(Tekst: Marco Stoovelaar; Foto: Frans Nieuwenburg (Inside Magazine); Videos: MLB Film)
IN MEMORIAM
...Sal Bando...
(1944 - 2023) |
 Voormalig Oakland- en Milwaukee-sterspeler en Team Hall of Famer Sal Bando overleden
English
 OCONOMOWOC, Wisconsin (USA) -
Sal Bando, de solide derde honkman en powerhitter die in 16 Major League-seizoenen actief is geweest, is op vrijdag 20 januari op 78-jarige leeftijd overleden, drie weken voordat hij 79 zou zijn geworden.
Bericht werd dat de infielder zijn vijfjarige strijd tegen kanker had verloren.
Bando speelde in elf seizoenen voor Kansas City/Oakland Athletics en behoorde tot het succesvolle team dat de World Series won in drie opeenvolgende seizoenen (1972-1974).
Hierna speelde hij in de laatste vijf seizoenen van zijn loopbaan voor Milwaukee Brewers, waar hij ook geruime tijd General Manager is geweest.
Bando woonde in Oconomowoc, op zo'n 54 kilometer ten westen van Milwaukee.
Salvatore Leonard (Sal) Bando werd geboren op 13 februari 1944 in Cleveland, Ohio.
Op lagere school en high school speelde Bando in verschillende sporten.
Hierna honkbalde hij voor het team van Arizona State University met wie hij in 1965 de College World Series won.
Na afloop werd Bando gekozen tot de Most Outstanding Player van deze College World Series.
Tijdens de Amateur Draft in 1965 werd Sal Bando gekozen door Kansas City Athletics.
De infielder toonde onmiddellijk zijn talent en zijn ster steeg al snel.
Al na iets meer dan één seizoen in de Minor League maakte Bando zijn debuut in de Major League.
Na in de zomer van 1965 te hebben getekend, speelde Bando in 60 wedstrijden van het Double-A team van Athletics en sloeg .262.
Het volgende jaar begon de infielder in Double-A, speelde in 119 wedstrijden en sloeg .277.
Begin september 1966 werd Bando opgeroepen voor het Major League-team van Kansas City Athletics.
Hij maakte zijn debuut op 3 september in een thuiswedstrijd tegen Boston Red Sox.
Op die dag startte Bando als derde honkman en sloeg hij 0-uit-3.
Drie dagen later liet Bando zijn eerste honkslag noteren.
Hij werd toen in de vijfde inning ingezet als pinch-hitter voor pitcher Catfish Hunter en sloeg een lead-off single.
In 1966 speelde Bando in elf wedstrijden en sloeg .292 (7-uit-24) met een tweehonkslag en een driehonkslag.
In 1967 speelde Sal Bando het grootste deel van het seizoen in Triple-A, waarin hij in 116 wedstrijden uitkwam.
Maar hij werd ook weer toegevoegd aan de Major League-ploeg.
Dit keer speelde hij in 47 wedstrijden voor Kansas City A's en sloeg 25 honkslagen.
De club werd als Philadelphia Athletics in 1901 opgericht, maar verhuisde na afloop van het seizoen 1954 naar Kansas City.
In oktober 1967 verhuisde nieuwe club-eigenaar Charlie Finley de club van Kansas City naar Oakland.
Na de verhuizing naar Oakland werd het team daar zeer succesvol in de beginjaren zeventig.
Van 1971 tot en met 1975 stond de ploeg bekend als ''Swingin' A's'' en won de World Series in drie opeenvolgende jaren, 1972, 1973 en 1974.
In alledrie de seizoenen werd Sal Bando gekozen voor de All-Star Game.
Vanaf 1968 was Sal Bando de vaste derde honkman van de ploeg, die toen voor het eerst California als thuishaven had.
Bando speelde in alle 162 reguliere competitie-wedstrijden en sloeg .251 (152-uit-605) met negen homeruns.
Hij scoorde 67 punten en sloeg er ook 67 binnen.
