(Tekst: Marco Stoovelaar; Foto's: Robert Bos, ADO, Leidse Courant, Bart Volkerijk & Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Willem Tuyn...
(1955 - 2024)
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
 Voormalig langduring Nederlands Mannen Softbal Team Manager Willem Tuyn overleden
English
 DEN HAAG -
Willem Tuyn, die als Hoofd Coach tien jaar leiding gaf aan het Nederlands Mannen Softbal Team, is op maandag 15 januari overleden op de veel te jonge leeftijd van 68 jaar.
In de voorbije jaren leverde Willem een moedige strijd tegen een ernstige ziekte, die helaas vorig jaar weer terugkeerde.
Naast de leiding over de Nationale Ploeg speelde Willem Tuyn ook een belangrijke rol bij de Haagse vereniging Kokolishi.
Hij honkbalde ook in de Hoofdklasse voor Storks en ADO.
Willem heeft een grote bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van het mannen-softbal in Nederland en ontving daarvoor het Bondsonderscheidingsteken van de KNBSB.
De afscheids- en crematieplechtigheid voor Willem zal plaatsvinden op zondag 21 januari om 10 uur in de aula van Crematorium Haagse Duinen aan de Wijndaelersingel 1 in Den Haag.
Willem Tuyn werd geboren op 12 juni 1955 in Den Helder.
Echter, als zoon van een militaire vader bracht Willem zijn jonge jaren aanvankelijk door op een eiland van het Indonesische deel van Nieuw-Guinea.
In het begin van de jaren zestig keerde de familie Tuyn terug naar Nederland en vestigde zich in Den Haag.
Het toeval wil dat hun woning in de buurt lag van de straat waar de familie Volkerijk woonde.
Korte tijd later kwam er nog een honkbal-familie in de wijk, namelijk de familie Van Rest.
Willem en zijn broer Harry gingen honkballen bij Storks, net zoals Frank van Rest.
Bart Volkerijk, Erik Volkerijk en Martin Volkerijk gingen spelen bij ADO, waar hun vader Leen vele jaren coach was en moeder Henny een actieve club-medewerkster.
Willem, Frank, Bart en Erik speelden later samen in de Hoofdklasse voor ADO.
Als speler in de jeugdteams van Storks ontwikkelde Willem Tuyn zich in een talentvolle derde honkman en catcher.
Maar in het begin van de jaren zeventig werd zijn loopbaan een paar jaar onderbroken, omdat hij toen zijn dienstplicht vervulde en diende in het Korps Mariniers, waarbij hij was gestationeerd op Curaçao en Aruba.
Daar maakte hij kennis met de sportmentaliteit van jonge Antillianen en hun emoties.
Vanaf dat moment ontwikkelde Willem ook zijn interesse in de Antilliaanse cultuur, ging houden van de Caribbische eilanden en leerde Papiaments, de meest voorkomende taal op Curaçao en Aruba.
Terug in Nederland werd Willem gymnastiekleraar in Den Haag.
Maar hij ging ook jonge migranten begeleiden en helpen en dan vooral jonge Antillianen die opgroeiden en naar school gingen in Den Haag.
Willem stimuleerde ze om te gaan sporten en hielp vaak mee met het vinden van een geschikte sportclub.
Door de jaren heen heeft Willem veel gedaan voor de Antilliaanse gemeenschap, vooral in Den Haag.
Intussen was Willem ook weer teruggekeerd bij Storks.
In 1975 debuteerde hij in de hoofdmacht van de club, die toen uitkwam in de Hoofdklasse.
Willem kwam uit in één wedstrijd en kreeg twee slagbeurten.
Andere spelers toen in de Storks-ploeg, die werd gecoached door Bertie de Caster, waren onder meer Ton Bodaan, Raymond Bronsgeest, Roy van den Dungen Gronovius, Lou Halkema, Rob Lucas, Ron Renooy en Frank van Rest.
Storks degradeerde en na afloop van het seizoen verhuisden Halkema en Van Rest naar ADO.
Willem Tuyn bleef verder spelen bij Storks in de Eerste Klasse, net zoals Bodaan, Bronsgeest, Van den Dungen Gronovius en Renooy.
In 1978 hielpen ze mee aan de promotie van Storks terug naar de Hoofdklasse.
In het seizoen 1979 was Willem inmiddels een basis-speler geworden en hij kwam uit in 24 wedstrijden voor de ploeg, die nog alijd onder leiding stond van Bertie de Caster.
