(Tekst & Foto: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Tom Browning...
(1960 - 2022) |
 Cincinnati Reds pitching-grootheid en Hall of Famer Tom Browning overleden
English
 UNION, Kentucky (USA) -
Voormalig Major League-pitcher Tom Browning, die de enige Perfect Game gooide in de Cincinnati Reds-historie, is op maandag (19 december) onverwacht overleden op 62-jarige leeftijd.
Bericht werd dat de werper bewusteloos werd gevonden in zijn huis in Union, dat zo'n 27 kilometer ten zuidoosten van Cincinnati, Ohio, ligt.
De linkshander speelde in twaalf Major League-seizoenen (1984-1995).
Na in elf seizoenen te hebben gegooid voor Cincinnati Reds sloot Browning zijn loopbaan op de heuvel af bij Kansas City Royals.
Thomas Leo (Tom) Browning werd geboren op 28 april 1960 in Casper, Wyoming.
Na een college-loopbaan op Le Moyne College in Syracuse, New York en Tennessee Wesleyan College in Athens, Tennessee werd Browning gedraft door Cincinnati Reds in 1982.
Kort daarna tekende de werper een profcontract en maakte hij zijn debuut in het Rookie League-team van Cincinnati, Billings Mustangs.
Na afloop van zijn eerste seizoen leidde Browning de Pioneer League in strikeouts (87) en gegooide innings (88).
Browning promoveerde het volgende seizoen en speelde toen in Single-A en Double-A.
In deze afdelingen samen was hij 12-11 en kwam tot 202 keer drie slag in 196 innings.
Intussen had de linkshander een zeer effectieve screwball aangeleerd.
Een nieuwe promotie volgde in 1984 toen hij het seizoen begon in Triple-A.
Hij gooide toen in 30 wedstrijden (28 starts) voor Wichita Aeros en was 12-10.
Als pitcher van het Triple-A team gooide Browning een No-Hitter.
Zijn solide heuvel-optredens leidden tot een Major League-debuut in september van het seizoen 1984, slechts twee jaar nadat hij prof-honkballer was geworden.
Nadat de Major League-rosters per 1 september werden uitgebreid van 25 naar 40 spelers werd Browning toegevoegd aan het Cincinnati-team, dat toen onder leiding stond van de legendarische Pete Rose, de all-time Major League-leider in honkslagen.
Op dat moment was Rose spelend manager, wat hij tot en met 1986 bleef.
Daarna was hij vanaf 1987 alleen Manager tot augustus 1989 toen hij stopte tijdens een onderzoek, waarin moest worden vastgesteld of hij wel of niet op honkbalwedstrijden had gegokt.
Browning maakte zijn debuut op 9 september als starter tegen Los Angeles Dodgers, bij wie Orel Hershiser de startende werper was.
Cincinnati won met een 5-1 stand, Browning was de winnende werper, Hershiser de verliezer.
Browning gooide acht puntloze innings, maar kreeg toen een aantal honklopers in de tweede helft van de negende inning.
Met één uit sloegen Candy Maldonado en Steve Yeager beiden een honkslag, gevolgd door een puntscorende honkslag van Greg Brock, wat resulteerde in het enige punt dat Browning toestond.
Hierna nam Ted Power het over van Browning, kreeg een foute pop-fly en een grounder om de slagbeurt af te sluiten en een save te verdienen.
In zijn Major League-debuut, schakelde Browning vier slagmensen met drie slag uit, waaronder de allereerste die hij tegenover zich kreeg, Dave Anderson.
Na zijn debuut startte de linkshander in nog twee wedstrijden, maar had toen beide keren een 'no-decision'.
Vanaf 1985 maakte Tom Browning deel uit van de startende werpersrotatie van Cincinnati Reds.
Hij werd een echt werkpaard en gooide in 35 of meer wedstrijden in elk seizoen van 1985 tot en met 1991 met als hoogste aantal 39 starts in 1986.
De enige uitzondering was 1987 toen hij in 32 wedstrijden op de heuvel stond.
In deze periode van zeven jaar gooide Browning in 253 wedstrijden, waarvan 252 als starter.
Browning voerde de National League aan in Gestarte Wedstrijden in 1986, 1988, 1989 and 1990.
In 1989 leidde hij de hele Major League in starts met 37.
In zijn rookie-seizoen (1985) won Tom Browning 20 wedstrijden, verloor er maar negen en sloot af met een 3.55 ERA.
Hij startte 38 wedstrijden en had 155 strikeouts in 261 1/3 inning.