In het seizoen 1968 was de legendarische Joe DiMaggio de Hitting Coach van Oakland.
DiMaggo speelde in twaalf seizoenen voor New York Yankees (13 keer All-Star Game, negen keer winnaar World Series) en werd in 1955 gekozen in de National Baseball Hall of Fame.
In het volgende seizoen 1969 speelde Bando opnieuw in alle 162 wedstrijden.
Dit keer sloeg hij .281 (171-uit-609) met 31 homeruns en 113 binnengeslagen punten, terwijl hij er 106 scoorde.
Bando voerde de ploeg aan met zijn 171 honkslagen.
Hij was tweede met zijn homeruns achter Reggie Jackson, die er 47 sloeg.
Bando was ook tweede achter Jackosn in gecoorde punten (123) en RBI's (118).
In mei 1969 werd Bando benoemd tot team-captain door toenmalig Manager Hank Bauer.
Ook in 1969 speelde Bando in zijn eerste All-Star Game, wat de 40e in de historie was.
Hij was toen de startende derde honkman voor de American League in het duel dat werd gespeeld in Washington, DC.
Sal Bando werd een werkpaard als derde honkman.
Na gespeeld te hebben in alle 162 competitie-wedstrijden in 1968 en 1969 deed hij hetzelfde in het seizoen 1973.
Bando leidde de Major League ook in het seizoen 1975 met het spelen van 160 wedstrijden.
Van 1968 tot en met 1979 speelde Bando in tien opeenvolgende seizoenen in 150 of meer wedstrijden.
In 1970 voerde Bando het Oakland-team aan met 118 keer vier wijd en was het derde-beste met zijn 132 honkslagen.
Hij leidde de ploeg ook met 75 binnengeslagen punten en was tweede met 93 gescoorde punten, slechts vier achter Bert Campaneris.
Bando bleef één van de beste aanvallende leiders van Oakland in de volgende seizoenen.
In 1971 sloeg hij .271, het tweede hoogste gemiddelde van de ploeg achter Reggie Jackson (.277).
Hij volgde Jackson ook in honkslagen en homeruns.
De outfielder sloeg 157 hits en 32 homeruns, Bando had 146 honkslagen en 24 homers.
Maar Bando leidde het Oakland-team met 94 binnengeslagen punten en ook weer in het aantal keren vier wijd (86).
Na het seizoen eindigde Bando op de tweede plaats in de stemming voor Meest Waardevolle Speler in de American League, achter teamgenoot en pitcher Vida Blue.
De linkshander was 24-8 met acht shutouts en had het beste ERA met 1.82, terwijl hij 301 keer drie slag liet noteren.
Sal Bando eindigde ook hoog in de MVP-stemming in 1973 (derde) en 1974 (vierde).
In 1972 onderstreepte Bando opnieuw dat hij als slagman een goed oog voor de bal had, want hij leidde Oakland ook nu weer in vrije lopen (78), maar hij voerde de ploeg ook aan in RBI's (77).
In 1973 leidde de derde honkman de American League met 32 tweehonkslagen en 295 totaal honken.
Bando leidde Oakland toen met 170 honkslagen, was tweede in homeruns (29) en RBI's (98) en derde met gescoorde punten (97).
In de meeste gevallen was het Reggie Jackson die het net wat beter deed.
Jackson sloeg 32 homeruns, had 117 RBI's en scoorde 99 punten.
In het seizoen 1974 was Sal Bando één van de vier Oakland-spelers die 20 of meer homeruns sloegen.
Reggie Jackson voerde de ploeg aan met 29, gevolgd door Gene Tenace (26) en Bando en Joe Rudi (beiden 22).
Bando leidde de ploeg in RBI's (103).
Andere team-leiders in 1974 waren pitcher Catfish Hunter (25 wins), closer Rollie Fingers (18 saves) en Bill North (54 gestolen honken).
