijn profdebuut in wat toen de zogenoemde B-afdeling was (twee afdelingen on de Majors) in de Minor League en was 13-5 voor Wilmington Blue Rocks met 197 strikeouts.
Zijn indrukwekkende debuut zorgde voor een snelle promotie.
En zo maakte Simmons al op 28 september 1947 zijn Major League-debuut en gooide toen voor Philadelphia Phillies op de laatste speeldag van de reguliere competitie op eigen veld in Shibe Park.
Op die dag was de linkshander de startende werper in de tweede wedstrijd van een double-header tegen New York Giants.
Simmons gooide het hele duel, kwam tot negenmaal drie slag en stond vijf honkslagen toe in een 3-1 overwinning.
Hij schakelde de bekende Giants-powerhitter Bobby Thomson tweemaal met drie slag uit.
Na zijn succesvolle debuut in 1947 maakte Curt Simmons van 1948 tot en met 1958 deel uit van de startende rotatie van Philadelphia.
In 1948, zijn eerste volle Major League-seizoen, gooide Simmons in 31 wedstrijden (23 starts) en was 7-13 met een 4.87 ERA, maar hij gooide vaker vier wijd (108) dan drie slag (86) in 170 innings.
Maar dat veranderde vanaf 1949.
Vanaf dat moment schakelde hij meer slagmensen met drie slag uit dan dat hij een vrije loop weggaf.
...Cover van het boek over...
...het Phillies-seizoen 1950... |
Simmons kwam tot een 'career-high' van 146 strikeouts in 1950 in wat één van zijn beste seizoenen was.
Simmons sloot toen af met een 17-8 'record' in wat een uitstekend seizoen was voor Philadelphia.
Doordat er veel jonge spelers op het roster stonden kreeg het team de bijnaam 'Whiz Kids'.
Simmons stond in de startende rotatie met de legendarische rechtshander Robin Roberts, Russ Meyer en Ken Heintzelman.
Jim Konstanty was de belangrijkste reliever (74 wedstrijden, 16-7, 22 saves).
Philadelphia, onder leiding van Manager Eddie Sawyer, was 91-63 in 1950 en veroverde de titel in de National League, de eerste keer sinds 1915.
Feitje: in 1944 voegde het Philadelphia-team een tweede bijnaam toe, naast Phillies.
Vanaf dat moment werd de ploeg ook Blue Jays genoemd.
Maar deze naam sloeg nooit aan in Philadelphia en in januari 1950 werd die officiëel weer geschrapt.
Vanaf dat moment was Phillies weer de enige roepnaam voor de ploeg.
Als National League-kampioen plaatste Philadelphia Phillies zich voor de World Series tegen New York Yankees, de kampioen van de American League.
New York, onder leiding van de legendarische Casey Stengel, kwam in vier wedstrijden tot een 'sweep' tegen Philadelphia, maar boekte kleine overwinningen.
Na winst in de opener met 1-0 won New York vervolgens met uitslagen van 2-1 (10 innings), 3-2 en 5-2.
Curt Simmons miste de World Series, want hij werd in september opgeroepen voor militaire dienst na de uitbraak van de Koreaanse Oorlog.
Door zijn militaire dienst miste Simmons bovendien het hele seizoen 1951.
In 2018 verscheen een boek, samengesteld door C. Paul Rogers III, Bill Nowlin, Len Levin en Carl Riechers, over het Phillies-seizoen 1950, getiteld The Whiz Kids Take the Pennant: The 1950 Philadelphia Phillies.
Curt Simmons schreef het voorwoord.
De zeventien overwinningen in 1950 waren de meeste in zijn lange loopbaan op dat moment, totdat hij er achttien won in 1964 als werper van St. Louis Cardinals.
Vanaf 1950 won Simmons 12 of meer wedstrijden in zes van de zeven seizoenen waarin hij speelde tot en met 1957.
Na het missen van het seizoen 1951 kwam Simmons sterk terug in 1952 toen hij tot 141 strikeouts kwam en 14-8 was met een 2.82 ERA, terwijl hij de Major League aanvoerde met zes shutouts.
In 1952 speelde Simmons in zijn eerste All Star Game.
Hij voegde vervolgens zestien wins toe in 1953 en veertien in 1954, met respectievelijk 138 en 125 strikeouts.