Naast de al genoemde spelers waren andere spelers in dat seizoen onder meer Tico Capriles, Roy Ersilia, Rob Groeneveldt, Ton de Jager, Wil Koot, Hans Remmerswaal, Jerry Remmerswaal, Richard Rietveld en Willem's broer Harry Tuyn.
Opnieuw degradeerde Storks en dit keer verhuisden Ersilia en Jerry Remmerswaal naar ADO.
...Het team van ADO in het seizoen 1981...
...Willem Tuyn staat tweede van links op de achterste rij...
...Achter: Hugo Wapperom (Hoofd Coach), Willem Tuyn,...
...René Nieveld, Frank van Rest, Rob Reijndorp (Asst.Coach)...
...Midden: Richard Caudron (Team Manager), Harrie Heikoop,...
...Lou Halkema, Rob van der Valk, Wout Püper (Fysio),...
...Bart Volkerijk, Berry Eijgendaal, Anneke Driessen (Scorer)...
...Voor: Erik Volkerijk, Jerry Remmerswaal, John van Gulik,...
...Harold van Duinen (Asst. Coach), Rob Vakkers, Frank Luyando...
(© Foto: ADO) |
Willem Tuyn speelde hierna nog één seizoen voor Storks, maar na afloop van het seizoen 1980 verhuisde ook hij naar ADO.
Daar speelde hij in twee seizoenen en kwam in actie in 21 wedstrijden in 1981 en in 14 wedstrijden in 1982.
Als speler van ADO sloeg Willem zijn enige twee homeruns, één in elk seizoen.
Onder zijn teamgenoten bij ADO waren Ronald Albertus, Berry Eijgendaal, John van Gulik, Lou Halkema, Harrie Heikoop, Frank Luyando, Ferry Neuteboom, René Nieveld, Jerry Remmerswaal, Frank van Rest, Richard Rietveld, Peter Stoker, Rob Vakkers, Rob van der Valk, Bart Volkerijk, Erik Volkerijk en de Amerikanen Joe Barret (1981) en John McEldowney (1982).
ADO werd gecoached door Hugo Wapperom in 1981 en door Leen Volkerijk in 1982.
Harold van Duinen was in beide seizoenen de Assistent Coach.
Maar vanaf het begin van de jaren tachtig werd het mannensoftbal Willem's grote passie en hij werd verliefd op de sport.
In 1980 wilde een aantal Antilliaanse spelers, die ook graag softbalden, een eigen vereniging.
Zij wilden niet alleen aantonen dat een hoofdzakelijk Antilliaanse vereniging kon bestaan, maar wilden ook de softbalsport promoten.
En zo, in oktober 1980, richtten Storks-spelers Mel Simmons en Roy Ersilia Kokolishi op en dat werd één van de meest succesvolle verenigingen in de historie.
Vanaf het begin speelde Willem Tuyn een ondersteunende rol bij Kokolishi en was er ook één van de spelers.
In het eerste seizoen domineert Kokolishi onmiddellijk en wordt gelijk landskampioen.
De ploeg onderstreept zijn sterkte in een oefenduel in juli tegen Eschborn Travellers, een team samengesteld uit Amerikaanse spelers en afkomstig uit wat toen West-Duitsland was.
Kokolishi wint met 2-1 en maakt daarmee een einde aan Eschborn's winning streak van 54 wedstrijden!
Naast Willem Tuyn zijn de andere spelers in het seizoen 1981 onder meer Tico Capriles, Ritchie Daal, Jacky Jakoba, Wendell Libiana, Herbert Ramlal, Carlos Sint Jago, Ron Steward, Harry Tuyn en Hugo Wapperom.
De ploeg wordt gecoached door Bob Capriles, die ook voorzitter is van de vereniging.
Doordat de wedstrijden destijds doordeweeks werden gespeeld was het mogelijk voor honkballers om deel uit te maken van de ploeg.
Zoals Daal, Jakoba, Steward, die allemaal speelden voor De Spartaan, Tico Capriles, Harry Tuyn, die beiden speelden voor Celeritas en Willem Tuyn, die speelde voor ADO, waar Wapperom de Hoofd Coach was.
Libiana en Steward zouden vele jaren blijven softballen.
De gebroeders Tuyn en Wapperom waren de enige Nederlandse spelers in de ploeg.
In december 1981 reisde de ploeg van Kokolishi naar Curaçao om daar een aantal wedstrijden te spelen op het bekende Sentro Deportivo Korsou in Brievengat, bij Willemstad.
