(Tekst: Marco Stoovelaar; Foto's: Marco Stoovelaar, Joop van Bilsen/Anefo & Jac. de Nijs/Anefo)
IN MEMORIAM
...Simon Heemskerk...
(1935 - 2021)
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
 Voormalig Hoofdklasse-speler, international en coach Simon Heemskerk overleden
English
 HAARLEM -
Simon Heemskerk, die meer dan twintig seizoenen in de hoogste honkbal-afdeling heeft gespeeld, is op woensdag 30 juni overleden, een maand na zijn 86e verjaardag.
In zijn lange spelersloopbaan speelde Heemskerk voor Schoten, EHS en Haarlem Nicols.
Hij maakte acht keer deel uit van een Kampioensploeg en werd met alledrie de teams waar hij voor speelde landskampioen.
Ook veroverde hij met Haarlem Nicols als eerste Nederlandse ploeg de Europa Cup.
Simon Heemskerk werd Europees kampioen met het Nederlands Team en was ook als coach succesvol in de Hoofdklasse, wat resulteerde in nog eens twee kampioenstitels en nog een Europa Cup-winst.
De afscheidsplechtigheid zal plaatsvinden op vrijdag 9 juli om 13:30 uur in Crematorium Westerveld aan de Duin en Kruidbergerweg 2-6 in Driehuis.
Simon Cornelis Heemskerk werd op 24 mei 1935 geboren in Amsterdam.
Hoewel hij werd geboren in Amsterdam speelde Heemskerk zijn hele loopbaan voor de Haarlemse verenigingen Schoten, EHS en Haarlem Nicols.
Als coach was hij actief voor Haarlem Nicols en Kinheim, eveneens uit Haarlem.
Simon begon op jonge leeftijd te honkballen bij Schoten.
Op 18-jarige leeftijd maakte hij zijn debuut in de hoofdmacht en daarmee ook in de hoogste afdeling, wat in die jaren de Eerste Klasse was.
In de eerste helft van zijn lange loopbaan was Heemskerk eerste honkman, maar in de laatste tien seizoenen verhuisde hij naar het outfield.
Simon speelde negen seizoenen (1953-1961) voor Schoten met wie hij viermaal landskampioen werd.
In die jaren was Schoten één van de toonaangevende teams in zowel Haarlem als de Eerste Kasse.
De ploeg, bijgenaam 'Kanaries', beschikte over verschillende bekende spelers, die ook basisspelers waren in het Nederlands Honkbal Team.
Zoals tweede honkman Henk Keulemans, die ook lang speler/coach was van de ploeg, en catcher Joop Geurts.
Andere teamgenoten van Heemskerk bij Schoten waren ondermeer Teun van den Berg, Herman van der Brugge, Teun de Groot, Jan Klein, Frans Klooster, Henk Lukkien, Hil van Maren, Johan Munsterman, Gerrit Nanne en Ruud Zijlstra.
Gelijk vanaf het begin toonde Simon Heemskerk dat hij een productieve en krachtige slagman was en dat leverde hem in zijn beginjaren de bijnaam 'Tarzan' op.
Hij was een contact-hitter, maar beschikte ook over genoeg power om extra-basehits te produceren en elk seizoen een aantal homeruns te slaan.
In 1959 was hij de derde beste slagman van de Eerste Klasse-competitie met een slaggemiddelde van .283 en eindigde hij op de tweede plaats voor de prijs van Meest Waardevolle Speler achter Gé Oosterbaan (EHS).
1960 was één van de beste seizoenen die Simon Heemskerk speelde.
Tijdens dat seizoen speelde Schoten een zeldzaam puntloos gelijkspel in een 12-inning wedstrijd tegen EHS in wat een pitching-duel was tussen Ruud Zijlstra (Schoten) en Herman Beidschat (EHS).
Schoten kwam tot vijf honkslagen, waaronder twee van Heemskerk.
EHS sloeg zes honkslagen, drie daarvan op naam van Nol Houtkamp.
In de negende inning kwam Schoten dicht bij het scoren van het enige punt.
Simon Heemskerk sloeg een tweehonkslag en bereikte het derde honk via een opofferingsstootslag van Frans Klooster.
Volgende slagman was Gerrit Nanne, die bekend stond als stootslag-specialist.
Nanne, de vader van latere Hoofdklassers (en internationals) Paul Nanne en Tom Nanne, had dit keer geen succes en kreeg drie slag.
Heemskerk bleef achter op het derde honk.
...Simon Heemskerk wordt rondgedragen nadat hij...
...het winnende punt scoorde voor Schoten tegen Sparta...
...in de kampioenswedstrijd op 27 augustus 1960...