Nadat hij 8-8 was in 1955 won Simmons weer vijftien wedstrijden in 1956 en daarna twaalf in 1957.
Simmons gooide ook weer in de All Star Game in 1953 en 1957.
Echter, Philadelphia kon het succes van 1950 niet meer herhalen.
Het zou tot 1976 duren voordat de ploeg de National League East Division zou winnen en pas tot 1980 voordat de volgende National League-titel werd gepakt.
|
...Baseball-cards 1957... |
In 1959 kreeg Curt Simmons last van armproblemen en gooide in slechts zeven wedstrijden, allemaal in relief (vier als closer).
Hij was 0-0 met een 4.50 ERA en schakelde slechts vier slagmensen met drie slag uit.
Het volgende seizoen gooide Simmons in maar vier wedstrijden (twee starts) en dit keer was hij 0-0 met een 18.00 ERA.
Het resulteerde uiteindelijk in zijn 'release' op 17 mei 1960.
In vrijwel al zijn elf volle seizoenen (en een deel van zijn twaalfde) bij Philadelphia speelde Simmons samen met rechtshandiger werper Robin Roberts en midvelder Richie Asburn, die beiden eveneens legendarische spelers en Phillies-iconen zouden worden.
Roberts werd gekozen in de National Baseball Hall of Fame in 1976, Asburn (die de Rookie of the Year was in 1948) werd gekozen in 1995.
Net als Simmons werden ze allebei fulltime-spelers in het Phillies-team in 1948.
Roberts bleef teamgenoot tot en met 1960, Ashburn tot en met 1959, want hij werd in januari 1960 geruild naar Chicago Cubs.
Roberts was regelmatig koploper in Gestarte Wedstrijden, Complete Wedstrijden, Innings Gegooid en StrikeOuts.
In 1952 leidde Roberts de Major League met 28 wins.
In 1950-1955 had hij zes seizoenen op rij waarin hij minimaal 20 wedstrijden won.
Ashburn was driemaal koploper in Honkslagen (221 in 1951, 205 in 1953, 215 in 1958).
Andere langdurige teamgenoten sinds zijn debuut waren catcher Stan Lopata, korte stop/tweede honkman Granny Hamner en outfielder Del Ennis.
Lopata werd in maart 1959 geruild naar Milwaukee Braves, Hamner werd geruild naar Cleveland Indians in mei 1959 en Ennis werd in november 1956 geruild naar St. Louis Cardinals.
Meerjarige teamgenoten sinds 1949 waren rechtshandige werper Bob Miller en derde honkman Willie Jones.
Miller was teamgenoot tot en met mei 1959 (toen hij werd 'released'), Jones tot en met juni 1959 toen hij werd geruild naar Cleveland Indians.
Andere teamgenoten bij Philadelphia waren onder meer Smoky Burgess, Bill Nicholson, Wally Post, Andy Seminick, Dick Sisler, Eddie Waitkus en pitchers Turk Farrell en Harvey Haddix.
In één seizoen speelde Curt Simmons ook nog samen met twee spelers, die een stuk bekender zouden worden in een andere rol.
In 1959 was onder zijn teamgenoten Sparky Anderson, die toen in zijn enige Major League-seizoen speelde als tweede honkman.
Anderson werd een zeer succesvolle Manager (26 seizoenen) en leidde Cincinnati Reds (1970-1978) en Detroit Tigers (1979-1995).
Met Cincinnati, toen de ploeg luisterde naar de bijnaam 'The Big Red Machine, won hij de World Series in 1975 en 1976.
Anderson, die in 2010 overleed, won de World Series met Detroit in 1984.
In de eerste weken van het seizoen 1960, tot aan zijn 'release' in mei, was Alvin Dark teamgenoot als derde honkman.
Dark werd in juni 1960 geruild naar Milwaukee Braves.
Net als Anderson was Dark een succesvolle Manager in dertien seizoenen.
Hij had de leiding bij San Francisco Giants (1961-1964), Kansas City Athletics (1966-1967), Cleveland Indians (1968-1971), Oakland Athletics (1974-1975) en San Diego Padres (1977).
Dark won de World Series met Oakland in 1974.
Drie dagen na zijn ontslag bij Philadelphia tekende Simmons bij St. Louis Cardinals voor wie hij zou spelen tot en met 1966.