Doordat de ploeg tijdens hun verblijf van bijna twee weken op Curaçao ook een aantal honkbalwedstrijden speelde waren vier honkbalwerpers toegevoegd als gastspelers, namelijk Hoofdklasse-spelers Steve Donovan, Eddie Tromp (beiden Neptunus), Jerry Remmerswaal (ADO) en Raymond Bronsgeest (Storks).
In de hierna volgende jaren richtte Willem Tuyn zijn aandacht meer en meer op het softbal.
Hij stopte met honkbal en was vervolgens vele jaren speler en coach bij Kokolishi.
Verschillende seizoenen was hij de enige Nederlandse speler in de Antilliaanse ploeg.
,,Ik was de enige makamba in de ploeg'', vertelde Tuyn regelmatig, waarbij het woord 'makamba' staat voor 'Nederlander' in het Papiaments.
Kokolishi speelde de thuiswedstrijden op het altijd gezellige en intieme veld op Sportpark 'Stokroosveld', dat midden in een woonwijk ligt.
Iedereen die daar is geweest zal zich de barbeques tijdens wedstrijden herinneren en dat het altijd gezellig was om daar te zijn.
Na de kampioenstitel in 1981 had Kokolishi ook de beste ploeg in 1982,1984, 1985 en 1987.
...Willem als Manager van het Nederlands...
...Mannen Softbal Team in 1992...
(© Foto: Leidse Courant) |
Willem bleef spelen en coachen bij Kokolishi combineren tot en met 1995.
Onder zijn teamgenoten waren Sjoerd Boers, Win Bonafacio, Ben Brouwer, Lionel Emerenciana, Peter Finies, Juny Francisca, Milton Gilbert, Elroy Klosteren, Windy Legrand, Wendell Libiana, Jerry de Palm, Gregory Ranis, Ciro Ricardo, Ron Steward, Julius Veeris, Owen de Windt en zijn broer Harry.
In juli 1988 wordt bij de KNBSB een nieuwe Herensoftbal-commissie gevormd.
De Commissie staat onder voorzitterschap van Johan Kluyskens met Rinie Scheele als secretaris en Willem Tuyn als lid.
Zij vormen zeven jaar lang deze Commissie.
Andere leden zijn Henk Martens (1988-1991), André van der Meulen (1990) en Pieter Voet (1992).
Deze Commissie wil het mannen-softbal in de aankomende jaren promoten en stimuleren.
In 1989 wordt een landelijke competitie opgezet en worden de eerste stappen gezet om te komen tot een Nationale Ploeg.
Dit alles volgt minder dan een jaar nadat Nederland werd uitgenodigd voor het spelen van een officiële interlandwedstrijd tegen België tijdens de opening van het Europa Cup-vrouwentoernooi in Antwerpen.
Daar wint Nederland zijn eerste interlandduel met 28-1 en wint daarmee de Svend Eriksen Cup.
De ploeg staat onder leiding van Kluyskens, Scheele en Ton Hendriks en Willem Tuyn is één van de spelers.
In 1989 neemt de eerste 'echte' Oranje-ploeg voor het eerst deel aan het Zeister Slot Toernooi, georganiseerd door Phoenix in Zeist.
Tijdens het evenement verliest de ploeg met 6-1 van wat toen Tsjechoslowakije was, maar later in het toernooi wordt met 5-1 gewonnen van Denemarken.
De ploeg is gelijk succesvol en bereikt de Finale tegen Bentwater Phantoms, maar veliest met 4-2.
Twee individuele prijzen gaan naar Nederlands Team-spelers, Henk van Zijtveld (Beste Europese Pitcher) en Jacky Jakoba (Beste Europese Slagman).
Een maand later wordt Oranje vijfde op het Bill Jeffrey Toernooi, georganiseerd door DSC '74 in Haarlem.
Van Zijtveld is opnieuw de Beste Pitcher.
In oktober 1989 wint Nederland de Svend Eriksen Cup in Antwerpen (België).
In 1991 wordt Willem Tuyn Hoofd Coach (Manager) van het Nederlands Team.
In dat jaar eindigt de ploeg op de tweede plaats in het Bill Jeffrey Toernooi.
In maart 1992 komt er een hoogtepunt als het Nederlands Team voor het eerst deelneemt aan een Wereldkampioenschap, wat dan wordt georganiseerd in Manila en Pasig in de Filippijnen.