1972, 1973 en 1974 waren duidelijk de meest productieve seizoenen voor Oakland Athletics.
In 1972, onder leiding van Manager Dick Williams won Oakland de World Series met 4-3 van Cincinnati Reds.
Voor Oakland was het de eerste van drie opeenvolgende (winnende) deelnames aan de World Series.
In deze jaren was Cincinnati duidelijk de beste ploeg in de National League, bijgenaamd 'Big Red Machine' met spelers als Johnny Bench, Tony Perez, Joe Morgan, Dave Concepcion, Pete Rose, Ken Grifffey, Cesar Geronimo en George Foster en pitchers Jack Billingham, Pedro Borbon, Ross Grimsley en Don Gullett, onder leiding van de bekende Manager Sparky Anderson.
Aan de andere kant beschikte ook Oakland over vele ster-spelers, waaronder Matty Alou, Sal Bando, Bert Campaneris, George Hendrick, Reggie Jackson, Angel Mangual, Billy North, Joe Rudi, Gene Tenace en pitchers Vida Blue, Rollie Fingers, Ken Holtzman, Catfish Hunter en Blue Moon Odom.
Het was Reggie Jackson die niet alleen een aanvallende leider was voor Oakland, maar ook nog voor iets anders zorgde.
Tijdens Spring Training voor het seizoen 1972 had Jackson een snor.
Destijds waren er nauwelijks snorren (of baarden) in de Major League en een aantal van zijn teamgenoten wilde dan ook dat hij zijn snor weer verwijderde, maar Jackson weigerde.
Echter, Charles O. Finley, die toen de team-eigenaar was, vond Jackson's snor mooi.
Hij was er zelfs zo over te spreken dat hij elke speler die er ook één liet groeien daar 300 dollar voor betaalde.
Een nieuwe traditie was geboren en veel Oakland-spelers hadden in deze succesvolle seizoenen een snor, waaronder ook Bando, Catfish Hunter, Joe Rudi en natuurlijk was er de bekende krul-snor van pitcher Rollie Fingers.
Zelfs Manager Dick Williams liet een snor groeien.
Finley was altijd al een voorstander van publiciteitsstunts en bood ook altijd entertainment in het stadion.
Zoals een dixieland-band die tussen de innings optrad of felgekleurde (groene) uniformen.
Vanwege een hamstring-blessure kon Jackson niet spelen tijdens de World Series 1972.
En dus werd gedacht dat Oakland de titel niet zou winnen.
Maar de ploeg werd op sleeptouw genomen door catcher Gene Tenace, die de held van het team werd met vier homeruns, een evenaring van het record van legendes Babe Ruth, Lou Gehrig en Hank Bauer.
Tenace was de MVP van de Series 1972.
Oakland won de eerste twee wedstrijden in Cincinnati, maar daarna twee van de drie thuiswedstrijden.
Terug op eigen veld dwong Cincinnati een zevende wedstrijd af door in Game 6 met 8-1 te winnen.
De volgende dag won Oakland met 3-2.
In de eerste inning sloeg Gene Tenace het eerste (onverdiende) punt binnen met een honkslag.
Nadat Cincinnati in de vijfde inning langszij was gekomen, hernam Oakland de leiding in de zesde inning via back-to-back doubles van Tenace en Bando.
Voor Athletics was dit de eerste World Series-titel sinds 1930 toen de ploeg nog in Philadelphia speelde en toen onder leiding stond van de legendarische Manager Connie Mack.
De World Series 1973 was wederom een bijzonder spannende seizoensfinale en opnieuw waren alle zeven wedstrijden nodig.
Dit keer won Oakland Athletics met 4-3 van New York Mets, dat toen als Manager werd geleid door de legendarische Yogi Berra, die vele jaren de catcher was geweest van New York Yankees.
In dit seizoen was Reggie Jackson genezen van zijn hamstring-blessure en voerde de ploeg, samen met Bando, aan.
Jackson zou worden gekozen tot Meest Waardevolle Speler in de American League voor het seizoen 1973.