Dat was het begin van een sterke comeback op de heuvel.
In het restant van het seizoen 1960 gooide Simmons in 23 wedstrijden (17 starts, drie compleet) en was 7-4 met een 2.66 ERA.
Nadat hij 9-10 was in 1961 won Simmons tien of meer wedstrijden in de drie daarnavolgende seizoenen.
In 1963 won hij vijftien wedstrijden en kwam tot 127 keer drie slag.
Een hoogtepunt kwam in 1964 toen hij een 'career-high' van 19 wedstrijden won en startende werper was in 34 wedstrijden, eveneens het hoogste in zijn loopbaan.
Hij gooide 104 keer drie slag en sloot af met een 3.43 ERA.
In 1964 veroverde St. Louis Cardinals de National League-titel en bereikte de World Series.
Dit keer kwam Simmons in de Kampioensfinale wel in actie, toevallig opnieuw tegen New York Yankees, dat toen onder leiding stond van een andere legende, Yogi Berra.
Alle zeven wedstrijden waren nodig en St. Louis won de World Series met 4-3.
Simmons was de starter voor St. Louis in Game 3.
Hij gooide acht innings, verliet de heuvel met een 1-1 stand en werd daarna opgevolgd door Barney Schultz.
New York won het duel vervolgens in de 2e9 via een lead-off, walk-off homerun van Yankee-legende Mickey Mantle.
Met St. Louis op een 3-2 voorsprong in de Series was Simmons opnieuw de starter in Game 6 voor eigen publiek in Busch Stadium.
Dit keer was de linkshander minder succesvol.
Hoewel Simmons tot zesmaal drie slag kwam, moest hij ook zeven honkslagen en drie punten toestaan in 6 1/3 inning.
New York voegde nog vijf punten toe op twee relievers in de achtste inning en won met 8-3.
Simmons was de verliezende werper.
Maar de volgende dag kwam St. Louis Cardinals terug en won de allesbeslissende zevende wedstrijd met 7-5.
Winnende werper was legende Bob Gibson, die gooide op slechts twee dagen rust.
Ondanks vermoeidheid (het was zijn derde start) gooide Gibson het hele duel en schakelde negen slagmensen met drie slag uit om zijn ploeg naar de World Series-titel te leiden.
In 1965 was Simmons 9-15 met een 4.08 ERA, waarna hij 1-1 was in de eerste tien wedstrijden van het seizoen 1966.
Op 20 mei van dat jaar werd de linkshander verkocht aan Chicago Cubs.
In zijn zeven seizoenen (vijf volledig) in St. Louis speelde Simmons samen met drie andere legendes en toekomstige Hall of Famers, namelijk rechtshandige werper Bob Gibson, outfielder/eerste honkman Stan Musial en tweede honkman Red Schoendienst.
Gibson was een teamgenoot tijdens zijn hele verblijf in St. Louis en was een opkomende ster toen Simmons in 1960 bij de ploeg kwam.
Gibson, die in oktober 2020 overleed, gooide in 17 seizoenen (251 wins, 3.117 strikeouts) voor St. Louis tot en met 1975 en werd in 1981 gekozen in de Hall of Fame.
Musial was de Meest Waardevolle Speler in de National League in 1943, 1946 en 1948.
Tot aan zijn 'retirement' na afloop van het seizoen 1963 speelde Musial 22 jaar (3.630 honkslagen) voor St. Louis en werd opgenomen in de Hall of Fame in 1969.
Musial overleed in januari 2013.
Schoendienst speelde in 19 Major League-seizoenen tot en met 1963.
Hij was daarna één van de coaches van St. Louis in 1964 en werd Manager van de ploeg in 1965.
Schoendienst, die in 2018 overleed, leidde de ploeg tot en met 1976, waarna hij terugkeerde als interim-Manager in 1980 en 1990.
Hij werd gekozen in de Hall of Fame in 1989.
In zijn laatste seizoenen bij St. Louis speelde Simmons samen met nog drie toekomstige Hall of Famers, namelijk outfielder Lou Brock (in 1964-1966, Hall of Fame 1985, hij overleed in 2020), pitcher Steve Carlton (in 1965-1966, Hall of Fame 1994) en eerste honkman Orlando Cepeda (1960, Hall of Fame in 1999).