Na afloop wordt dit een nieuwe stap genoemd op weg naar de ontwikkeling en realisering van een volwaardige Nationale Ploeg.
In de Filippijnen wint Nederland vier wedstrijden en verslaat de Northern Mariana Islands (Saipan) (14-4), Papua Nieuw-Guinea (12-10), Hong Kong (7-2) en Botswana (9-2).
Vier andere wedstrijden, tegen de Filippijnen, Argentinië, de USA en Japan, worden verloren.
Met het 4-4 'record' eindigt Nederland op een gedeelde negende plaats met Chinese Taipei.
Daarmee is Nederland de beste Europese ploeg, want Tsjechoslowakije eindigt op de 12 plek met een 1-7 'record'.
...Het Nederlands Mannen Softbal Team in het Rizal Memorial Ball Park in Manila...
...tijdens het Wereldkampioenchap 1992 in de Filippijnen...
...Achter: Sherald Obispo, Nelson Orman, Stanley Boutisma, Marcel Kappe, Frank Dielen,...
...Guus van Bon, Olav Starreveld, Tico Jacobus, Wendell Libiana, Robert Wansing,...
...Sjoerd Boers en Frits Budding (Fysiotherapeut)...
...Voor: Johan Kluyskens (Team Manager), Eddie Dunlock (Assistent Coach),...
...Felix Bijlhout, Lloyd Todman, Anthony Irausquin, Erik Boland, Joslin Falcon,...
...Henk van Zijtveld, Rinie Scheele (Team Manager) en Willem Tuyn (Hoofd Coach)...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
De spelers die deelnemen aan dit historische moment voor het Nederlandse mannen-softbal in de Filippijnen zijn Sjoerd Boers, Erik Boland, Guus van Bon, Stanley Boutisma, Felix Bijlhout, Frank Dielen, Joslin Falcon, Anthony Irausquin, Tico Jacobus, Marcel Kappe, Wendell Libiana, Sherald Obispo, Nelson Orman, Olav Starreveld, Lloyd Todman, Robert Wansing en Henk van Zijtveld.
Willem Tuyn wordt geassisteerd door Eddie Dunlock.
Johan Kluyskens en Rinie Scheele zijn de Team Managers, Frits Budding is de Fysiotherapeut en Marco Stoovelaar is de Team Scorer/Media Officer.
Dick Bliek reist met de ploeg mee als Delegatieleider en Rob Kerkman vertegenwoordigt Nederland als Umpire.
Dankzij Willem Tuyn zorgen het Antillen en Aruba Huis in Den Haag voor een financiële ondersteuning, maar alle betrokkenen moeten wel een eigen bijdrage leveren om de trip te kunnen bekostigen.
Terug in Nederland na het WK in maart wint de ploeg later in het jaar het Zeister Slot Toernooi en Bill Jeffrey Toernooi.
In Zeist is Lloyd Todman de Beste Slagman en steelt Joslin Falcon de meeste honken.
In Haarlem wint Robert Wansing de prijs voor Beste Verdedigende Speler.
Een ander hoogtepunt komt in 1993.
Voor het eerst organiseert de European Softball Federation (ESF) een Europees Kampioenschap voor mannen-softbal.
In Praag (Tsjechië) domineert het Nederlands Team en Willem Tuyn leidt zijn ploeg naar de best-of-three Finale tegen Denemarken.
Nederland wint met 6-0 en 2-0 en wordt de allereerste Europees Kampioen.
De spelers die deze eerste Europese titel veroverden zijn Luigi Anasagasti, Guus van Bon, Stanley Boutisma, Felix Bijlhout, Frank Dielen, Joslin Falcon, Marlon Frolijk, Ronny Gumbs, Alfons Illis, Tico Jacobus, Marcel Kappe, Wendell Libiana, Olav Starreveld, Lloyd Todman, Reggie Valpoort, Erwin Visser en Henk van Zijtveld.
Willem Tuyn's Assistent Coach is weer Eddie Dunlock en Rinie Scheele is de Team Manager.
Frits Budding is wederom de Fysiotherapeut en dit keer is Ben de Brouwer de Delegatieleider.
De prestaties in 1992 en 1993 leiden tot meer successen in de volgende jaren.
De ploeg neemt jaarlijks deel aan de twee internationale toernooien in eigen land, het Zeister Slot Toernooi en Bill Jeffrey Toernooi.
Onder leiding van Willem Tuyn wint Nederland het toernooi in Zeist in 1994 en 1996 en wordt tweede in 2000.