Na vijf wedstrijden stond New York Mets met 3-2 voor.
Dit keer, voor eigen publiek in Oakland-Alameda County Coliseum, was het de Athletics-ploeg die een zevende duel afdwong door in Game 6 met 3-1 te winnen.
De volgende dag, op 21 oktober, won Oakland met 5-2.
Oakland kwam toen tot een rally van vier punten in de derde inning om een beslissende voorsprong te nemen, dankzij 2-run homeruns van Bert Campaneris en Reggie Jackson.
De laatste werd de Series MVP.
Nadat Oakland de tweede titel op rij had gepakt diende Manager Dick Williams zijn ontslag in na een aantal verschillen van inzicht met team-eigenaar Charlie Finley.
Williams werd gelijk gecontracteerd door New York Yankees, maar Finley ging daar niet mee akkoord en stelde dat Oakland nog altijd over een jaar van zijn contract beschikte.
En zo was Williams aanvankelijk zonder club toen het seizoen 1974 van start ging, maar in juli werd hij de nieuwe Manager van California Angels.
Dit keer ging Finley akkoord na besprekingen met Gene Autry, de bekende voormalige acteur (93 films) en zanger ('The Singing Cowboy'), die toen de eigenaar was California, de club die hij leidde in 1961-1997.
...Game 5 - World Series 1974 - 8e inning...
...Bill Bucker slaat de bal het midveld in en rent richting 3e honk...
...Rechtsvelder Reggie Jackson gooit de bal naar 2B Dick Green...
...die doorgooit naar Sal Bando en Bucker uittikt...
...De 3B Umpire is Bill Kunkel...
...De 3B Coach is Tom Lasorda...
(Video: MLB Film) |
Al Dark werd benoemd tot opvolger van Williams voor het seizoen 1974.
Doordat de ploeg nog altijd hetzelfde was met zijn vele sterspelers, bereikte Oakland opnieuw de World Series en won ook nu weer!
Dit keer speelde Oakland tegen Los Angeles Dodgers, dat werd beleid door de bekende Manager Walter Alston, de voorganger van een andere legende Tom Lasorda, toen de derde honk-coach.
Oakland veroverde de titel in vijf wedstrijden in wat toen de eerste Series was die geheel in California werd gespeeld.
De ploeg won de opener in Dodger Stadium, maar verloor de volgende dag.
Beide wedstrijden eindigden met een 3-2 stand.
De volgende drie wedstrijden werden gespeeld in Oakland en ook nu waren de uitslagen krap.
Oakland won eerst met 3-2, daarna met 5-2 en vervolgens opnieuw met 3-2.
Closer Rollie Fingers verdiende een save in de laatste twee wedstrijden, nadat hij al de winnende werper was in de eerste wedstrijd.
De rechtshander werd gekozen tot Series MVP.
In de vijfde wedstrijd scoorde Oakland in de eerste inning op een opofferingsslag van Sal Bando, waarna een punt werd toegevoegd in de tweede toen Ray Fosse homerde.
Maar Los Angeles kwam langszij door tweemaal te scoren in de zesde inning via een opofferingsslag van Jimmy Wynn en een honkslag van Steve Garvey.
Oakland hernam de leiding in de zevende inning toen Joe Rudi een homerun sloeg.
Los Angeles kwam dicht bij de gelijkmaker in de eerste helft van de achtste inning.
Bill Buckner opende met een honkslag in het midveld, schoof op na een fout van midvelder Bill North en probeerde het derde honk te bereiken.
Echter, rechtsvelder Reggie Jackson fielde de bal en maakte een sterke aangooi naar tweede honkman Dick Green.
Die gooide de bal door naar derde honkman Sal Bando en die tikte Buckner uit in wat een cruciale actie was.
Daarmee werd Oakland A's de eerste ploeg sinds 1953 die drie opeenvolgende World Series won.