Met het winnen van 20 wedstrijden werd Browning de eerste rookie die tot deze prestatie kwam sinds Bob Grim (New York Yankees) in 1954.
Browning won elf wedstrijden op rij en eindigde op de tweede plaats in de stemming voor de Rookie of the Year Award in the National League, die werd gewonnen door Vince Coleman (St. Louis Cardinals).
De wins, gegooide innings en strikeouts bleven allemaal 'career-highs'.
Vanaf 1985 won Browning tien of meer wedstrijden in elk van de zeven seizoenen tot en met 1991, in zes daarvan won hij er veertien of meer.
Na zijn 'career-high' van twintig in 1985 won Browning achttien wedstrijden in 1988.
Maar Browning moest ook veel homeruns toestaan.
In dezelfde periode van zeven jaar kreeg de linkshander er 205 tegen, waaronder de meeste in de Major League in 1988, 1989 en 1991.
Ondanks de homerun-totalen was Browning een solide werpers met de reeds genoemde screwball als één van zijn meeste effectieve pitches.
Hij schakelde veel meer slagmensen met drie slag uit dan dat hij vier wijd weggaf.
In de periode van 1985-1991 kwam hij tot 875 keer drie slag en gooide hij 440 keer vier wijd.
1988 was één van de beste seizoenen in de loopbaan van Browning.
Hij was 18-5 met een 3.41 ERA en had 124 strikeouts.
Dit was ook het seizoen waarin hij een Perfect Game gooide en bijna had hij twee No-Hitters gegooid in hetzelfde seizoen.
Op 6 juni van het seizoen 1988 kwam Browning heel dicht bij de eerste No-Hitter.
In een uitwedstrijd bij San Diego Padres stond Cincinnati met 12-0 voor in de 2e9.
Browning had acht hitloze innings gegooid en kreeg een grounder van lead-off hitter Roberto Alomar in de negende, zodat hij twee nullen verwijderd was van een stukje geschiedenis.
Maar daarna sloeg Tony Gwynn de bal het linksveld in voor een honkslag.
Op dat moment speelde Gwynn in zijn zevende seizoen van wat een illustere loopbaan zou worden.
In zijn lange 20-jarige loopbaan (1982-2001, allemaal bij San Diego) was Gwynn één van de beste slagmensen ooit en hij de leidde de National League achtmaal met het beste slaggemiddelde.
Helaas overleed 'Mr. Padre' in 2014 op 54-jarige leeftijd aan complicaties van speekselklierkanker.
Gwynn werd in 2007 gekozen in de National Baseball Hall of Fame.
Van 2003-2014 was Gwynn de Hoofd Coach van het honkbalteam van San Diego State University.
Drie maanden later, op 16 september 1988, startte Browning voor Cincinnati in een thuisduel tegen Los Angeles Dodgers.
Hij hield Los Angeles toen niet alleen hitloos, maar stond ook niemand tot de honken toe en gooide de twaalfde Perfect Game in de Major League-historie.
Het toeval wil dat het een werper van Los Angeles was die de laatste linkshander was die een Perfect Game gooide.
Dat was de legendarische Sandy Koufax, die in 1965 tot deze prestatie kwam tegen Chicago Cubs.
Dat was de vierde No-Hitter in de loopbaan van Koufax.
Cincinnati won de wedstrijd met slechts 1-0 in Riverfront Stadium, die bijna 2½ uur later begon vanwege een 'rain-delay'.
Het enige punt werd gescoord in de zesde inning op Dodger-starter Tim Belcher, die op dat moment zelf ook nog geen honkslag had toegestaan.
Met twee uit in de zesde sloeg Barry Larkin een tweehonkslag, waarna Chris Sabo een honkslag sloeg, die werd gevolgd door een fout, waardoor Larkin kon scoren.
...Laatste uit van Tom Browning's Perfect Game in 1988...
(© Video: MLB Film) |
Browning schakelde zeven slagmensen met drie slag uit in de historische wedstrijd, waaronder John Shelby driemaal.
In de 1e7 kwam Browning voor de tweede keer tot drie slag op Kirk Gibson.
Die was het niet eens met de strikeout-call, ging in discussie en werd weggestuurd.
Een vangbal en grounder leverden de eerste twee nullen op in de negende inning.
Hierna kwam Browning tot drie slag op pinch-hitter Tracy Woodson om de wedstrijd af te sluiten.
Paul O'Neill, die momenteel color commentator/analist is van New York Yankees, was de eerste honkman voor Cincinnati in deze wedstrijd.
Jeff Reed was de catcher.
Dit is nog altijd de enige Perfect Game in de Cincinnati Reds-historie.
