(Tekst & Foto's: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Jules de Pierre...
(1931 - 2023)
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
 Landurig (internationaal) bestuurder Jules de Pierre, Erelid KNBSB & Hall of Famer overleden
English
 SANTPOORT -
Jules de Pierre, die 22 jaar lang deel uitmaakte van het bestuur van de Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond, is op zaterdag 14 oktober op 91-jarige leeftijd overleden.
Hij zou in november 92 zijn geworden.
Naast zijn langdurige periode als bestuurder van de KNBSB was Jules de Pierre ook meerdere jaren bestuurslid van zowel de International Baseball Federation (IBAF) als de European Baseball Confederation (CEB).
In de jaren zeventig en tachtig was hij ook geruime tijd de Team Manager, toen vaak Chef d'Équipe genoemd, van het Nederlands Honkbal Team.
Voor zijn vele bijdragen werd Jules de Pierre benoemd tot Erelid van de KNBSB en werd hij opgenomen in de Nederlandse Honkbal en Softbal Hall of Fame.
De afscheids- en herdenkingsplechtigheid voor Jules de Pierre heeft in besloten kring plaatsgevonden.
Jules François de Pierre werd geboren op 20 november 1931 in Haarlem.
Het was in zijn woonplaats Haarlem dat Jules de Pierre ergens eind jaren veertig/begin vijftig begon te honkballen.
Hij zou zo'n twintig jaar spelen.
Nog tijdens de periode dat hij zelf speelde begon De Pierre ook met coachen en dat combineerde hij aanvankelijk.
In 1974 sloot hij zijn loopbaan af, nadat hij ongeveer tien jaar coach was geweest.
Het was tijdens zijn dagen als coach dat Jules de Pierre zijn organisatorische en leidinggevende kwaliteiten ontwikkelde.
Eind 1973 werd hij aangesteld als Chef d'Équipe, oftewel Team Manager, van het Nederlands Honkbal Team.
In 1974 werd De Pierre gekozen tot bestuurslid van de KNBSB en dat was het begin van een lange, internationale loopbaan als bestuurder.
De Pierre zou langdurig zitting hebben in het Executive Board van zowel de International Baseball Association als de European Baseball Confederation.
In totaal was Jules als (internationaal) bestuurder actief tot begin 2001, een periode van ruim 26 jaar.
In Haarlem begon Jules de Pierre ergens eind jaren veertig te honkballen bij HHC, dat toen één van de toonaangevende honkbalverenigingen in het land was.
Hij ontwikkelde zichzelf tot een talentvolle outfielder en was bovendien een solide slagman en een snelle loper.
Jules was voornamelijk een contact-hitter, die lopers verder bracht over de honken, maar ook regelmatig puntscorende honkslagen afleverde.
In het begin van de jaren vijftig werd Jules als outfielder opgenomen in de hoofdmacht van HHC, dat in die jaren uitkwam in de hoogste afdeling en/of de tweede hoogste afdeling.
Hoewel HHC regelmatig in de top van de ranglijst eindigde wist de ploeg nooit de titel te veroveren in de jaren dat Jules de Pierre voor de Haarlemse ploeg speelde.
HHC kwam er dicht bij in 1956 toen de ploeg met 4-1 voorstond tegen rivaal Schoten.
Echter, Schoten kwam terug en won met 8-4 om kampioen te worden.
Voor Schoten kwamen toen bekende spelers uit als Teun van den Berg, Joop Geurts, Simon Heemskerk, Henk Keulemans, Frans Klooster, Henk Lukkien, Johan Munsterman en Gerrit Nanne.
In dit duel gooide Munsterman een complete wedstrijd voor Schoten en stond maar drie honkslagen toe, één daarvan op naam van Jules de Pierre.
Ook in 1956 kwam Jules uit voor het Haarlems Team tijdens de Amsterdamse Sportweek en speelde met de ploeg tevens in Rotterdam tegen een vertegenwoordigend team uit die stad.
De Pierre speelde daarin namens HHC, samen met Ben Vrenegoor.
Andere spelers waren onder meer Munsterman, Heemskerk, Nanne, John Bakker, Piet de Nieuwe en Jan Kops.
...Jules de Pierre glijdt richting 3e honk als speler van HHC...
...tegen Blauw-Wit in het seizoen 1957...
(Onbekende fotograaf) |
Een hoogtepunt kwam in het seizoen 1957 toen hij zijn loopsnelheid toonde.
In mei speelde HHC, op dat moment koploper, tegen Ajax en had een voorsprong van 6-1.
Maar Ajax kwam tot een rally van zes punten in de achtste inning.
Met een 7-6 achterstand voorkwam HHC een nederlaag in de negende inning.
Jules de Pierre sloeg de bal toen diep het outfield in.
In die jaren waren er meestal geen hekken in het outfield en dus rende Jules op volle snelheid over de honken en scoorde het zevende punt via een inside-the-park-homerun.
En zo eindigde de wedstrijd met een 7-7 stand.
Later in 1957 werd Jules uitgenodigd voor het Nederlands B-Team, dat zou afreizen naar Barcelona (Spanje).
Multi-sport club FC Barcelona opende haar grote nieuwe voetbalstadion Camp Nou (het grootste in Europa) en organiseerde verschillende sport-activiteiten.
Daaronder een honkbal-toernooi.