Destijds was het New York Yankees dat vijfmaal op rij won (1949-1953).
In de volgende twee jaar (1975 en 1976) was het Cincinnati Reds dat de Series won en daarmee ook onderstreepte dat het in die jaren één van de dominerende ploegen was.
In 1975 en 1976 speelde Sal Bando in respectievelijk 160 en 158 wedstrijden voor Oakland.
In 1975 voerde Bando daarmee het team aan samen met Phil Garner, die in het volgende seizoen in 159 wedstrijden speelde.
Bando was tweede met zijn 87 vrije lopen, achter Gene Tenace (106).
In 1976 leidde Bando Oakland met 27 homeruns en was tweede-beste in RBI's (84), achter Joe Rudi (94).
Na het seizoen 1976 was Sal Bando een Free Agent.
Hij tekende vervolgens een vijfjarig contract bij Milwaukee Brewers met een totale waarde van 1,5 miljoen dollar.
Bando was niet de enige ster-speler van Oakland die toen Free Agent was en tekende bij een andere club.
Infielder Bert Campaneris (Texas Rangers), closer Rollie Fingers, catcher Gene Tenace (beiden San Diego Padres) en outfielder Joe Rudi (California Angels) vertrokken ook.
Outfielder Reggie Jackson was kort voor het seizoen 1976 door Oakland geruild naar Baltimore Orioles.
Vanaf 1977 speelde Jackson in vijf succesvolle seizoenen voor New York Yankees en kreeg hij zijn bijnaam 'Mr. October'.
In zijn loopbaan bij Oakland sloeg Bando 789 punten binnen, dat tot in 1996 het team-record was, maar toen werd gebroken door Mark McGwire.
Bando was ook de A's-recordhouder in homeruns met 192, totdat dat werd gebroken in 1991 door José Canseco.
Bij Oakland was korte stop Bert Campaneris Bando's teamgenoot in al zijn elf seizoenen.
Andere langdurige teamgenoten waren pitchers Paul Lindblad, Blue Moon Odom en outfielder Joe Rudi (allemaal tien seizoenen), pitchers Rollie Fingers, Jim 'Catfish' Hunter, tweede honkman Dick Green en outfielder Reggie Jackson (allemaal negen seizoenen), pitcher Vida Blue en catcher Gene Tenace (beiden acht seizoenen).
Zij behoorden allemaal tot de kerngroep van spelers van de succesvolle teams die de drie opeenvolgende World Series wonnen.
Daar maakten toen ook pitcher Ken Holtzman, catcher Ray Fosse en outfielders Angel Mangual en Bill North deel van uit.
Uit deze groep spelers werden er drie gekozen in de National Baseball Hall of Fame: Catfish Hunter (1987), Rollie Fingers (1992) en Reggie Jackson (1993).
Andere teamgenoten in zijn 11 seizoenen bij Oakland waren onder meer Felipe Alou, Danny Cater, John Donaldson, Dave Duncan, Phil Garner, George Hendrick, Ted Kubiak, Dal Maxvill, Rick Monday, Phil Roof, Manny Trillo, Claudell Washington en pitchers Glenn Abbott, Stan Bahnsen, Chuck Dobson, Mudcat Grant, Darold Knowles en Diego Segui.
In de jaren tachtig speelde Bahnsen één seizoen in de Nederlandse Hoofdklasse voor Haarlem Nicols.
In zijn laatste twee seizoenen bij Oakland (1975, 1976) was één van Sal Bando's teamgenoten veteraan-outfielder Billy Williams (Hall of Fame 1987), die bij de ploeg was gekomen na in zestien seizoenen te hebben gespeeld voor Chicago Cubs.
Tijdens het seizoen 1976 speelde nog een toekomstige Hall of Famer voor Oakland.
Dat was outfielder Willie McCovey.
Na te hebben gespeeld voor San Francisco Giants (15 seizoenen) en San Diego Padres (bijna drie), kwam McCovey in augustus 1976 bij Oakland.