(© Foto: Nationaal Archief/Anefo/Joop van Bilsen) |
Half augustus 1960 toonde Heemskerk zijn slagkracht in een volgende wedstrijd tegen EHS.
Schoten stond op de eerste plaats, maar titelverdediger EHS had een kans de koppositie over te nemen.
Echter, EHS-heuveltroef Herman Beidschat had een lastige eerste inning.
De rechtshander gooide vier wijd op de eerste drie slagmensen die hij tegenover zich kreeg, Henk Keulemans, Herman van der Brugge en Joop Geurts.
Dat bracht 'clean-up hitter' Simon Heemskerk in het slagperk en hij maakte goed contact op een volgende worp van Beidschat, want hij sloeg een grand slam homerun!
Nadat Beidschat ook vier wijd gooide op volgende slagman Teun de Groot werd Joop Schuitemaker ingezet als nieuwe pitcher.
Na afloop kreeg de ervaren Home Plate Umpire Henk de Ruiter kritiek van EHS omdat hij een slechte slagzone zou hebben gehad in die eerste inning.
Later in de wedstrijd sloeg Heemskerk nog een solo-homerun en kwam hij op zes binnengeslagen punten voor Schoten, dat met 9-4 won.
Twee weken later veroverde Schoten de kampioenstitel via een 3-2 overwinning tegen Sparta in tien innings.
De jonge rechtshander Ruud Zijlstra was de werper voor Schoten, terwijl de ervaren Jaap de Koning op de heuvel stond voor Sparta.
De Rotterdamse ploeg kreeg een kans de score te openen in de eerste helft van de eerste inning.
Lead-off hitter Ton Fabrie kwam op het honk via een infield-hit en bereikte het derde honk op een daaropvolgende fout.
Maar met de loper op het derde honk schakelde Zijlstra Henk Hendriks en Wim Corpeleijn met drie slag uit, waarna Cees de Bruin met een grounder de derde nul werd.
In de tweede helft van de eerste inning opende Henk Keulemans voor Schoten met een homerun.
De Haarlemse ploeg verdubbelde de voorsprong in de derde inning toen de snelle Herman van der Brugge vier wijd kreeg en scoorde op een klap van Heemskerk.
Sparta pakte een punt terug in de zesde toen Henk Hendriks vier wijd kreeg en zou gaan scoren op een honkslag van Cees de Bruin.
Hendriks, die vorig jaar overleed op 85-jarige leeftijd, was de vader van de latere Hoofdklasse-speler en international Rob Hendriks.
De Bruin is de vader van de latere Hoofdklasser en international Eric de Bruin, die momenteel de Manager is van het Nederlands Under-18 Team dat deelneemt aan het Europees Kampioenschap in Italië.
In de zevende inning kwam Sparta dicht bij de gelijkmaker.
Jaap de Koning sloeg toen een tweehonkslag, maar de inning eindigde met een fraaie vangbal van midvelder Teun de Groot op een uithaal van Jan van der Tol.
Maar in de achtste kwam Sparta wel langszij toen Ton Fabrie een tweehonkslag sloeg en scoorde op een opofferingsslag van Wim Corpeleijn.
De inning eindigde met een andere schitterende vangbal, dit keer van rechtsvelder Herman van der Brugge, die daarna ook een prima vangbal maakte in de tiende inning.
In de 2e10 opende Simon Heemskerk voor Schoten met een tweehonkslag.
Een pick-off poging van Jaap de Koning mislukte en eindigde in een fout, zodat Heemskerk het derde honk kon bereiken.
Even later scoorde hij het winnende punt na een doorgeschoten bal.
Schoten was de landskampioen van 1960 en Heemskerk werd over het veld rondgedragen op de schouders van zijn teamgenoten.
Voor Schoten was het de vierde titel na 1947, 1956 en 1957.
Na het seizoen was Simon Heemskerk de Beste Slagman van de Hoofdklasse met een slaggemiddelde van .407 (24-uit-59) en eindigde voor teamgenoot Herman van der Brugge.
Eigenlijk was Van der Brugge de derde beste slagman na de Amerikaan Ike Eigen (UVV), maar in die jaren kwamen buitenlandse spelers niet in aanmerking voor onderscheidingen, wat gebeurde op advies van de Amerikaan Ron Fraser, die toen de Manager was van het Nederlands Honkbal Team.
Heemskerk's slaggemiddelde was het hoogste ooit sinds de instelling van de persoonlijke prijzen in 1953.
In 1961 veroverde Schoten opnieuw de kampioenstitel.
Na afloop van dat seizoen werd Simon Heemskerk door Gé Hoogenbos gevraagd om voor EHS te komen spelen.
Hoogenbos was de Hoofd Coach van EHS en wilde eigenlijk één sterk Haarlems team samenstellen in plaats van dat er verschillende waren.