Naast het team van Barcelona en het Nederlands B-Team nam ook Antwerp Eagles deel en bestond voornamelijk uit spelers van de Belgische nationale ploeg.
De Pierre is één van de drie spelers die namens HHC voor de ploeg wordt uitgenodigd, de anderen zijn Ruud Jongeling en Wim Vrenegoor.
Veertien spelers worden geselecteerd voor het B-Team.
De anderen waren Gerrie Boers, Simon Heemskerk, Frans Klooster, Ruud Koene, Ruud Kok, Jaap de Koning, Herman Nijhuis, Martin Rosenkrantz, Walter Scheermeijer, Joop Schuitemaker en Henk Talens.
De ploeg wordt gecoached door Ab Hordijk.
In 1958, vanwege zijn lengte, wordt Jules de Pierre de vaste eerste honkman in de ploeg van HHC.
Tijdens dit seizoen is er weer een hoogtepunt in zijn spelersloopbaan.
In augustus speelt HHC tegen het Amsterdamse OVVO.
Nederlands Team-pitchers Jan Smidt en Han Urbanus staan op de heuvel voor respectievelijk HHC en OVVO.
In de vierde inning scoort OVVO tweemaal op klappen van Hennie Regeling en Max Rietbergen.
Fouten leiden tot het derde punt in de achtste en een klap van Martin Rosenkrantz voert de stand op naar 4-0 in de negende.
Intussen staat Urbanus een No-Hitter te gooien.
Maar met één uit in de negende inning maakt De Pierre goed contact en slaat de eerste honkslag voor HHC.
Volgende slagman Erik Hendriksen slaat ook een honkslag, maar de twee blijven achter.
Na afloop van het seizoen 1960 besluit Jules de Pierre te verhuizen naar EDO, een andere vooraanstaande club in Haarlem.
Als speler van HHC zijn onder zijn teamgenoten Jaap Berendonk, Henk de Bruin, Piet Duinker, Ruud Feenstra, Erik Hendriksen, Gé Hoogenbos, Martin Jole, Ruud Jongeling, Jan Meenhorst, Henk Ringersma, Jan Smidt, Ben Vrenegoor, Wim Vrenegoor en Jan Wemerman.
Bij EDO is Jules de Pierre ook weer een effectieve contact-hitter.
En ook is hij nog altijd een solide honkloper.
In een wedstrijd tegen UVV tijdens het seizoen 1963, met de stand op 7-7, opent Jules de negende inning met vier wijd.
Hij schuift op naar het tweede honk via een opofferingsstootslag van Wim van Dusschoten en bereikt het derde honk na een wilde worp van pitcher Ruben Leysner.
Volgende slagman Gerrie Krooder mist een squeeze, maar De Pierre rent door richting plaat en komt in botsing met catcher Ricky Kersout, die de bal laat vallen.
En zo scoort De Pierre het winnende punt voor EDO.
...Jules met Aldo Notari tijdens het Europees...
...Kampioenschap Softbal in Bussum in 1992...
...De twee werkten vele jaren samen...
...Op het moment van de foto was Notari President...
...van de Italiaanse HB/SB Bond, President...
...van de CEB en Vice-President van de IBAF...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Teamgenoten van Jules bij EDO waren onder meer Ruud Feenstra, Wim van Dusschoten, Roel Hopman, Jan Kops, Leo Kops, Gerrie Krooder, Jan Molleman, Piet de Nieuwe, Ton Terneuzen en Dolf de Zwart.
In december 1963 fuseren EHS en EDO en vormen samen Haarlem Nicols.
De Pierre gaat ook voor deze nieuwe ploeg spelen in 1964, maar hij is dan ook playing coach en assisteert Hoofd Coach Gé Hoogenbos.
Een andere Assistent Coach is Jan Schäfer, die later een bekende politicus wordt.
Andere spelers in het sterrenteam van Nicols zijn Fred Ausma, Herman Beidschat, Simon Heemskerk, Roel Hopman, Leo Kops, Boudewijn Maat, Jan Molleman, Piet de Nieuwe, Gé Oosterbaan, Ton Terneuzen, Ben Tromp en Dolf de Zwart.
In 1965 speelt Jules de Pierre voor het Amsterdamse ABC, maar na afloop van dat seizoen keert hij terug naar Haarlem Nicols, waar hij zijn spelersloopbaan voortzet in het tweede team en daar ook coach is.
Eerder, in 1959, was hij ook al coach geweest van het Haarlemse BRL-Team (junioren) en in 1963 leidt De Pierre het Haarlems Team tijdens de jaarlijkse stedenwedstrijd tegen Amsterdam.
Begin 1969 wordt Jules de nieuwe Hoofd Coach van Terrasvogels als opvolger van Piet de Nieuwe.
De ploeg komt uit in de Eerste Klasse (onder de Hoofdklasse), eindigt op de eerste plaats en verslaat daarna Ajax in drie wedstrijden in de Promotie/Degradatie-reeks om te promoveren naar de hoogste afdeling.
Na afloop van het succesvolle seizoen zegt De Pierre dat hij aanvankelijk niet wilde coachen.
In een interview in De Tijd in september zegt De Pierre:
,,Eigenlijk had ik er helemaal geen zin in.
Ik wilde blijven spelen.
Er waren al meer verenigingen geweest die me hadden gevraagd als coach, maar die heb ik afgewezen.
Waarom ik Terrasvogels dan wel koos?