Oranje wint het Bill Jeffrey Toernooi in 1994, 1995, 1997 en 2000 en is tweede in 1996 en 1999.
In 1995, in Hørsholm (Denemarken), verovert Nederland opnieuw de Europese titel.
Opnieuw is Denemarken de tegenstander in de Finale en opent de best-of-three met een 4-2 winst.
Die komt tot stand in een veelbewogen wedstrijd vol met problemen en Willem Tuyn maakt aanpassingen in zijn ploeg, waarbij hij spelers op de bank zet.
De volgende dag wint Nederland met 11-1 en 9-0 en verovert opnieuw de titel.
Met zijn optreden na de eerste wedstrijd laat Tuyn zien dat hij discipline in zijn ploeg wil.
In een ploeg met spelers met verschillende achtergronden, waarvan een aantal soms hun emoties toont, is het Willem Tuyn die een plezierige, vriendschappelijke en goede sfeer creëert.
Zijn leiderschap en beslissingen worden zeer gerespecteerd en door iedereen binnen de ploeg ook geaccepteerd.
...Een team met oud-spelers van ADO, die vaak samenspeelde...
...Achter: Bart Volkerijk, Harm Nieuwland, Gerard Salemink, Louis Witloks...
...Hans Hendriks, René Nieveld, Frank van Rest,...
...King Zschuschen en Berry Eijgendaal...
...Voor: Frank Luyando, Erik Volkerijk, Hugo Wapperom,...
...Rob Lucas en Willem Tuyn...
(© Foto: Bart Volkerijk) |
Op het Wereldkampioenschap van 1996 in Midland, Michigan (USA) is Nederland 5-5 en eindigt op de 13e plaats.
In het volgende jaar, in Bussum, mist de ploeg de Finale van het Europees Kampioenschap na tweemaal verlies tegen Denemarken in de voorronde.
In de strijd om de derde plek komt Nederland tekort tegen Tsjechië.
Maar de ploeg heeft wel de Beste Slagman van het toernooi in Kenny Dame.
Vanaf het WK 1996 is Stanley Boutisma Willem's Assistent Coach, samen met Eddie Dunlock.
Nederland is weer terug in de Finale tijdens het Europees Kampioenschap van 1999 in Praag.
Echter, gastheer Tsjechië wint de Finale (dit keer een enkele wedstrijd) met 9-4.
Wel zijn er twee individuele prijzen voor Nederlandse spelers.
Sendley Reina is de Meest Waardevolle Speler en Tuti Rumai is de Beste Slagman.
In 2000 leidt Willem Tuyn het Nederlands Team in zijn tiende en laatste jaar.
Zoals eerder beschreven wordt de ploeg dit jaar tweede in Zeist en wint het Bill Jeffey Toernooi via een 13-2 overwinning tegen Lakenheath Eagles uit Engeland.
Humphrey Martes is de Beste Pitcher van het toernooi.
Tico Jacobus, die in al deze tien seizoenen voor de Oranje-ploeg speelt, is de Beste Slagman.
Later in het jaar, East London (Zuid-Afrika), heeft de ploeg een teleurstellend optreden op het Wereldkampioenschap.
De ploeg komt slechts eenmaal tot winst, een nipte 6-5 overwinning tegen Chinese Taipei, en eindigt op de veertiende plek.
In 2001 wordt Tuyn als Hoofd Coach opgevolgd door Arthur Mari.
In de tien jaar dat Willem Tuyn Hoofd Coach is geweest, speelt Nederland bijna 200 wedstrijden, waaronder 96 officiële interlands.
Onder de spelers in deze tien jaar zijn Luigi Anasagasti, Sjoerd Boers, Erik Boland, Guus van Bon, Stanley Boutisma, Felix Bijlhout, Ashwin Dall, Kenny Dame, Frank Dielen, Lionel Emerenciana, Joslin Falcon, Marlon Frolijk, Michel Groenhart, Ronny Gumbs, Alfons Illis, Anthony Irausquin, Tico Jacobus, Marcel Kappe, Wendell Libiana, Arthur Mari, Humphrey Martes, Sherald Obispo, Ingmar Ramharakh, Sendley Reina, Raffy Rohan, Tuti Rumai, Edgar Schimmelpenningh, Olav Starreveld, Ron Steward, Lloyd Todman, Reggie Valpoort, Erwin Visser, Robert Wansing en Henk van Zijtveld.