In die jaren waren er een vele succesvolle teams in de Haarlemse regio die uitkwamen in de hoogste afdelingen, zoals Schoten, EHS, EDO, HCK (Kinheim), HHC, TYBB en RCH.
Heemskerk besloot te gaan spelen voor EHS (bijgenaamd 'Bulldogs') en daar werd hij teamgenoot van ondermeer Herman Beidschat, Wim van Dusschoten, Nico van Heemskerk, Nol Houtkamp, Leo Kops, Gé Oosterbaan, Joop Schuitemaker en Ben Tromp.
In augustus 1962 sponsorde een Amsterdams vloerenbedrijf een bijzondere verkiezing tijdens een thuiswedstrijd van EHS tegen Sparta tijdens het eerste seizoen van Heemskerk bij zijn nieuwe club.
De speler met het gladst geschoren gezicht won een pond aal.
De speler met het meest ongeschoren gezicht won een transistor-radiootje.
Na afloop van de wedstrijd werden de spelers 'gekeurd' door een vrouwelijke toeschouwster.
Wim van Dusschoten van EHS en Hamilton Richardson van Sparta wonnen allebei een pond aal.
De spelers die het radiootje wonnen waren Simon Heemskerk en Leen Staub.
...Het Kampioensteam van EHS in 1962...
...Simon Heemskerk zit helemaal rechts...
...Hoofd Coach Gé Hoogenbos staat 2e van rechts...
(© Foto: Nationaal Archief/Anefo/Jac. de Nijs) |
In 1962 werd EHS landskampioen.
Simon Heemskerk sloeg .333 en eindigde op de tweede plaats achter rookie Boudewijn Maat, die met een slaggemiddelde van .451 voor een nieuw record zorgde.
Maat speelde voor Schoten, waar hij op het eerste honk de opvolger was van Heemskerk.
Maat was ook de Meest Waardevolle Speler in 1962.
Na het seizoen 1963 fuseerden EDO en EHS, waardoor Haarlem Nicols ontstond.
Simon Heemskerk bleef ook spelen voor de nieuwe club met wie hij nog eens driemaal landskampioen werd.
Gé Hoogenbos leidde ook Nicols als Hoofd Coach en stelde een sterk en zeer succesvol team samen.
Haarlem Nicols was tot in het begin van de jaren negentig de meest toonaangevende honkbalploeg van het land.
Toen Nicols ontstond gingen de beste spelers van EDO en EHS voor de fusieclub spelen, maar ook werd een aantal spelers van buitenaf toegevoegd.
Daaronder Boudewijn Maat, Heemskerk's opvolger als eerste honkman bij Schoten.
Maat was een sterke verdedigende speler, maar ook een solide slagman en hij werd de vaste eerste honkman van Haarlem Nicols.
Doordat Heemskerk ook nog altijd een zeer productieve slagman was verhuisde hij naar het outfield.
In zijn tien seizoenen bij Nicols speelde Heemskerk voornamelijk in het linksveld en midveld.
Onder zijn teamgenoten in de beginjaren bij Haarlem Nicols waren ondermeer Herman Beidschat, Roel Hopman, Leo Kops, Boudewijn Maat, Robert Maat, Jan Molleman, Piet de Nieuwe, Gé Oosterbaan, Rickey Placidus, Joop Schuitemaker, Ton Terneuzen, Ben Tromp, Henk Vissers en Dolf de Zwart.
In 1965 werd Haarlem Nicols voor het eerst landskampioen.
Daarmee plaatste de ploeg zich voor deelname aan het Europa Cup-toernooi in 1966.
In dat jaar schreef de ploeg geschiedenis door als eerste Nederlandse ploeg de Europese beker te winnen.
Destijds waren er twee poules waarin de deelnemende teams een thuis- en uitwedstrijd tegen elkaar speelden.
De poule-winnaars speelden vervolgens de Finale.
In 1966 plaatste Nicols zich voor de Finale en moest het opnemen tegen het Italiaanse Europhon Milan, dat de bekerhouder was.
Nicols was de betere ploeg en versloeg de Italianen met 10-4 in de Finale die in Haarlem werd gespeeld.
De Haarlemse ploeg had een verrassende startende werper, want Ton Terneuzen begon in plaats van de verwachte heuveltroef Herman Beidschat, die nu de tweede honkman was.
Nicols opende de score in de eerste inning toen Simon Heemskerk een honkslag sloeg en scoorde op een tweehonkslag van Bob Estavillo.
Heemskerk en Estavillo maakten ook een aantal belangrijke vangballen in het outfield.
De Italiaanse tegenstander kwam langszij, maar Nicols hernam de leiding in de derde inning toen Robert Maat een 3-run homerun sloeg.