Och, ik weet het eigenlijk niet zo precies.
Ze zaten zonder coach en het bestuur vertelde hoeveel de jongens trainden en toen heb ik maar toegehapt.''
In hetzelfde artikel zegt De Pierre dat hij niet eens wist waar het veld lag.
,,We begonnen het seizoen zonder illusies, maar het team was talentvol en er was een ontzettend goede sfeer''.
Doordat het thuisveld van Terrasvogels in Santpoort aanvankelijk niet geschikt was voor de Hoofdklasse, speelde de ploeg de eerste wedstrijden van het seizoen 1970 in het Pim Mulier Stadion, het complex van Haarlem Nicols.
Het is een zwaar seizoen, want de ploeg wint maar twee van de 28 gespeelde wedstrijden.
Aan het einde van de seizoen, degradeert de ploeg, maar De Pierre blijft als Hoofd Coach en leidt de ploeg ook in 1971.
Onder de spelers bij Terrasvogels zijn Harry van Berkel, Jan-Willem Bruntink, Guus van Dee, Nico Disselköter, Jersey van Doornspeek, Dick Dortmundt, Willem Hurkmans, Hans Janssen, Gerrie Krooder, Heddy van Mourik, Hans Röbken en Marco van Wilpen.
Uit deze groep wordt Janssen een succesvolle softbal-coach bij Terrasvogels en DSS, Hurkmans maakt vele jaren deel uit van de groundscrew van de Haarlemse Honkbal Week en Van Dee wordt voorzitter van het Organisatie-Comité van zowel de Haarlems Softbal Week als de Haarlemse Honkbal Week.
...Jules met Ben de Brouwer op San Diego State...
...University tijdens de ABCA Convention...
...in 1987 in San Diego (USA)...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In 1972 is Jules de Pierre de Assistent Coach van Teun Gaartman bij HCK (Kinheim).
Echter, begin september stoppen ze na een conflict met het clubbestuur, nadat een speler niet verschijnt bij trainingen en ook een aantal wedstrijden mist.
Ze willen een disciplinaire straf en weigeren te coachen in afwachting van een beslissing van het bestuur.
Wanneer hij tijdens hun afwezigheid speelt, stoppen de twee definitief.
Hierna is De Pierre nog één seizoen als coach actief in 1974 als hij de leiding heeft over het honkbalteam van Bloemendaal in de Derde Klasse.
Intussen ontwikkelt Jules de Pierre ook zijn organisatorische kwaliteiten.
In 1972 is hij de zogenoemde Liaison Officer van Cuba tijdens de internationale Haarlemse Honkbal Week.
Een Liaison Officer is de contactpersoon tussen een team en de organisatie.
Het is tijdens en na dit toernooi dat De Pierre voor het eerst zijn mening geeft over de Nederlandse competitie, maar ook over het internationale honkbal.
In Trouw in juli 1972 zegt De Pierre:
,,Er is enorme afstand tussen de Hoofdklasse en de Eerste Klasse.
Dat is een enorm probleem.
Tijdens de Honkbal Week hebben Cuba, Alaska Goldpanners en Sullivans laten zien hoe het moet en hoe groot de afstand nog is.
Wij zullen er ons in Nederland bij neer moeten leggen dat we ons moeten bepalen tot de achtste plaatss op de wereldranglijst.
Dan mogen we dik tevreden zijn.
Wereldkampioen kunnen we toch nooit worden.
Maar waar is de sterke man in de Honkbalbond die de grote lijn aangeeft?''
Met deze woorden zet Jules de Pierre zijn eerste stappen richting bestuurder, zowel nationaal als internationaal.
Eind 1973 wordt Jules de Pierre gevraagd waar te nemen als Chef d'Équipe (of Team Manager) van het Nederlands Honkbal Team tijdens het naderende Wereldkampioenschap in Cuba, omdat Aart Kruijs niet beschikbaar is.
De Pierre accepteert en zou vele jaren verbonden blijven aan de nationale ploeg.
In Cuba verliest Oranje, onder leiding van Hoofd Coach Charles Urbanus Sr., alle veertien gespeelde wedstrijden.
Desondanks is De Pierre in een aantal kranten positief.
,,Het is natuurlijk moeilijk om te zeggen dat je tevreden bent als je veertien wedstrijden allemaal hebt verloren.
Dan mag je nooit zeggen dat het goed was.
Maar toch zijn er tal van positieve punten aan te wijzen.
Vergeet niet dat, op enkele uitzonderingen na, de ploeg internationaal volkomen onervaren was.
Dan spelen in een stadion waar 65.000 mensen in kunnen, dan gaat er wel wat door je heen.
De jongens hebben dat voortreffelijk doorstaan.
Nu al kan ik concluderen dat deze reis nuttig is geweest voor het Nederlandse honkbal'', aldus De Pierre.
In maart 1974 wordt Jules de Pierre gekozen in het bestuur van de Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond (KNBSB).
De Pierre wordt verantwoordelijk voor technische zaken honkbal en de nationale ploegen.
Een functie die hij 22 jaar lang zou vervullen!
Toen De Pierre werd gekozen in het KNBSB-bestuur was Guus van der Heijden de voorzitter.
De andere bestuurleden waren Cees Boer, Sr., Gerard Voogd (beiden vice-voorzitter), Theo Vleeshhouwer (secretaris), John Oosterbroek (penningmeester), Freek Bos en Janke Nijdam.