Toen Bando werd gecontracteerd door Milwaukee Brewers was de toekomstige Major League Commissioner Bud Selig daar de team-eigenaar en President.
In zijn eerste twee seizoenen bij Milwaukee bleef Sal Bando de dominante en solide derde honkman en speelde in 159 en 152 weddstrijden in respectievelijk 1977 en 1978.
In zijn eerste seizoen bij Milwaukee scoorde hij 65 punten, het derde hoogste aantal van de ploeg achter Cecil Cooper, Don Money (beiden 86) en Robin Yount (66).
Bando was duidelijk één van de aanvallende leiders van de ploeg.
Hij was één van de vijf spelers in het team met 140 of meer honkslagen en was tweede-beste met 82 binnengeslagen punten, slechts eentje minder dan Don Money.
Maar Bando bleef ook regelmatig de honken bereiken via vier wijd.
Dit keer voerde hij zijn nieuwe ploeg aan met 75 vrije lopen.
In zijn tweede seizoen bij Milwaukee sloeg Sal Bando .285, zijn hoogste slaggemiddelde als speler van Brewers.
Het was ook het tweede hoogste gemiddelde in zijn loopbaan, nadat hij .287 had geslagen bij Oakland in 1973.
Bando had weer een productief seizoen en voerde de ploeg aan met 154 honkslagen, waaronder 17 homeruns.
Zijn 85 gescoorde en 78 binnengeslagen punten waren het derde-beste van de ploeg.
In 1979 speelde Bando in 130 wedstrijden, het laagste aantal in zijn loopbaan sinds hij in 1968 basisspeler was geworden.
Het laagste aantal voor dit seizoen was 146 in 1974.
In zijn laatste twee seizoenen was Bando meer een back-up speler en speelde in 1980 en 1981 in respectievelijk 78 en 32 wedstrijden.
Hoewel hij in 1981 maar in 32 wedstrijden speelde, nam hij wel deel aan alle vijf wedstrijden tijdens de best-of-five American League Division Series tegen New York Yankees, dat won en en doorging naar de World Series.
Bando sloeg .294 (5-uit-17) met drie tweehonkslagen.
Voor Milwaukee was het de eerste keer dat de ploeg zich had geplaatst voor het 'postseason'.
Bando stopte na afloop van het seizoen 1981.
Onder zijn teamgenoten in al zijn vijf seizoenen bij Milwaukee waren Cecil Cooper, Jim Gantner, Don Money, Charlie Moore, Robin Yount (gekozen in de Hall of Fame in 1999) en pitchers Jerry Augustine, Mike Caldwell, Moose Haas en Bob McClure.
In vier van zijn seizoenen speelde hij samen met Dick Davis, Larry Hisle, Sixto Lezcano, Paul Molitor (Hall of Fame in 2004), Ben Oglivie, Gorman Thomas en pitchers Bill Castro, Jim Slaton en Larry Sorensen.
Andere teamgenoten waren onder meer Steve Brye, Larry Haney, Roy Howell, Von Joshua, Buck Martinez, Jamie Quirk, Lenn Sakata, Jim Wohlford, Jim Wynn en pitchers Reggie Cleveland en Jamie Easterly.
Tijdens het seizoen 1979 werd Bando herenigd met zijn voormalige Oakland-teamgenoot Ray Fosse, die in 19 wedstrijden speelde voordat hij stopte.
Later werd Fosse de langdurige en populaire 'color commentator' voor televisie en radio bij de wedstrijden van Oakland A's in 36 seizoenen.
Fosse overleed in oktober 2021.
In zijn laatste seizoen bij Milwaukee (1981) werd Bando herenigd met een andere voormalige Oakland-teamgenoot, pitcher Rollie Fingers.
Een andere teamgenoot in dat seizoen was catcher Ted Simmons, die in 2020 werd gekozen in de Hall of Fame.