Terneuzen gooide een sterke wedstrijd en hielp zichzelf ook met het slaan van een 3-run homerun.
Boudewijn Maat en Herman Beidschat homerden ook.
In 1966 eindigde Heemskerk op de tweede plaats voor de prijs voor de Meest Waardevolle Speler achter Hamilton Richardson (Sparta).
In die jaren wonnen de spelers op de eerste en tweede plaats een gouden en zilveren medaille.
In 1967 werd Ben Tromp de nieuwe Hoofd Coach van Haarlem Nicols.
Vanaf dit jaar kwam een aantal nieuwe spelers in de ploeg, waaronder Nol Beenders, Arnoud Blom, Wim van Dusschoten, Ton de Jager, Fokke Jelsma, Johnny Jonkers, Cees Kuijer, Jack Leurs, Jan Dick Leurs, Leo Naaktgeboren, Joop Peeters, Dassy Rasmijn, Steef van der Sluis en Harry van der Vaart.
In het begin van de jaren zeventig werd Tromp geassisteerd door Leo Kops, die één seizoen (1972) zelf de Hoofd Coach was.
...Haarlem Nicols viert de winst van de Europa Cup in 1966...
...Simon Heemskerk zit derde van links...
(Fotograaf onbekend) |
In de jaren zestig werd, naast OVVO, het Rotterdamse Sparta een geduchte concurrent voor de titel.
De ploeg, onder leiding van de legendarische coach John Heyt, werd vijfmaal landskampioen in de jaren zestig en negen keer in een periode van twaalf jaar tot en met 1974.
In 1963 werd Sparta als eerste ploeg buiten Amsterdam of Haarlem kampioen van Nederland.
In 1969 naderde Sparta hun vijfde titel, maar het was titelverdediger Haarlem Nicols dat daar op 17 augustus een stokje voor stak in een avondwedstijd in het Haarlemse Pim Mulier Stadion.
Nicols won met 4-3 van Sparta in een duel, waarin alle punten werden gescoord op homeruns.
In de eerste inning van de wedstrijd sloeg Hamilton Richardson een 2-run homerun voor Sparta om de ploeg op een vroege voorsprong te zetten.
Nicols pakte een punt terug in de tweede inning toen ook Harry van der Vaart homerde.
Sparta voegde een punt toe in de vierde via een homerun van Piet Bouts.
Met een 3-1 achterstand sloeg Nicols toe in de vijfde inning.
Eerst was het Jan Dick Leurs die een homerun sloeg.
Hierna kreeg Joop Peeters vier wijd, waarna Simon Heemskerk een homerun sloeg en Nicols op een 4-3 voorsprong zette.
Een week later werd Sparta alsnog kampioen, maar in 1970 ging de titel weer naar Nicols.
Het was ook in deze jaren dat Simon Heemskerk bleef aantonen hoe hij een bijdrage kon blijven leveren voor zijn team.
In 1971 was hij de oudste speler in het team van Nicols, maar was nog altijd één van de beste en meest betrouwbare spelers.
Zo maakte hij in een wedstrijd tegen Storks als midvelder een schitterende running catch, waarna hij de bal op tijd op het tweede honk kreeg om een dubbelspel te completeren.
Deze actie redde de wedstrijd voor Nicols, dat met 1-0 won op een punt gescoord door pinch-runner Leo Naaktgeboren in de achtste inning.
In 1972, als 37-jarige, speelde Simon Heemskerk in zijn 20e seizoen in de hoogste afdeling en was ook nu nog steeds één van de betere spelers.
En hij beschikte ook nog steeds over voldoende loopsnelheid.
Tijdens dat seizoen won Haarlem Nicols met 5-4 in de elfde inning in een wedstrijd tegen OVVO.
Het was Heemskerk die toen het winnende punt scoorde.
Met twee uit sloeg hij een driehonkslag en toen dat werd gevolgd door een fout bleef Heemskerk doorrennen om te scoren en de wedstrijd af te sluiten.
Heemskerk lag buiten adem op de thuisplaat, maar opnieuw onderstreepte hij hoe gedreven hij nog altijd was om het best mogelijke resultaat voor zijn team te realiseren.
Maar na het seizoen 1973 stopte de 38-jarige Simon Heemskerk na 21 seizoenen in de hoogste afdeling te hebben gespeeld, hoewel hij nog tweemaal zou terugkeren.
Een aantal andere spelers verliet Nicols ook, waaronder Nol Beenders, Herman Beidschat en Ton de Jager.
De Amerikaan Darryl Southwick, die in 1973 de Beste Slagman de Hoofdklasse was, keerde huiswaarts en ook Hoofd Coach Ben Tromp stopte.
Maar Haarlem Nicols bleef succesvol.
In 1974 nam de Amerikaan Wade Jensen de coaching over, maar hij speelde zelf ook.