De Pierre was het laatste nog in leven zijnde lid van dit bestuur, nadat Janke Nijdam op 22 juli was overleden.
Door de jaren heen, in zijn functie als bestuurder, werd Jules de Pierre bekend om zijn soms zeer diplomatieke wijze van het doen van uitspraken.
Door verschillende personen werd zelfs gezegd dat hij een hele goede politicus had kunnen zijn.
...Jules de Pierre zit tussen de genodigden tijdens de...
...Openingsceremonie van het 1987 International Baseball...
...Tournament (Chung Hua Cup) in Taipei (Taiwan)...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Ondanks het zware toernooi in Cuba neemt Nederland ook weer deel aan het Wereldkampioenschap in 1976 als het evenement wordt georganiseerd in Colombia.
In een aantal krantenberichten zegt De Pierre:
,,Als ik moet adviseren, zeg ik dat we zeker weer naar een Wereldkampioenschap gaan.
Nederland was één van de zwakste landen, maar we hoorden er thuis.
Maar ik heb de overtuiging gekregen dat het beter kan en dat het Nederlands team zinvol aan een Wereldkampioenschap kan deelnemen.
Het is van belang dat we vanuit Europa contacten onderhouden met de internationale honkbalwereld''.
In zijn functie als bondsbestuurder is De Pierre ook verantwoordelijk voor het aanstellen van de Hoofd Coach van de Nationale Teams.
Tijdens het WK van 1973 komt er van een aantal spelers kritiek op Hoofd Coach Charles Urbanus, Sr. vanwege zijn (stricte) manier van coachen.
In 1974 wordt Amerikaan Ernie Myers de nieuwe Hoofd Coach.
Hamilton Richardson en Leen Volkerijk worden zijn assistenten.
Eerder in 1973 had een andere Amerikaan, Ron Fraser, de leiding over de ploeg gehad.
Myers bleef Oranje Manager tot en met 1978.
In zijn eerste jaren als bestuurlid streefde Jules de Pierre ook naar de verbetering van de ontwikkeling van jonge, talentvolle spelers.
In de jaren zestig organiseerde de Bond jaarlijks jeugdkampen in Eindhoven waar getalenteerde spelers werden getraind door en adviezen kregen van coaches, maar die opzet was een paar jaar eerder ten einde gekomen.
Cees Herkemij was de drijvende kracht geweest achter de succesvolle jeugdkampen, maar was ook actief als club-coach.
Uiteindelijk werden de kampen gestopt om financiële redenen.
In 1976 werd Herkemij benaderd door De Pierre en Leen Volkerijk met het plan om tot een opleidingsinstituut te komen.
Op dat moment was Herkemij al actief in scouting en met de opzet van peanut-ball.
De drie werken de plannen uit en in januari 1977 opent de Honkbal School in Zwanenburg en worden zestien pitchers en zeven catchers uitgenodigd.
Onder de instructeurs zijn Boudewijn Maat en Jan Dick Leurs, op dat moment de Manager en Pitching Coach van Jong Oranje.
Maat overleed in juni.
In latere jaren zijn ook Cees Santifort en Huub Kohl nauw betrokken als instructeurs.
Vanaf het moment dat hij zitting nam in het bestuur van de KNBSB is Jules de Pierre er vrijwel altijd een voorstander van geweest om een Amerikaan aan te stellen als Hoofd Coach/Manager voor het Nederlands Team.
In een krantenbericht in september 1977 zegt De Pierre:
,,We willen in de toekomst echt toe naar een Nederlandse coach, maar een tijdstip is nooit genoemd.
Hamilton Richardson staat hoog genoteerd''.
In 1977 wordt Jules de Pierre, die werkzaam is als computer systems engineer bij Shell in Amsterdam, lid van een commissie van de Europese Bond, die de honkbalsport gaat promoten in Europa.
Eind 1978 stopt De Pierre als Team Manager van het Nationale Team en wordt opgevolgd door Bob van den Bergh.
Ook wordt Hamilton Richardson dan benoemd tot Manager van het Nederlands Team, als opvolger van Myers.
Richardson wordt geassisteerd door Jan Dick Leurs en Leen Volkerijk.
In 1979 speelt Oranje een teleurstellend Europees Kampioenschap in Italië en in 1980 loopt het allemaal niet zo soepel tijdens het Wereldkampioenschap in Japan.
Volgens een aantal krantenberichten zijn er conflicten en ruzies tijdens het toernooi.
Na afloop stoppen Leurs en Volkerijk, terwijl ook Richardson en Van Bergh niet terugkeren.
...Jules tijdens het Wereldkampioenschap 1990 in Edmonton...
...(Canada) met Philip Elhage (toen President Nederlands-...
...Antilliaanse Honkbal Bond (NABAFE) en de Federashon...
...di Beisbòl di Kòrsou (FEBEKO, links) en...
...Amerikaan Tom Ravashiere (die de Umpiring Director was) ...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In 1981 keert Jules de Pierre terug als Team Manager (en blijft dat t/m 1988).
Als bestuurslid kiest hij opnieuw voor een Amerikaan om de Nationale ploeg te leiden, een beslissing die wordt gesteund door het hele KNBSB-bestuur.
En zo wordt, in begin 1981, Amerikaan Jim Stoeckel de nieuwe Manager en zijn enige assistent is Cees Herkemij.