Maar de eerste werd bijna al eerder in het seizoen 1988 gegooid.
Op 2 mei stond Rob Robinson op de heuvel voor Cincinnati tegen Montreal Expos en schakelde 26 slagmensen op rij uit.
Met twee uit in de negende inning kwam Robinson tot een full count op pinch-hitter Wallace Johnson, die toen een honkkslag sloeg en dat brak zowel de Perfect Game als de No-Hitter.
Even later verloor Robinson ook zijn shutout, want volgende slagman Tim Raines homerde, maar hij zou wel winnende werper worden, want Cincinnati won met 3-2.
In het volgende seizoen, op 4 juli 1989, kwam Browning dicht bij een volgende Perfect Game.
Dit keer startte hij in een uitwedstrijd tegen Philadelphia Phillies.
Na 24 opeenolgende nullen en met een 2-0 voorsprong kreeg Browning een lead-off double tegen in de 2e9 van Dickie Thon.
Browing schakelde de volgende slagman met drie slag uit, maar moest daarna een puntscorende honkslag incasseren van pinch-hitter Steve Jeltz.
Browning werd hierna afgelost door John Franco, die een wedstrijd-afsluitende double play-grounder kreeg van Lenny Dykstra.
In het seizoen 1990 was Lou Piniella de nieuwe Manager van Cincinnati.
Browning was 15-9 met een 3.80 ERA voor Cincinnati, dat op de eerste plek eindigde in wat toen de National League West Division was.
De ploeg won met 4-2 van Pittsburgh Pirates in de best-of-seven National League Championship Series om zich te plaatsen voor de World Series.
In de Kampioensfinale kwam Cincinnati tot een 'sweep' tegen favoriet Oakland Athletics in vier wedstrijden om de Major League-kampioen te worden.
Cincinnati kwam tot een 7-0 shutout tegen Oakland in de opener, waarna met 5-4 werd gewonnen in de tweede wedstrijd.
Tijdens het tweede duel moest Browning's vrouw bevallen.
De werper verliet het stadion om bij haar te zijn, maar bracht Manager Lou Piniella daar niet van op de hoogte.
Echter, toen de wedstrijd moest worden verlengd kregen de Reds-Radio/TV-commentatoren de opdracht een oproep te plaatsen met de vraag of Browning naar het stadion kon terugkeren, omdat hij mogelijk moest gooien als de verlenging langer zou duren.
Bericht werd dat Browning het bericht hoorde, maar hij bleef bij zijn vrouw.
Twee dagen later, in Game 3 in Oakland, was Browning de starter voor Cincinnati, dat toen met 8-3 won.
Cincinnati won daarna het vierde duel met een 2-1 stand van Oakland, dat onder leiding stond van Manager Tony La Russa.
In 2021 keerde La Russa na tien jaar afwezigheid terug op het veld als Manager van Chicago White Sox.
Maar begin oktober van dit jaar kondigde de 77-jarige La Russa zijn afscheid aan, nadat hij op 31 augustus de ploeg al had moeten verlaten vanwege gezondsklachten.
...Davey Johnson als USA-Manager...
...met Robert Eenhoorn, Manager van...
...Nederland tijdens de Olympische Spelen...
...2008 in Peking (China)...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Vanaf 1991 werd Browning een paar keer geplaagd door blessures.
Hij gooide in 36 wedstrijden in 1991, was 14-14 met een 4.18 ERA en 115 strikeouts en werd gekozen voor de All Star Game.
Maar in 1992 gooide Browning in 16 wedstrijden (allemaal starts) en was 6-5 met een 5.07 ERA.
Het volgende seizoen gooide hij in 21 wedstrijden en was 7-7.
Browning stond er om bekend grappen uit te halen met zijn teamgenoten.
Eén van de meest legendarische, die ook op de televisie was te volgen, kwam juli van het seizoen 1993.
Tijdens een uitwedstrijd bij Chicago Cubs verliet Browning de dug-out en Wrigley Field.
Kort daarna was hij ineens, volledig in uniform, te zien tussen fans op de zogenoemde 'rooftop'-tribune op het dak van een gebouw buiten het stadion, achter het midveld.
De grap is veelvuldig beschreven, maar Browning kreeg wel een boete van 500 dollar van toenmalig Manager Davey Johnson, omdat hij zijn ploeg in de steek had gelaten.
Johnson had de taak van Manager pas in mei overgenomen als opvolger van Tony Perez.
In 2003 was Johnson de interim-Manager van het Nederlands Honkbal Team tijdens het World Port Tournament en de eerste vijf wedstrijden van het daarnavolgende Europees Kampioenschap.