In zijn zestien Major League-seizoenen speelde Sal Bando in 2.019 wedstrijden, waaronder 1.896 als derde honkman, wat destijds het derde hoogste aantal was all-time.
Verdedigend had Bando 3.720 assists en nam hij deel aan 345 dubbelspelen, eveneens historisch hoge totalen voor derde honkmensen.
Bando sloeg 1.790 honkslagen in zijn lange loopbaan, waaronder 289 tweehonkslagen, 38 driehonkslagen en 242 homeruns.
Hij scoorde 982 punten, sloeg er 1.039 binnen en sloot af met een .254 slaggemiddelde.
Bando kreeg in zijn loopbaan 1.031 keer vier wijd.
...Reünie van spelers van het succesvolle 1973 Oakland-team in 2013...
...ter viering van het 40-jarig jubileum van de World Series-titel...
(Video: MLB Film) |
Nadat hij als speler was gestopt na afloop van het seizoen 1981 werd Sal Bando een Special Assistant bij Milwaukee.
Toen Manager Buck Rodgers in juni van het seizoen 1982 werd ontslagen werd Bando aangeboden de nieuwe Manager te worden, maar dat weigerde hij.
Wel reisde hij met het team mee in het restant van het seizoen en vervulde hij een coach-achtige rol ter ondersteuning van Manager Harvey Kuenn.
Tijdens het seizoen 1982 was de voormalige infielder ook analist voor NBC-Television.
Bando werd daarna een Special Assistant van Milwaukee Brewers General Manager Harry Dalton en dat bleef hij tot 1991.
In oktober 1991 werd Sal Bando aangesteld als General Manager van Milwaukee als opvolger van Dalton.
Eén van Bando's eerste acties in zijn nieuwe rol was het ontslag van toenmalig Manager Tom Trebelhorn.
Hij werd vervangen door Phil Garner, die teamgenoot van Bando was geweest bij Oakland in 1973-1976.
Na afloop van zijn eerste seizoen als General Manager (1992) was Milwaukee's langdurige sterspeler Paul Molitor zonder contract, maar wilde wel bijtekenen bij de club.
Echter, Milwaukee zag Molitor nu meer als designated hitter in plaats van een positie-speler.
Molitor tekende hierna bij Toronto Blue Jays, won de World Series met de Canadese ploeg in 1993 en was de World Series Meest Waardevolle Speler.
Phil Garner bleef Milwaukee's Manager tot in augustus van het seizoen 1999.
Onder zijn leiding eindigde Milwaukee op de tweede plaats in de American League East in zijn eerste seizoen (1992).
Daarna zakte de ploeg op de ranglijst, maar werd derde in 1996 en 1997.
Na in 1998 vijfde te zijn geworden en met de ploeg opnieuw op de vijfde plek in augustus 1999 werd Garner ontslagen en opgevolgd door Jim Lefebvre.
Korte tijd later stopte Bando als General Manager.
Eind jaren zestig en begin jaren zeventig reisden actieve Major League-spelers, -coaches en -umpires regelmatig naar jaarlijkse clinics in Europa die werden georganiseerd op Amerikaanse bases in Ramstein, Wiesbaden of Frankfurt in wat toen West-Duitsland was.
Maar er waren ook jaarlijkse clinics in Voorburg, een voorstad van Den Haag, die werden bijgewoond door zowel Nederlandse als Amerikaanse coaches.
Deze clinics werden destijds georganiseerd door de Nederlandse Vereniging voor Baseball Coaches (NVBC) en de Commissie Opleidingen van de Nederlandse Bond.
Verschillende keren reisden de Major Leaguers die de clinics verzorgden in West-Duitsland door naar Nederland.
Door de jaren heen kwamen verschillende bekende actieve Major Leaguers naar Nederland voor deze clinics in Voorburg, zoals spelers Johnny Bench en Bob Gibson, coach Red Schoendienst, umpires Nestor Chylak, Tom Gorman en Emmett Ashford en college-coach Rod Dedeaux.