Zij leiden de ploeg naar de Europese titel in 1981 en zorgen ook voor een goed resultaat tijdens het Wereldkampioenschap van 1982 in Zuid-Korea.
In 1983 bereikt het team de Play-Offs tijdens de Intercontinental Cup in België.
Kort erna eindigt de ploeg op de tweede plaats tijdens het Europees Kampioenschap, wat een chaotisch toernooi is in Italië.
In 1983 is Stoeckel ook actief als Minor League Manager in de Los Angeles Dodgers-organisatie, waardoor hij niet het hele jaar beschikbaar is.
Hierdoor heeft Herkemij de leiding over de voorbereidingen en het selectie-proces in de eerste maanden van het jaar.
Op dat moment is Herkemij echter ook actief als technisch supervisor bij Hoofdklasser UVV.
Doordat UVV's Amerikaanse Hoofd Coach Joe Ross pas in mei arriveert, valt Herkemij in als coach.
Maar Jules de Pierre gaat daar niet mee akkoord, want hij is van mening dat een Hoofd Coach van het Nederlands Team, of iemand met een leidende rol, geen club-coach kan zijn om belangenverstrengeling te voorkomen.
Herkemij mocht zich wel bezighouden met de voorbereiding en oefenwedstrijden van UVV, maar niet in de competitie.
Hij moet dan zijn handen vrij hebben voor het Nederlands Team, want De Pierre stelt dat een bondscoach vanaf de tribune moet scouten en niet bij een club in de dug-out moet zitten.
Na UVV in vier wedstrijden te hebben geleid, verlaat Herkemij de club.
Tijdens het EK van 1983 wordt duidelijk dat Stoeckel niet zal terugkeren in 1984.
Hij stelt Herkemij als zijn opvolger voor, maar De Pierre en zijn mede-bestuursleden kiezen weer voor een andere Amerikaanse Manager.
Herkemij heeft geen zin in een nieuwe periode met een andere Amerikaan, stopt en keert terug naar club-coaching, want hij wordt de nieuwe Hoofd Coach van UVV.
Harvey Shapiro, die eerder in Nederland had gecoached bij Amstel Tijgers, wordt de nieuwe Manager.
Eén van zijn assistenten is Jan Dick Leurs, die ook succesvol Hoofd Coach is van Haarlem Nicols.
Shapiro leidt de ploeg in drie jaar, waaronder het eerste Wereldkampioenschap, dat wordt georganiseerd in Nederland in 1986.
Hierna volgt een andere Amerikaan Shapiro op, want Pat Murphy neemt de positie van Manager in begin 1987 over.
Net als Stoeckel is ook Murphy een jonge college-coach.
Stoeckel had de leiding bij Davidson College, Murphy was de coach van het honkbal-team van Notre Dame.
Met zijn keuze van coaches bewees De Pierre een oog voor kwaliteit te hebben, want beiden werden zeer succesvol in het profhonkbal.
Stoeckel was vele jaren lang een internationaal scout voor Los Angeles Dodgers.
En sinds 2016 is Murphy de Bench Coach van het Major League-team van Milwaukee Brewers.
Onder leiding van Murphy verovert Oranje de Europese titel in 1987 in Barcelona (Spanje) en plaatst zich voor de Olympische Spelen van 1988 in Zuid-Korea.
Echter, vanwege zijn verplichtingen bij Notre Dame kan Murphy niet terugkeren in 1988.
In zijn plaats leidt Tom Petroff (die vorig jaar overleed) de ploeg.
De Pierre is op dat moment nog van mening dat er te weinig kwaliteit onder Nederlandse coaches is om bondscoach te worden.
Als bestuurslid overziet De Pierre ook de competities en hij is een voorstander van de uitbreiding van het aantal wedstrijden in het seizoen.
In 1986 spelen teams in de Hoofdklasse drie wedstijden per week in plaats van twee.
De Pierre zegt dat er hierdoor meer spelers nodig zijn en dat clubs hierdoor meer moeten doen aan opleiding, waardoor je een grotere groep kandidaten krijgt voor de Nederlandse Teams.
Intussen voegt Jules de Pierre een internationale functie toe aan zijn CV, want hij wordt lid van de Technische Commissie van de European Baseball Confederation (CEB) in 1985.
...Jules heeft een vrij moment bij de Ponte Vecchio in Florence (Italië)...
...na te zijn gekozen tot penningmeester van de IBAF tijdens het Congres...
...voorafgaand aan het Wereldkampioenschap...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In januari 1987 krijgt de Nederlandse Bond door het onverwachte overlijden van voorzitter Guus van de Heijden een enorme dreun te verwerken.
Van der Heijden vervulde ook twee belangrijke internationale posities, want hij was penningmeester van de International Baseball Federation (toen IBAF genoemd) en was Vice-President van de CEB.
De Canadees Cas Pielak wordt benoemd tot interim-penningmeester van de Wereldbond.
Maar in augustus 1988 keert de belangrijke positie terug in Nederlandse handen, want Jules de Pierre (die de enige kandidaat was) wordt unaniem tot penningmeester gekozen tijdens het Congres in Florence (Italië), voorafgaande aan het Wereldkampioenschap Honkbal.
In maart 1989 wordt De Pierre ook de nieuwe Vice-President van CEB.
In 1989 keert Jim Stoeckel terug als Manager van het Nederlands Team.