Halverwege het seizoen 1974 keerde Simon Heemskerk terug bij Nicols.
Dit keer als coach, want hij verzorgde de coaching in de wedstrijden waarin Jensen zelf speelde.
In 1974 veroverde Haarlem Nicols voor de tweede keer de Europa Cup.
...Simon Heemskerk (links) met oud-internationals...
...players Ton Bodaan, Boudewijn Maat, Ruud Zijlstra,...
...Hudson John, Karel Crouwel en Leo Kops...
...tijdens een reünie op het World Port Tournament 2011...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Simon Heemskerk werd daarna benoemd tot Hoofd Coach van Haarlem Nicols voor het seizoen 1975.
De Amerikaanse speler Steve Steitz assisteerde hem tijdens de trainingen.
In 1975 zag de ploeg een aantal nieuwe spelers komen, zoals Alfons Beentjes, Jersey van Doornspeek, Henny Jenken, Douglas Morton, Harm Schildmeijer en Bouke Vakkers, die zich voegden bij ervaren krachten als Ton de Jager (die was teruggekeerd), Fokke Jelsma, Jan Dick Leurs, Boudewijn Maat, Robert Maat, Leo Naaktgeboren en Harry van der Vaart.
Heemskerk speelde in dit seizoen zelf ook eenmaal.
In deze jaren was Haarlem Nicols niet altijd één van de makkelijkste teams om voor te spelen, maar als Hoofd Coach zorgde Simon Heemskerk voor een prima teamsfeer.
Hij kreeg ook de naam soms onvoorspelbare dingen te doen.
Zoals bijvoorbeeld in een wedstrijd in juni van het seizoen 1975 tegen OVVO, dat één van de topteams was.
Nicols kreeg lopers op het eerste en tweede honk in de eerste inning en Boudewijn Maat, de beste slagman van de ploeg, kwam aan slag tegenover Charles Urbanus, Jr., die toen één van de beste werpers was.
Heemskerk gaf Maat opdracht voor een opofferingsstootslag, iets wat totaal onverwacht was zo vroeg in de wedstrijd.
De lopers schoven op en het leverde uiteindelijk een punt op.
Urbanus domineerde, maar Nicols won het duel met 1-0.
In zijn eerste volle seizoen als Hoofd Coach leidde Heemskerk Haarlem Nicols naar de kampioenstitel in 1975.
De titel werd gepakt in een ander spannend duel tegen OVVO, want het winnende punt werd gescoord in de twaalfde inning in wat een werpersduel was tussen Douglas Morton en Charles Urbanus, die beiden alle twaalf innings gooiden.
Morton overleed vorig jaar op 70-jarige leeftijd.
Nicols opende de score in Amsterdam in de vierde inning na tweehonkslagen van Steve Steitz en Harry van der Vaart.
OVVO kwam langszij in de vijfde toen Urbanus een homerun sloeg voor de thuisploeg.
In de 1e11 hernam Nicols de leiding toen Fokke Jelsma homerde.
Maar in de 2e11 kwam OVVO opnieuw langszij.
Henk Boeren sloeg een honkslag, kwam in scoringspositie via een opofferingsstootslag van Bruce McNeely en scoorde op een driehonkslag van Don Wedman.
Even later werd Wedman uitgeschakeld in een rundown, nadat een squeeze mislukte.
Haarlem Nicols nam daarna voor de derde keer de leiding in de 1e12.
Leo Naaktgeboren sloeg een honkslag, schoof op na een honkslag van Douglas Morton en scoorde op een honkslag van Henny Jenken.
Ook nu leek OVVO minimaal weer op gelijke hoogte te komen in de 2e12.
Pitcher Douglas Morton begon met een strikeout, maar kreeg daarna een honkslag tegen van Jelle Postma, zag Charles Urbanus het honk bereiken na een fout en kreeg de honken vol na vier wijd.
Morton volgde weer met een strikeout, maar daarna sloeg Bob Pels een harde grounder.
Korte stop Leo Naaktgeboren maakte een schitterende play en schakelde Pels uit.
Daarmee was Haarlem Nicols landskampioen van het seizoen 1975, nadat Sparta de titel in de voorgaande vier jaar had gepakt.
Heemskerk werd opnieuw rondgedragen op de schouders van zijn spelers.
Na afloop van het seizoen, in september, was er nog meer succes voor Haarlem Nicols, want de ploeg won toen voor de derde keer de Europa Cup.
Nicols speelde in de Finale tegen het Rotterdamse Sparta in een uitverkocht Pim Mulier Stadion in Haarlem.
Jan Dick Leurs was de startende werper voor Nicols, want in die jaren was het volgens de reglementen van de Europese Bond niet toegestaan om buitenlandse spelers in te zettten als pitcher.