Hij nam toen waar voor Robert Eenhoorn, die tijdens het EK weer terugkeerde als Manager.
Johnson bleef bij de ploeg als Assistant Manager, een positie die hij ook vervulde tijdens het Wereldkampioenschap later in 2003.
In 2004, tijdens de Haarlemse Honkbal Week en de Olympische Spelen in Athene (Griekenland) keerden Eenhoorn en Johnson terug als Manager en Assistant Manager, met Hensley Meulens als Bench Coach.
In 2005 (Wereldkampioenschap), 2008 (Olympische Spelen) en 2009 (World Baseball Classic) was Johnson de Manager van de Nationale Amerikaanse Ploeg.
Hij was Team USA's Bench Coach tijdens de World Baseball Classic 2006.
Tom Browning leek blessurevrij te zijn toen het seizoen 1994 begon, maar op 9 mei van dat seizoen liep hij een vreselijke blessure op.
Op die dag startte Browning voor Cincinnati tegen San Diego Padres in San Diego.
In de tweede helft van de zesde inning was de stand 1-1 en kreeg Browning de honken vol.
Hierna, bij het maken van een worp op Archi Cianfrocco brak Browning zijn linkerarm, iets wat in het hele stadion te horen was.
Dat maakte uiteraard een einde aan zijn seizoen.
Langdurige teamgenoten in Cincinnati waren Barry Larkin (negen seizoenen), Paul O'Neill (acht) Eric Davis (zeven), Ron Oester, Joe Oliver, Chris Sabo (allen zes) en Hal Morris (vijf) en pitchers Jose Rijo (zeven), Ron Robinson (zes), Rob Dibble en John Franco (beiden vijf).
...Cover van Tom Browning's...
...boek, gepubliceerd in 2006... |
Andere teamgenoten waren onder meer Buddy Bell, Todd Benzinger, Dave Collins, Dave Concepcion, Kal Daniels, Bo Diaz, Mariano Duncan, Nick Esasky, Terry Francona, Ken Griffey, Sr., Billy Hatcher, Roberto Kelly, Eddie Milner, Dave Parker, Jeff Reed, Tony Perez, Pete Rose, Reggie Sanders, Herm Winningham en pitchers Norm Charlton, Danny Jackson, Randy Myers, Ted Power en Mario Soto.
Nadat hij na afloop van het seizoen 1994 Free Agent was tekende Tom Browning een contract bij Kansas City Royals in april 1995.
Browning gooide toen in slechts twee wedstrijden in mei en was beide keren de verliezende werper, stond dertien honkslagen toe in tien innings had had drie strikeouts.
Hierna besloot Browning niet meer in actie te komen, maar zich te richten op het herstel van zijn arm.
De linkshander tekende een nieuw eenjarig contract bij Kansas City in december 1995, nam deel aan Spring Training 1996, maar stopte uiteindelijk voor aanvang van het seizoen.
Bij Kansas City was Bob Boone de Manager en onder Browning's teamgenoten waren Pat Borders, Vince Coleman, Johnny Damon, Gary Gaetti, Greg Gagne, Tom Goodwin, Wally Joyner, Keith Lockhart en pitchers Kevin Appier, Billy Brewer, Tom Gordon, Mark Gubicza en Jeff Montgomery.
In zijn twaalf Major League-seizoenen gooide Browning in 302 wedstrijden (300 starts) en was 123-90 met een 3.94 ERA.
De linkshander schakelde precies 1.000 slagmensen met drie slag uit in 1.921 innings en gooide 511 keer vier wijd.
Browning kreeg 1.931 honkslagen tegen, waaronder 236 homeruns.
Tom Browning is één van de 19 pitchers in de Cincinnati Reds-historie met 100 of meer overwinningen.
Met zijn 123 wins neemt hij de twaalfde plaats in op de all-time lijst van de club, die wordt aangevoerd door Eppa Rixey, die 179 wedstrijden won in 1921-1933 en in 1963 werd opgenomen in de Hall of Fame.
Na afloop van zijn loopbaan was Browning nog actie als Minor League Pitching Coach en instructor in de Reds-organisatie in 2006-2007 en opnieuw van 2012 tot en met 2015.
In 2006 werd Tom Browing opgenomen in de Cincinnati Reds Hall of Fame, samen met de legendarische werper Tom Seaver (die in 2020 overleed) en eerste honkman Lee May (overleden in 2017).
Ook in 2006 was Browning co-auteur, samen met Dann Stupp, van het boek Tom Browning's Tales from the Reds Dugout.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie en vrienden van Tom Browning en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(20 december)
|