In hetzelfde jaar heeft een aantal Hoofdklasse-clubs wat kritiek tegen de competitie-opzet (met drie wedstrijden per week) en een aantal internationals zegt niet beschikbaar te zijn en stellen dat ze oververmoeid zijn.
In een interview met Joop Köhler in NRC Handelsblad in juni 1989 zegt De Pierre:
,,Als blijkt dat de meeste clubs drie wedstijden in de week te veel vinden, dan moeten we terug naar twee, hoe slecht dit ook is voor de ontwikkeling van het tophonkbal.
Het is een raar verschijnsel, want de clubs zijn zelf met het voorstel gekomen om te spelen op de vrijdagavond.
Nu wordt dat weer door sommige spelers als excuus gebruikt om af te zeggen voor het Nederlands Team.
Maar die afzeggingen zijn niet rampzalig, de meesten waren wellicht toch niet meer geselecteerd en zouden qua leeftijd ook geen rol meer hebben gespeeld in de doelstellingen van de coaches, namelijk het belangrijke Europees Kampioenschap van 1991 en de Olympische Spelen van 1992''.
1989 is een veelbewogen jaar binnen het bestuur van de KNBSB.
Eerder dat jaar wordt een nieuwe constructie gepresenteerd voor een bestuur dat uit vijf personen bestaat in plaats van negen.
Zij vormen het kernbestuur, dat wordt ondersteund door verschillende bestuursleden.
In het nieuwe bestuur is er geen plaats voor Theo Vleeshhouwer, die op dat moment al 18 jaar secretaris is.
In de nieuwe opzet zal de functie van secretaris worden uitgevoerd door een professionele kracht, namelijk Ben de Brouwer als directeur van het Bondsbureau.
Vleeshhouwer is ook vele jaren actief geweest in het softbal, maar de functie van vice-voorzitter softal gaat naar Dick Bliek, die de softbalzaken al behartigde.
In augustus treedt Vleeshhouwer met onmiddellijke ingang af.
In de nieuwe samenstelling blijft Jules de Pierre wel lid van het bestuur en wordt vice-voorzitter voor honkbalzaken.
Paul Moerman wordt de opvolger van Peter Laanen, die Van der Heijden was opgevolgd als voorzitter.
Jules de Pierre streefde er altijd naar om de kwaliteit te verbeteren in de Hoofdklasse, maar ook in de nationale ploeg.
In 1990 presenteert hij een plan voor nieuwe voorwaarden waaraan Hoofdklasse-clubs moeten voldoen, die moeten min of meer professioneel gericht worden.
Daaronder de financiële en organisatorische situaties van een vereniging, maar ook de garantie voor het bestaan van een club in de toekomst om te voorkomen dat een club ineens wordt opgeheven of zich terugtrekt.
Ook is er een voorstel om de Hoofdklasse terug te brengen van tien naar acht ploegen.
Het plan, dat in 1992 moet ingaan, wordt niet alleen opgezet door De Pierre en de KNBSB, maar ook door inbreng van de bondscoaches met de bedoeling spelers beter te maken.
Er komt een nieuwe bestuurscrisis bij de KNBSB in september 1990 als Paul Moerman na slechts elf maanden zijn aftreden bekend maakt.
Jules de Pierre wordt interim-voorzitter en een zoektocht naar een nieuwe voorzitter begint.
In november wordt Henk den Duijn voorgesteld.
Hij is een langdurig en ervaren bestuurder, is de Burgemeester van Rozenburg, is voorzitter van het Nederlandse Rode Kruis en is zeer actief (geweest) bij honkbal- en softbalvereniging Alphians in Alphen aan den Rijn.
Den Duijn wil vooral de communicatie binnen de KNBSB verbeteren.
In april 1991 wordt Den Duijn gekozen tot voorzitter en hij leidt de Bond acht jaar lang.
...Jules de Pierre met Osvaldo Gil Bosch (toen President van...
...de Puerto Rican Baseball Federation (FBAPR) en...
...Voorzitter Technische Commissie IBAF) in 1992 tijdens de...
...Haarlemse Honkbal Week in Haarlem (Nederlands)...
...Achter zitten Jules' vrouw Suze en Osvaldo's vrouw Leticia...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Ook in 1991 zet De Pierre zich in zijn internationale functies (maar ook namens de KNBSB) enorm in voor de wijziging van de IBA-regels om oud-profs weer toe te laten tot nationale ploegen.
Volgens de IBA-reglementen kan een speler als die prof is geweest (actief of in het verleden) niet langer uitkomen voor een nationale ploeg.
Later in 1991 is Oranje niet succesvol op het Europees Kampioenschap in Italië en dat eindigt de tweede periode van Jim Stoeckel als Manager.
In december wordt Jan Dick Leurs de nieuwe Manager, de eerste Nederlander sinds Hamilton Richardson in 1980.
Door de jaren heen werd er regelmatig in de kranten bericht dat er een conflict zou zijn tussen Leurs en De Pierre, omdat de laatste altijd een voorstander bleef van een Amerikaanse Manager.
Sinds 1981 was Leurs als Hoofd Coach van Haarlem Nicols zeer succesvol geweest en leidde zijn ploeg naar zes kampioenstitels.
,,Ik heb altijd geroepen dat een Hollandse coach net zo goed is als het kaliber Amerikaan dat de Bond steeds haalde, maar ik heb nooit gezegd dat ik bondscoach moest worden'', zegt Leurs in Trouw in december 1991.