Zodoende was Amerikaan Douglas Morton niet gerechtigd om te gooien.
John van Westrenen was de startende werper voor Sparta, dat toen onder leiding stond van coach Cees Herkemij.
Nicols nam een snelle voorsprong in de eerste inning op een 2-run single van Harm Schildmeijer en Herkemij zette derde honkman Fred Beckers in als nieuwe pitcher.
Maar Nicols nam meer afstand en stond zelfs met 7-2 voor.
Echter, Sparta kwam terug dankzij slagwerk van Henk Daniels en een homerun van Hamilton Richardson.
Met een 7-6 voorsprong voor Nicols eindigde de wedstrijd toen Leurs Fred Beckers en John Jonkers met drie slag uitschakelde.
En zo leidde Simon Heemskerk Haarlem Nicols naar zowel de kampioenstitel als de winst van de Europa Cup in zijn eerste volle seizoen als Hoofd Coach van de ploeg.
...Simon Heemskerk met Jan Dick Leurs,...
...Hamilton Richardson, Bill Arce en...
...Henk Keulemans (voor) tijdens een reünie...
...van voormalige Oranjes-spelers en...
...coaches op de Haarlemse Honkbal Week 2010...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Halverwege de jaren zeventig realiseerde Haarlem Nicols zich dat het opleiden van jonge spelers binnen de vereniging belangrijk was, in plaats van het regelmatig aantrekken van nieuwe spelers van buitenaf.
De vereniging begon meer aandacht te geven aan de ontwikkeling van eigen jeugdspelers onder leiding van Simon Heemskerk, Jan Dick Leurs, Boudewijn Maat en later ook door pitchers Douglas Morton en Herman Beidschat.
Dat leidde eind jaren zeventig tot de toevoeging van een aantal jonge spelers, een aantal vanuit de eigen vereniging, maar ook een aantal van buitenaf.
In 1976 was Heemskerk wederom de Hoofd Coach van Haarlem Nicols, dit keer geassisteerd door Jan Dick Leurs, die ook één van de heuveltroeven van de ploeg bleef.
Andere nieuwe spelers dit seizoen waren ondermeer Bill Kelly en Huub Kohl.
Op een aantal wedstrijddagen moest Heemskerk verstek laten gaan wegens werkverplichtingen.
Leurs nam toen waar, maar de ploeg beschikte over voldoende ervaren spelers.
In 1976 leidde Heemskerk Haarlem Nicols opnieuw naar de kampioenstitel.
Maar na het seizoen stopte hij, omdat hij één en ander niet meer kon combineren met zijn werk.
In 1979 keerde Heemskerk nog eenmaal terug als speler.
Op 44-jarige leeftijd speelde hij in één wedstrijd voor Haarlem Nicols, dat toen werd gecoached door Huub Kohl.
In 1981 was Simon Heemskerk één van de twee coaches van Kinheim, dat toen uitkwam in de op één na hoogste afdeling.
In 1980 stond Kinheim onder leiding van de Amerikaan Ed Pikor en degradeerde uit de Hoofdklasse.
Heemskerk leidde Kinheim samen met Matthy Möllmann, maar geen van hen was Hoofd Coach, want ze deelden de taken.
Na het seizoen stopte het duo.
In 1985 maakte Kinheim zijn rentree in de hoogste afdeling, maar had een zwaar seizozen.
De ploeg stond aanvankelijk onder leiding van Flip le Cuivre, maar die stopte na een paar weken en zijn assistent Hugo Kuijer was kort interim-coach.
Heemskerk keerde vervolgens terug als Hoofd Coach.
In zijn eerste wedstrijd terug speelde Kinheim een sterk duel tegen Haarlem Nicols, maar verloor met 8-7 in tien innings.
Maar het tij kon niet worden gekeerd en de ploeg degradeerde weer.
Hoewel hij ook in 1986 weer de Hoofd Coach zou zijn stopte Heemskerk in februari van dat jaar, vanwege een verandering in zijn werk.
Echter, hij is terug in uniform als het seizoen begint om waar te nemen als Hoofd Coach tot de komst van de Amerikaan Lyle Olsen.
Vanaf het begin van zijn spelersloopbaan toonde Simon Heemskerk aan een talentvolle speler te zijn, een goede slagman en een solide eerste honkman.
Sinds zijn debuut in 1953 maakte hij regelmatig deel uit van het Haarlems Team.
In die jaren speelden de All Star Teams van Haarlem en Amsterdam jaarlijks een stedenwedstrijd tegen elkaar.
In latere jaren speelden deze teams ook wedstrijden tegen de stedenteams van Den Haag of Rotterdam.
...Simon Heemskerk als coach van Kinheim...
...tijdens de Men's Baseball Senior...