Andere bekende teamgenoten bij St. Louis waren Ken Boyer, Curt Flood, Alex Grammas, Dick Groat, Julian Javier, Dal Maxvill, Tim McCarver, Carl Sawatski, Bob Uecker, Bill White en pitchers Nelson Briles, Ernie Broglio, Roger Craig, Mike Cuellar, Larry Jackson en Ray Sadecki.
In het restant van het seizoen 1966 was Simmons 5-8 voor Chicago, gooide in 29 wedstrijden (15 starts, 7 als closer) en had een 4.23 ERA.
Een nieuwe verandering volgde in het seizoen 1967.
Tot begin augustus gooide Simmons in 17 wedstrijden (14 starts) voor Chicago en was 3-7 met een 4.94 ERA.
Chicago verkocht daarna zijn contract aan California Angels.
In het restant van het seizoen gooide Simmons in 14 wedstrijden voor zijn nieuwe team (vier starts) en was 2-1.
Simmons werd daarna 'released' na afloop van het seizoen in oktober.
Dat maakte ook een einde aan zijn Major League-loopbaan.
In zijn korte verblijf in Chicago speelde Simmons opnieuw samen met een paar toekomstige Hall of Famers, namelijk korte stop Ernie Banks (Hall of Fame 1977), rechtshandige werper Fergie Jenkins (1991), derde honkman Ron Santo (2012) en outfielder Billy Williams (1987).
Banks overleed in 2015, Santo in 2010.
Andere teamgenoten waren onder meer Glenn Beckert, Randy Hundley, Don Kessinger en pitchers Ken Holtzman en Joe Niekro.
In juli 1966 werd Simmons herenigd met zijn voormalige teamgenoot Robin Roberts.
Na het seizoen 1961 werd de werper door Philadelphia Phillies verkocht aan New York Yankees voor wie hij nooit in de Major League zou spelen.
Roberts vervolgde zijn loopbaan bij Baltimore Orioles en Houston Astros.
Nadat hij in juli 1966 was 'released' door Houston werd Roberts gecontracteerd door Chicago Cubs en werd dus weer teamgenoot van Simmons.
Roberts werd opnieuw 'released' in oktober 1966 en dat eindigde ook zijn lange en indrukwekkende loopbaan.
In de laatste twee maanden van het seizoen 1967 bij California speelde Simmons samen met onder anderen José Cardenal, Jim Fregosi, Jay Johnstone, Bobby Knoop, Don Mincher en Buck Rodgers.
Fregosi, die overleed in 2014, was later 15 seizoenen Manager bij California Angels (1978-1981), Chicago Cubs (1986-1988), Philadelphia Phillies (1991-1996) en Toronto Blue Jays (1999-2000),
Rodgers was in 13 seizoenen eveneens Manager.
Hij had de leiding bij Milwaukee Brewers (1980-1982), Montreal Expos (1985-1991) en California Angels (1991-1994).
In zijn lange 20-jarige Major League-loopbaan gooide Curt Simmons in 569 wedstrijden (462 starts, 163 compleet) en was 193-183 met een 3.54 ERA, waaronder 115 wins voor Philadelphia.
Hij kreeg ook vijf saves op zijn naam.
In 3.348 1/3 gegooide innings had Simmons 1.697 strikeouts, gooide 1.063 keer vier wijd en moest hij 3.313 honkslagen incasseren.
Met zijn 115 wins staat Curt Simmons op de vijfde plaats op de all-time lijst van Philadelphia Phillies achter andere club-legendes Steve Carlton (241), Robin Roberts (234), Grover Cleveland Alexander (190) en Chris Short (132).
Na zijn loopbaan leidde Curt Simmons lange tijd een Golf Club in zijn woonplaats Ambler, samen met Roberts.
In 1992 kreeg Simmons als veertiende speler een plek op de Phillies Wall of Fame.
Hij werd ook opgenomen in de Pennsylvania Sports Hall of Fame (1968) en de Philadelphia Sports Hall of Fame (2011).
Curt Simmons was het laatste nog in leven zijnde lid van de Phillies-teams uit de jaren veertig en was de laatste nog in leven zijnde speler van het team (Whiz Kids) dat in 1950 de National League-titel veroverde.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie en vrienden van Curt Simmons en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(16 december)
|