Leurs wordt aangesteld door KNBSB-bestuurder Frans van Aalen, die General Manager was geworden van de Nationale ploeg en als bestuursslid ook de technische zaken in zijn portefeuille heeft.
In hetzelfde artikel zegt Van Aalen:
,,Ik vond dat er iemand als Leurs nodig was, nee, geen nieuwe Amerikaan.
Ik vond hem geschikt al bondscoach.
Hij heeft bewezen een echte toernooicoach te zijn en het Nederlands team speelt toernooien.
Binnen het bestuur is er geen enkele oppositie geweest''.
Leurs is de eerste Nederlandse Manager in elf jaar.
Een week later stelt De Pierre in De Volkskrant:
,,Ik heb geen controverse met Leurs, maar in het verleden vond ik hem niet geschikt voor bondscoach.
Maar ik zeg nu dat het honkbal beter is geworden en de Nederlandse coaches dus ook''.
In 1992 zijn De Pierre en Van Aalen het er over eens om Leurs opnieuw aan te stellen als Manager.
De Pierre stelt dat Leurs goed functioneert en het zelfs zo goed doet, dat er niet moet worden gezeurd over contractverlenging.
Leurs leidt het Nederlands Team tot begin 2000.
In zijn acht jaar als Manager verovert Oranje driemaal de Europese titel, eindigt op de zesde plaats tijdens het Wereldkampioenschap van 1998 en kwalificeert zich voor de Olympische Spelen van 1996 en 2000.
Nadat de ploeg zich in 1995 heeft geplaatst voor de Spelen van 1996 zegt De Pierre in Trouw:
,,Ik wilde vroeger een Amerikaan hebben, want Leurs is de enige Nederlander die dit kan.
Maar na hem moet er toch weer een buitenlander komen''.
Begin 2000 wordt Leurs opgevolgd door Pat Murphy (die dan Hoofd Coach is van Arizona State University), die voor de tweede keer Manager wordt en de Oranje-ploeg leidt tijdens de Olympische Spelen in Sydney (Australië).
Intussen gaat Jules de Pierre verder met zijn voorstellen om voormalige profspelers terug te laten keren in nationale ploegen.
Maar die beslissing wordt verschillende keren uitgesteld, ondanks het feit dat profspelers al zijn toegestaan in verschillende Olympische sporten.
In 1995 wordt uiteindelijk besloten dat oud-profs weer mogen uitkomen voor hun land.
Later in het jaar maakt De Pierre bekend dat hij tijdens de komende bestuursverkiezingen van de KNBSB zal aftreden.
In maart 1996 wordt De Pierre opgevolgd door Peter van 't Klooster.
Sinds 1974 maakte Jules de Pierre 22 jaar lang deel uit van het KNBSB-bestuur, waarmee hij één van de langst zittende bestuursleden ooit werd en zich voegde bij legendarische bestuurders zoals Emile Bleesing (recordhouder met 34 jaar), Dick Beets, Jan Hartog en Guus van der Heijden, die allemaal 20 jaar of langer bondsbestuurder zijn geweest.
Namens de KNBSB maakte De Pierre ook deel uit van het bestuur van het Nederlands Honkbal en Softbal Museum in 1990-1996.
Dankzij zijn achtergrond en zijn werk speelt De Pierre bovendien een belangrijke rol in de verregaande automatisering op het KNBSB Bondsbureau, dat toen gevestigd was in Santpoort in de jaren tachtig en negentig, want hij ontwikkelt administratieve software en communicatie-middelen.
...Jules de Pierre reikt de beker uit voor de...
...tweede plaats aan Nederlands Team-captain...
...Johnny Balentina na het Europees...
...Kampioenschap 1997 in Parijs (Frankrijk)...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In zijn 22 jaar in het KNBSB-bestuur had Jules de Pierre vele bestuurlijke collega's.
Tot oktober 1990 waren dat Frans van Aalen, Dick Bliek, Cees Boer, Sr., Ronald Boot, Freek Bos, Aad van der Elst, Wim Endel, Joop van Hattem, Guus van der Heijden, Rob Hoogkamer, Wim Kerkhoven, Dick van der Klaauw, Peter Laanen, Fred Lindeman, Janke Nijdam, John Oosterbroek, Truus Ruiter, Egbert van der Sluis, Wil Soolsma, Theo Vleeshhouwer, Nico van der Vlugt, Gerard Voogd, Frank Voskuilen en Dries de Zwaan.
Na de re-organisatie van het bestuur eind 1990 kwamen daar bij (of keerden terug) Frans van Aalen, Wijnand Agterberg, Dick Bliek, Paul Bokern, Frans Cleeren, Henk den Duijn, Jan Esselman, Jos Gieskens, Bert Groenink, Cees Herkemij, Josephine Hofsté, Wil Kitslaar, Wil Koet, Rob Kruijk, Olga Lablans, Harry Meijers, Paul Moerman, Rolf Moll, Truus Ruiter, Egert van der Sluis, Ton Smit, Willem Wolters en Dries de Zwaan.
Uit deze laatste groep zouden ook Van Aalen, Bokern en Esselman zeer actief worden voor de European Baseball Confederation (CEB), terwijl Bliek, Gieskens en De Zwaan verschillende functies hadden binnen de European Softball Federation (ESF).