...World Series in Phoenix (USA)...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In mei 1959 werd Heemskerk uitgenodigd voor de centrale training van het Nederlands Honkbal Team, dat op dat moment trainde onder leiding van (speler) Martin Jole en Bud van Leuven.
Korte tijd later werd de Canadees Ed Zukiwsky de eerste buitenlandse coach van de Nationale Ploeg.
In augustus 1959 maakte Heemskerk zijn debuut als eerste honkman toen het Nederlands Team twee oefen-interlands speelde tegen het toenmalige West-Duitsland.
Een andere debutant was werper Herman Beidschat.
Aanvankelijk zou Heemskerk alleen in de eerste wedstrijd spelen, maar de volgende dag nam hij het eerste honk over toen Martin Jole geblesseerd uitviel.
Heemskerk had een goed debuut, want hij sloeg in de twee wedstrijden samen vier honkslagen.
In de eerste wedstrijd, die werd gespeeld in Haarlem, sloeg Heemskerk het eerste punt binnen.
In de eerste inning begon Henk Keulemans met vier wijd, stal het tweede honk en bereikte het derde honk op een opofferingsstootslag van Nol Houtkamp.
Keulemans scoorde even later op een perfecte stootslag van Heemskerk.
In 1960 neemt Heemskerk met het Nederlands Team deel aan het Europees Kampioenschap in Barcelona (Spanje).
Daar verovert de ploeg, onder leiding van de Amerikaan Ron Fraser, de titel.
De teamgenoten van Simon in het Nederlands Team in deze jaren zijn Simon Arrindell, Herman Beidschat, Nico Brands, Flip le Cuivre, Bobo Echobardo, Ton Fabrie, Joop Geurts, Teun de Groot, Cees Hiele, Rob Hoffmann, Nol Houtkamp, Rickey Kersout, Henk Keulemans, Herre Kok, Leo Kops, Ruben Leyssner, Piet de Nieuwe, Henny Regeling, Jan Schreuder, Jan Smidt, Ben Tromp, Nico Tromp, Han Urbanus, Wim Vrenegoor en Ruud Zijlstra.
Helaas zijn twee spelers uit deze groep dit jaar eveneens overleden.
Han Urbanus overleed op 5 februari op 93-jarige leeftijd en Piet de Nieuwe overleed op 8 maart op 88-jarige leeftijd.
In 1961 miste Heemskerk bijna het eerste deel van het seizoen.
Sinds december 1960 moest hij zo'n vier maanden het bed houden vanwege opgezwollen klieren.
In plaats van medicijnen had Heemskerk volstrekte rust voorgeschreven gekregen.
Hij herstelde op tijd om het seizoen te beginnen en kwam ook weer uit voor het Nederlands Team, dat een unieke trip maakte.
Dit jaar reisde Oranje naar Grand Rapids, Michigan in de USA waar een reeks wedstrijden werd gespeeld tegen het semi-professionele team Sullivans.
De ploeg stond weer onder leiding van Ron Fraser met Charles Urbanus, Sr. als assistent.
De spelers die de trip meemaken zijn Arrindell, Beidschat, Brands, Echobardo, Geurts, de Groot, Heemskerk, Kersout, Keulemans, Kops, Leyssner, Regeling, Schreuder, Smidt, Ben Tromp, Urbanus en Zijlstra.
Een maand later nemen Heemskerk en de meeste van deze spelers met het Nederlands Team deel aan de allereerste internationale Haarlemse Honkbal Week.
In de hiernavolgende jaren neemt Boudewijn Maat de eerste honk-positie over in het Nederlands Team.
Maar doordat Heemskerk bleef aantonen dat hij nog altijd een solide en betrouwde speler was maakte hij elf jaar later op 37-jarige leeftijd zijn comeback in het Nederlands Team in 1972 in was zijn 20e seizoen in de Hoofdklasse was.
Ron Fraser, die toen weer was teruggekeerd als Nederlands Team Manager, voegde Heemskerk toe aan het roster voor de Haarlemse Honkbal Week van dat jaar.
Een andere veteraan in de ploeg is pitcher Herman Beidschat, met wie Heemskerk ook uitkwam voor Oranje in het begin van de jaren zestig.
Echter, de twee komen niet veel in actie, want Beidschat gooit in één wedstrijd en Heemskerk wordt slechts ingezet als pinch-hitter in twee wedstrijden.
Teamgenoten van het duo tijdens de Haarlemse Honkbal Week van 1972 zijn Hans Augustinus, Fred Beckers, Nol Beenders, Arnoud Blom, Wim Crouwel, Roy van den Dungen Gronovius, Ade Fijth, Wim Hageman, Ton de Jager, Jan Dick Leurs, Robert Maat, Dassy Rasmijn, Win Remmerswaal, Hamilton Richardson, Arnold Smith, Charles Urbanus, Jr., Harry van der Vaart en John van Westrenen.
