(Tekst: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Hermen Daalder...
(1930 - 2024)
(© Foto: Privéfoto) |
 Voormalig Amstel Tijgers-voorzitter Hermen Daalder overleden
English
 BENNEBROEK -
Hermen Daalder, die de voorzitter was in de laatste seizoenen van het Amsterdamse Amstel Tijgers, is op dinsdag 6 augustus op 93-jarige leeftijd overleden.
Hij leidde de vereniging vier jaar, waaronder de lastige laatste twee jaar.
Zodoende maakte Hermen Daalder deel uit van een overbekende club die slechts twaalf jaar heeft bestaan (1977-1988), maar daarin wel een succesvolle geschiedenis heeft gehad, zoals hieronder is te lezen.
De afscheidsplechtigheid van Hermen Daalder vond plaats op woensdag 14 augustus in Haarlem.
Hermen Daalder werd geboren op 5 november 1930 in Amsterdam.
Het Amsterdamse OVVO had een lang en historisch verblijf in de hoogste afdeling in de jaren vijftig, zestig en zeventig.
Maar na afloop van het seizoen 1976 scheidde het eerste team zich af van de vereniging en ging verder als de onafhankelijke club Amstel Tijgers, vernoemd naar de door Amsterdam stromende rivier de Amstel.
Het was voormalig OVVO-speler Han Urbanus, die één van de initiatiefnemers was om een eigen club op te richten.
In de jaren vijftig en zestig was de legendarische Urbanus één van de topwerpers in het Nederlandse honkbal.
Nadat de oprichting van de nieuwe club een feit was, waren Urbanus en Aart Kruijs de voornaamste bestuursleden.
Urbanus was de eerste voorzitter van de vereniging.
In deze jaren beschikte OVVO over verschillende spelers die ook uitkwamen in het Nederlands Team, zoals Charles Urbanus (zoon van Han), Paul Smit, Don Wedman en Jan Hijzelendoorn, maar ook bijvoorbeeld Bob Pels.
Zij verhuisden met de ploeg mee naar het nieuwe Amstel Tijgers.
Volgens de reglementen was het echter niet mogelijk om gelijk uit te komen in de hoogste afdeling.
En dus moest Amstel Tijgers in het eerste seizoen (1977) uitkomen in de Eerste Klasse, veroverde daarin gelijk de titel en promoveerde naar de Hoofdklasse.
Het idee achter de oprichting van de nieuwe club was om met een ploeg te spelen, die was samengesteld uit eigen, sterke spelers (internationals), zonder de inbreng van buitenlandse spelers, die in die jaren voornamelijk uit de USA kwamen.
En ook zonder grote financiële vergoedingen voor de spelers en zonder een sponsor om daarmee aan te tonen dat een ploeg zonder dit alles toch in de top kan meedraaien.
Amstel Tijgers stelde zichzelf ook tot doel om jonge spelers op te leiden in een eigen jeugdafdeling.
Kort nadat de vereniging was opgericht werd al een tweede team toegevoegd en later volgden een jeugdafdeling en een softbal-afdeling.
In 1978 debuteerde Amstel Tijgers in de Hoofdklasse met in de ploeg nieuwkomers als Harm Horeman, Jim Sieval en Arnold Smith.
In latere jaren gingen ook spelers als Hans van Renselaar, Robert Knol, Bill Groot, Frank Koot en een jonge Michael Crouwel voor de ploeg spelen.
Ondanks de korte historie heeft Amstel Tijgers een belangrijke rol gespeeld in het Nederlandse honkbal.
Vanaf het begin was de ploeg succesvol en werd de Kampioenstitel driemaal gepakt (1979, 1980, 1986).
Hoewel de vereniging zich hield aan het beleid om zonder buitenlandse spelers te spelen, werd de Hoofdklasse-ploeg wel geleid door Amerikaanse coaches Harvey Shapiro in 1979 en 1980 en Ted Conner in 1981.
Echter, in de laatste twee seizoenen (1987-1988) voegde de club toch een Amerikaanse speler toe.
In 1980 veroverde Amstel Tijgers de tweede Kampioenstitel op rij met een ploeg vol ervaren spelers en internationals.
Een aantal jonge en getalenteerde spelers kreeg ook wat speeltijd om ervaring op te doen en ze voor te bereiden op toekomstige Hoofdklasse-seizoenen.
Onder deze spelers waren onder anderen Ed Kruijs, Jaap Land, Peter Heuwekemeijer en Menno Daalder.