Tijdens Tuyn's jaren bij de ploeg wordt het mannen-softbal een stuk populairder.
Wedstrijden in de Hoofdklasse zijn zeer aantrekkelijk en worden goed bezocht.
Tuyn zei altijd:
,,Softbal is enorm aantrekkelijk en is een stuk sneller dan honkbal.
Het is zeker geen 'soft' spelletje en verdient meer aandacht.
Het is heerlijk om te softballen of er naar te kijken''.
Vanaf 1998 is er ook een Nederlands B-Team, net zoals een Jong Oranje Team.
Voor zijn vele bijdragen aan de ontwikkeling van het mannen-softbal in het algemeen, maar ook de ontwikkelingen van de Nationale Teams ontvangt Willem in 2003 het Bondsonderscheidingsteken van de Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond (KNBSB).
Maar in 2001 keert Willem toch weer even terug op het veld, dit keer als honkbal-coach.
In dat jaar is Pete Yarasavich de Hoofd Coach van zijn voormalige club ADO met Aldric Dunlop als zijn assistent.
Maar halverwege het (Hoofdklasse-)seizoen in juli gaan ADO en Yarasavich uit elkaar.
Dunlop neemt de taak over, samen met Willem.
Als Co-Hoofd Coaches leiden de twee de ploeg in het restant van het seizoen.
|
|
|
...Willem als toeschouwer bij wedstrijden van Neptunus...
(© Beide Foto's: Robert Bos) |
Na zijn afscheid als coach in 2001 speelde Willem in de volgende jaren nog verschillende wedstrijden in een veteranenploeg van ADO, samengesteld uit voormalige honkballers van de club.
In september 2010 komt hij nog een keer in actie op een softbalveld.
Ter afsluiting van het seizoen speelt het Nederlands Mannen Softbal Team een wedstrijd tegen een ploeg bestaande uit oud-internationals op het veld van DVH in Amstelveen.
Willem Tuyn is één van de coaches van deze ploeg, samen met Stanley Boutisma en Eddie Dunlock.
En hij blijft druk in zijn werk.
Als gymnastiekleraar werkt Willem Tuyn op de Tweezaamchool in Den Haag en de Dr. De Visserschool in Scheveningen.
Vanaf 1985 is Willem ook werkzaam voor de Technische Universiteit Delft.
Daar is hij niet alleen honkbal- en softbal-docent, maar wordt later ook boksdocent.
Hij bleef tot vorig jaar doorwerken en lessen geven op de TU Delft.
In de voorbije jaren was Willem voornamelijk toeschouwer.
Hij bezoekt de wedstrijden van Kokolishi en andere mannen-softbalploegen, maar ook het Zeister Slot Toernooi.
Ook bezoekt hij regelmatig wedstrijden van zijn voormalige clubs Storks en ADO in zijn woonplaasts Den Haag.
In meer recente jaren woonde hij vele wedstrijden bij van Neptunus in Rotterdam.
En hij bevond zich altijd onder het publiek tijdens het World Port Tournament in Rotterdam, waar hij vaak in gezelschap was van zijn vele Antilliaanse vrienden.
Als enthousiast motorrijder stapt hij regelmatig op zijn motor om naar de verschillende velden te reizen.
Willem keek regelmatig terug op zijn jaren in het softbal en bij het Nederlands Team.
In een interview met Marco Stoovelaar een paar jaren geleden zei hij:
,,Wat een mooie tijd is dat geweest.
Ik heb er elke minuut van genoten.
Vooral die eerste trip naar de Filippijnen was bijzonder en fantastisch.
Maar dat weet je, want je was daar zelf bij''.
Willem Tuyn was een kleurrijk persoon en altijd bijzonder enthousiast en gepassioneerd, zowel als speler en als coach.
Hij kon urenlang praten over softbal, maar ook over het genieten van allerlei zaken in zijn leven.
Hij was altijd vriendschappelijk met iedereen en wist een prima sfeer te creëren.
Maar hij hield ook van discipline, iets wat hij leerde van zijn militaire vader, vertelde hij.
Willem had een krachtige stem, bleef altijd lachen en had een bulderende en aanstekelijke lach.
En hij bleef altijd optimistisch, zelfs tijdens de moeilijke momenten en behandelingen tijdens zijn ziekte.
Willem's aanwezigheid op de velden zal zeker worden gemist.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert Willem's partner Marja, zoon Dylan, overige familie en vrienden en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(19 januari)
|