In totaal speelt Simon Heemskerk in 13 interlandwedstrijden voor Oranje.
...Het team van Kinheim dat in 1994 deelnam aan de...
...Men's Baseball Senior World Series in Phoenix, Arizona (USA)...
...Simon Heemskerk zit tweede van links...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Hoewel hij in het begin van de jaren tachtig ging coachen bij Kinheim bleef Simon Heemskerk altijd nauw betrokken bij Haarlem Nicols, de vereniging waar hij het grootste deel van zijn loopbaan speelde.
In 1993 was het duidelijk dat de Haarlemse club in financiële problemen verkeerde, vooral ook doordat de hoofdsponsor het contract niet verlengde.
In september van dat jaar had de auteur van dit verhaal een interview met Heemskerk, andere oud-spelers Boudewijn Maat en Jan Dick Leurs en Nicols-voorzitter Fred Lenderink voor De Telegraaf over de problemen bij Haarlem Nicols.
Op dat moment was Nicols de meest succesvolle Europese honkbalploeg.
,,We waren de eerste sportploeg uit Nederland die een Europa Cup won, zelfs nog voor Ajax of Feyenoord'', zei Heemskerk toen, waarmee hij niet alleen verwees naar de twee bekende voetbalclubs, maar ook de prestaties en het belang van Nicols onderstreepte.
Feyenoord won als eerste Nederlandse voetbalclub de Europa Cup in 1970, Ajax volgde in 1971.
Helaas, ondanks alle successen en triomfen, moest Haarlem Nicols zich kort voor het begin van het seizoen 1994 uit de Hoofdklasse terugtrekken.
Bij Kinheim bleef Simon Heemskerk eind jaren tachtig, begin jaren negentig spelen en coachen in het veteranenteam.
Met deze ploeg nam hij als speler deel aan een aantal Men's Baseball Senior World Series in de USA.
In 1994 was Simon geen speler, maar was hij de Hoofd Coach van de Kinheim-ploeg die toen deelnam aan het evenement in en om Phoenix.
Verschillende voormalige Hoofdklasse-spelers kwamen toen voor de ploeg uit.
De ploeg die in Arizona onder leiding van Simon speelde bestond uit Frank Breek, Wim Crouwel ,Jersey van Doornspeek, Hans van Driel Krol, Ed Halman, Peter Jager, Fokke Jelsma, Frans Mäkel (who passed away on May 15 at age 79), Ton de Nijs, Rickey Placidus, Frank van der Putten, Jan Smidt, Dirk-Jan Tuijl, Bram Vermeer, Bart van der Voort en Ruud Zijlstra.
De auteur van dit verhaal was toen de scorer van het Kinheim-team.
De wedstrijden van de 1994 Senior World Series werden gespeeld op het Spring Training-complex van Major League-clubs San Diego Padres en Seattle Mariners.
Zowel als speler en als coach had Simon Heemskerk een kalme en bescheiden uitstraling en oogde soms zelfs nonchalant en laconiek.
Echter, hij had duidelijk de leiding en miste niets, want zijn ogen volgden alle acties op het veld.
Simon verloor vrijwel nooit zijn humeur en als coach voelde hij zich nooit boven het team verheven, maar stond juist midden in de spelersgroep.
Maar hij wist wat hij wilde, wist wat een ploeg nodig had.
Wanneer er beslissingen moesten worden genomen deed hij dat als dat goed was voor de wedstrijd of het team.
Simon had veel kennis van tactiek en techniek.
Als speler al las hij enorm veel over honkbal-technieken en sprak uitgebreid over alle aspecten van de sport met coaches en andere geïnteresseerde spelers.
Simon had ook veel gevoel voor humor, zowel op als buiten het veld.
Dat maakte van hem een geliefde en gespecteerde teamgenoot.
Door de jaren heen was Simon altijd aanwezig op de bijeenkomsten van oud-internationals tijdens de Haarlemse Honkbal Week en het World Port Tournament.
Hij bleef ook een regelmatig bezoeker van wedstrijden van Kinheim in het Pim Mulier Stadium.
Tijdens die bezoeken was de sympathieke Simon vaak samen met voormalige teamgenoten of zijn spelers uit zijn coachtijd, maar hij stond nooit op de voorgrond.
Hij had altijd tijd voor een praatje of een drankje en genoot van het samenzijn met vrienden en bekenden.
Simon zal zeker worden gemist door zijn vele vrienden uit de honkbalwereld.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert Simon's vrouw Marieke, zoon Robert, schoondochter Astrid, kleinkinderen en verdere familie en vrienden en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(6 juli)
|