Begin 1985 werd Hermen Daalder (de vader van Menno) de nieuwe voorzitter van de vereniging, terwijl Ed Renkema de nieuwe secretaris werd.
Daalder leidde Amstel Tijgers in de lastige laatste jaren van het bestaan.
In deze jaren stopten verschillende ervaren spelers, terwijl andere spelers verhuisden naar andere verenigingen.
Daarnaast waren er minder inkomsten en voerde de vereniging verschillende discussies met de gemeentelijke Dienst voor de Sport.
Amstel Tijgers speelde de thuiswedstrijden op Sportpark Sloten.
Hoewel dit thuisveld een fraai onderkomen was, moest je een lange wandeling ondernemen om daar vanaf de parkeerplaats te komen, zoals iedereen die daar regelmatig is geweest ongetwijfeld zal kunnen herinneren.
In 1986 stapte Amstel Tijgers af van het beleid om te spelen zonder sponsor.
Doordat er minder inkomsten waren kwam de vereniging tot een driejarige overeenkomst met Cleo Trading.
Hermen Daalder en Ed Renkema wilden toch wel een beetje een nieuwe richting voor de club en verwelkomden de sponsor.
In een kranten-artikel in De Volkskrant op 10 mei 1986 noemde Renkema de discussie met de gemeente over het speelveld.
,,Je moet een flink stuk lopen om bij het veld te komen'', stelde Renkema.
,,Er is een tweede ingang, dichterbij, maar daarvoor moest een bruggetje worden aangelegd, maar dat kostte geld en dus werd het niet gedaan.
Oudere mensen bedenken zich wel tien keer voor ze hier komen kijken.
Bovendien is er vrijwel geen openbaar vervoer en zijn er geen verkeerslichten op een gevaarlijk kruispunt.
Gevolg: minder leden, minder contributie en dus tekorten.
En we hebben ook te maken met veldhuur, die elke keer stijgt, stroom, materiaal''.
,,En dan hebben we ook nog het onderhoud van het veld'', vulde Hermen Daalder aan in het interview.
,,Ik ben blij met de sponsor, die we na een lange zoektocht hebben gevonden.
Spelers kregen geen vergoeding.
Alleen nu voor het eerst in 1986 krijgen ze een reiskostenvergoeding, twee dubbeltjes per kilometer.
Zonder sponsor is dat niet mogelijk en hadden we ook geen trainingskamp kunnen hebben.
Spelers halen uit Amerika deden we nooit.
Dat was ons beleid niet.
Een uitzondering was Shapiro als coach.''
1986 wordt een succesvol seizoen, want Amstel Tijgers wordt voor de derde keer landskampioen.
Om dat te realiseren moest de ploeg op een gegeven moment in half september drie wedstrijden in twee dagen winnen.
Op zaterdag kwam Amstel Tijgers tot een overtuigende 14-5 winst tegen Neptunus.
Op zondag moest de ploeg eerst een eerdere wedstrijd uitspelen tegen Giants Diemen, die was gestaakt nadat Giants-speler Dave Bisceglia in zijn gezicht was geraakt door een worp van Jan Hijzelendoorn.
Dankzij een homerun van Paul Smit won Amstel Tijgers met 5-3.
In de reguliere wedstrijd nam de Amsterdamse ploeg een snelle 4-0 voorsprong in de eerste inning via tweehonkslagen van Harm Horeman en Charles Urbanus, een homerun van Bill Groot en een honkslag van Hans van Renselaar.
Giants kwam langszij in de tweede inning via een homerun van Ron van Zuilichem en een 3-run homerun van Roland Maria.
Maar Amstel Tijgers hernam de leiding en won met 6-4 om de titel veilig te stellen.
Roel Klaassen (Tijgers) en Craig McGinnis (Giants) gooien allebei een complete wedstrijd, nadat ze daarvoor ook al de resterende twee innings van het voorgaande duel hadden gegooid.
...Hermen Daalder (links) en Ed Renkema op het veld van...
...Amstel Tijgers op Sportpark Sloten in Amsterdam...
...op een foto die werd geplaatst bij een interview in...
...De Volkskrant in 1986... |
Na het seizoen stopten Horeman, Urbanus en Smit.
Er kwamen een paar nieuwe spelers, maar om ook competitief te blijven besloot het bestuur van Amstel Tijgers om voor het eerst een Amerikaanse speler toe te voegen.