...In 1973 was Sal Bando in Voorburg (bij Den Haag)...
...voor een clinic voor coaches en jeugdspelers...
(© Foto: Frans Nieuwenburg, Inside Magazine) |
In februari 1973 was Sal Bando, toen de ster en aanvoerder van World Series-kampioen Oakland Athletics, één van de twee actieve Major League-spelerrs die naar Voorburg kwam, de andere was outfielder Bob Oliver, die toen speelde voor California Angels.
Oliver overleed in april 2020.
Zij waren in gezelschap van National League-umpire Chris Pelekoudas en college-coach Lee Eilbracht, de Hoofd Coach van de University of Illinois.
In zijn lange loopbaan leidde Eilbracht het honkbalteam in 27 seizoenen (tot en met 1978) en won viermaal de titel in de Big Ten Conference.
Eilbracht was ook een Assistent Coach van Team USA dat een demonstratie-wedstrijd speelde tijdens de Olympische Spelen van 1964 in Tokyo (Japan).
Hoofd Coach van die ploeg was toen Rod Dedeaux.
De vier gaven allemaal succesvolle clinics in Voorburg voor geïnteresseerde coaches en jeugdspelers.
In 2006 had Sal Bando een kort stem-rolletje in een aflevering van de bekende animatie-serie The Simpsons.
In de aflevering met de titel 'Regarding Margie' speelde Bando zichzelf.
De aflevering, de 20e uit het zeventiende seizoen, werd uitgezonden op 7 mei 2006.
In 2013 werd Sal Bando opgenomen in de National College Baseball Hall of Fame voor zijn prestaties als speler van Arizona State University.
Bando werd toen samen gekozen met Tom Borland, Ralph Garr, Tino Martinez en Roy Smalley III, die allemaal eveneens in de Major League hebben gespeeld.
In 2014 was Sal Bando één van de inaugurele leden die werd opgenomen in de Milwaukee Brewers Wall of Honor.
In dat jaar richtte de club hun Wall of Fame op en de eerste groep die daarin werd opgenomen bestond uit 58 personen, waaronder 55 spelers, één manager, één eigenaar en één commentator.
En in 2022 werd Sal Bando opgenomen in de Oakland Atletics Hall of Fame, die werd opgericht in 2018.
Bando maakte toen deel uit van de vierde groep die werd gekozen, samen met spelers Eric Chavez, Joe Rudi en Ray Fosse (ook als commentator), Director of Player Development Keith Lieppman en Clubhouse Manager Steve Vucinich.
Oakland Athletics gaf de volgende verklaring uit:
,,We zijn diepbedroefd door het overlijden van Athletics Hall of Famer Sal Bando.
'Captain Sal', zoals hij liefkozend werd genoemd onder de A's-aanhang, was viervoudig All-Star en leidde de Club naar drie opeenvolgende World Series-titels.
Onze diepste medeleven gaat uit naar zijn familie, vrienden en fans''.
Milwaukee Brewers kwam met het volgende bericht:
,,Met pijn in het hart meldt de familie Bando met droefheid het overlijden van hun geliefde echtgenoot en vader, Sal, die gisteravond zijn strijd tegen kanker verloor die meer dan vijf jaar geleden begon.
Sandy, Sal's vrouw van 54 jaar, en zoons Sal Jr., Sonny en Stef, sturen hun liefde aan familie, vrienden en fans die rouwen om het verlies van een nederige en trouwe man''.
Rick Schlesinger, President of Business Operations van Milwaukee, zegt:
,,We zijn diep bedroefd door het overlijden van Sal Bando.
Sal heeft jarenlang met trots de organisatie beïnvloed als speler en als leidinggevende.
Zijn toevoeging aan het team in 1977 hielp bij het vestigen van het eerste grote tijdperk van Brewers-honkbal.
Onze oprechte condoleances gaan uit naar de dierbaren van Sal''.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie en vrienden van Sal Bando en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(14 februari)
|