Esselman was voorzitter van de Techniche Commissie in 2005-2013 en daarna CEB-President in 2013-2017.
Maar Jules de Pierre vervolgde ook zijn internationale activiteiten en andere bestuurlijke posities.
Sinds eind jaren zeventig reisde De Pierre jaarlijks naar de Coach Convention van de American Baseball Coaches Association (ABCA).
Niet alleen om daar te praten met mogelijke kandidaten voor de Managers-positie, maar ook om de internationale contacten te verbeteren en te onderhouden, wat verschillende keren resulteerde in de toezegging van college- of nationale ploegen als deelnemer aan de Haarlemse Honkbal Week.
Na afloop van de Haarlemse Honkbal Week in 1978 neemt Gerard Voogd afscheid als voorzitter van het Organisatie-Comité, na alle tien toernooien tot dat moment te hebben geleid.
Jules de Pierre wordt genoemd als mogelijke opvolger en samen met Piet Tromp en Hans de Bie vormt hij een interim-commissie, terwijl Voogd verder gaat al adviseur.
Vanaf 1980 is Tromp voorzitter en De Bie is vice-voorzitter, terwijl De Pierre verantwoordelijk wordt voor de internationale contacten.
Jules de Pierre is commissie-lid t/m 1983.
Naast Tromp en De Bie zijn de andere leden in deze jaren Rita Schrijber en Gonny Wedemeijer (secretariaat), Wim Ascherman (penningmeester), Ben de Brouwer, Henk de Bruin, Piet van Deenen, Theo Vleeshhouwer en Frank Voskuilen.
Later, in 1991-2001, is Jules de Pierre secretaris van de ''stichting met de lange naam'' (Stichting Internationale Honkbal en Softbal Evenementen in de Gemeente Haarlem), dat de organisatie overziet van de Honkbal Week en Softbal Week.
Andere leden zijn onder meer Wim van der Ster, Peter Jager, Rolf Moll, Jan Esselman en Ab van Schooten.
...Jules de Pierre na zijn opname in de Nederlandse...
...Honkbal en Softbal Hall of Fame in 2008, samen met...
...Wim Oosterhof (midden) tijdenss de Haarlemse Honkbal...
...Week in Haarlem; Op de foto poseren ze met...
... mede-Hall of Famers Herman Beidschat, Ludy van Mourik,...
...Hamilton Richardson en Theo Vleeshhouwer...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In 2000 is hij de Tournament Director van het honkbal-toernooi tijdens de Olympische Spelen in Sydney (Australië).
Eerder is De Pierre ook Tournament Director tijdens Junioren Wereldkampioenchappen in Mexico, Zuid-Korea en Taiwan.
Naast zijn 22 jaar in het bestuur van de KNBSB was Jules de Pierre 12½ jaar de penningmeester van de International Baseball Federation (IBA, later IBAF) en was hij elf jaar de First Vice-President van de European Baseball Confederation (CEB).
Beide Bonden stonden vele jaren onder voorzitterschap van de Italiaan Aldo Notari (die overleed in 2006), met wie De Pierre nauw samenwerkte.
In februari 2001, tijdens het CEB Congres in Bonn (Duitsland), werd De Pierre opgevolgd door Frans van Aalen.
In mei 2001 volgde Van Aalen De Pierre ook op als penningmeester tijdens het IBA Congres in Lausanne (Zwitserland).
Sinds de jaren tachtig had Jules de Pierre ook altijd een goede relatie met de vertegenwoordigers van de media.
Hij was altijd beschikbaar voor een praatje en regelmatig informeerde hij hen over de laatste ontwikkelingen.
In die jaren was er een kleine en herkenbare groep journalisten, die er altijd waren tijdens de meeste internationale toernooien, zowel in binnen- als buitenland, waaronder Joop Köhler (NRC Handelsblad/Inside), Pim van Nes (Inside), Johan Carbo (Het Parool), Guus Mater (ANP). Donald Bax (Rotterdams Dagblad), Theo Plasschaert (NOS Radio), Andy Houtkamp (NOS Radio/TV), Richard Dubbeld (Algemeen Dagblad), Jan van der Nat (Haarlems Dagblad), Pauline Blom (Haarlems Dagblad) en Marco Stoovelaar (Nieuws van de Dag/De Telegraaf).
Jules de Pierre was een charmante persoonlijkheid, met veel (internationale) contacten.
Door de jaren heen is hij altijd zeer gepassioneerd en gedreven geweest in alle posities die hij vervulde.
De Pierre heeft enorm veel gedaan voor de verbetering van de kwaliteit van het honkbal in zowel de Hoofdklasse als de Nationale Teams.
Voor zijn vele bijdragen werd Jules de Pierre gedecoreerd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
In 1996, toen hij afscheid nam als bestuurslid werd De Pierre benoemd tot Erelid van de KNBSB.
Hij kreeg toen ook de Leen Volkerijk Award voor zijn bijdragen op het gebied van opleidingen.
In juli 2008 werd Jules de Pierre opgenomen in de Hall of Fame van het Nederlands Honkbal en Softbal Museum, samen met Wim Oosterhof, die vele jaren (internationaal) softbal-bestuurder was geweest, maar ook betrokken was bij alle edities van de Haarlemse Honkbal Week sinds 1961.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert Jules' echtgenote Suze, zijn zoon Cécile, overige familie en vrienden en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(October 26)
|