Zodoende speelde infielder Johnson Wood voor de ploeg in 1987 en 1988.
In 1987 was Hennie Jenken de Hoofd Coach in zijn derde en laatste seizoen.
In dat jaar was toen oud-speler Menno Daalder zijn assistent.
Menno had daarvoor ook nog gespeeld voor Kinheim.
De laatste jaren is hij organisatorisch zeer actief voor Hoofddorp Pioniers.
Het seizoen 1988 was het minst succesvolle seizoen, want voor het eerst verloor de ploeg meer wedstrijden dan er werden gewonnen.
Na het seizoen vertrok een aantal spelers, zoals internationals Hans van Renselaar, Frank Koot en Robert Knol om elders te gaan spelen.
Als gevolg daarvan trok Boudewijn Maat, die de nieuwe Hoofd Coach zou worden in 1989, zich terug.
In november 1988 werd een bijzondere ledenvergadering uitgeschreven om te praten over de toekomst.
In een interview in De Volkskrant in oktober 1988 zei voorzitter Hermen Daalder:
,,Tijgers is een gerenommeerde vereniging.
Dat betekent dus goed ballen of niet ballen''.
Daalder had zeker de wil om door te gaan met de vereniging en had ook de hoop dat dit kon lukken, net zoals verschillende andere leden.
In het Algemeen Dagblad eind oktober 1988 zegt Daalder:
,,De algemene stemming was om door te gaan.
We hebben als bestuur de opdracht gekregen om te onderzoeken of er ergens in de regio een club is om mee samen te werken of te fuseren.''
Maar inmiddels was ook wel duidelijk dat Amstel Tijgers voor 1989 geen representatieve ploeg zou kunnen samenstellen.
Het Bussumse HCAW, dat in 1988 was gedegradeerd, liet weten geïnteresseerd te zijn in de vrijgekomen plaats wanneer Amstel Tijgers zich zou terugtrekken.
HCAW werd ook genoemd als mogelijke fusie-kandidaat, maar ook een mogelijke terugkeer naar OVVO was een optie.
Een andere mogelijkheid was verder te gaan als recreatieve vereniging in plaats van topsport.
In een follow-up interview begin november 1988 in De Volkskrant, geschreven door Gijs van den Heuvel, noemde Daalder de leegloop van spelers en minder inkomen.
Daalder voegde daaraan toe:
,,Zo'n aderlating kan geen enkele vereniging opvangen.
De terugloop is een gevolg van de steeds hogere vergoedingen die aan spelers worden gegeven.
En dat is iets waar Amstel tijgers nooit aan heeft willen meedoen.
Voor mij is Amstel tijgers altijd een sportvereniging gebleven.
Ik kan goed begrijpen dat een speler met talent iets wil bijverdienen.
Ze stoppen er voldoende tijd in.
Ik ben niet principieel tegen betalingen.
Als morgen het schip met geld binnenkomt, doe ik ook mee.''
Ondanks de pogingen om door te gaan bleek het niet mogelijk om tot een representatieve ploeg te komen.
In januari 1989 kwamen de besturen van Amstel Tijgers en HCAW tot een overeenkomst om te fuseren.
Als gevolg daarvan werd Amstel Tijgers opgeheven.
De nieuwe vereniging ging spelen op HCAW's thuiscomplex in Bussum onder de naam HCAW-Tijgers.
Er verhuisden geen spelers mee van Amsterdam naar Bussum.
Wat wel verhuisde naar Bussum was het scorebord van Amstel Tijgers (wat nog altijd in gebruik is) en het jaarlijkse In Memoriam Charles Urbanus Sr. Toernooi.
Dat werd in 1981 voor het eerst georganiseerd door de Amsterdamse vereniging na het overlijden van Charles Urbanus Sr., de broer van Han en oom van Charles Jr..
In de voorgaande jaren was Charles Sr, die vele jaren coach was geweest bij OVVO, een coaching-instructeur/adviseur bij Amstel Tijgers.
Voor zijn vele en lange activiteiten in zijn werkkring, maar ook in sport, kreeg Hermen Daalder begin jaren negentig een Koninklijke Onderscheiding en werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Eind jaren negentig verhuisde hij met echtgenote Jenny naar Portugal, waar ze vijftien jaar hebben gewoond.
Een jaar of tien geleden keerden ze weer terug naar Nederland.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert Hermen's echtgenote Jenny, zoons Menno en Hermen, overige familie en vrienden en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(16 augustus)
|
