(Tekst: Marco Stoovelaar; Videos: MLB FilmRoom)
IN MEMORIAM
...Dick Tidrow...
(1947 - 2021) |
 Voormalig Major League-pitcher en San Francisco Giants-bestuurder Dick Tidrow overleden
English
 LEE'S SUMMIT, Missouri (USA) -
Dick Tidrow, die dertien seizoenen (1972-1984) in de Major League gooide voor vijf teams, is op zaterdag (10 juli) onverwachts overleden op 74-jarige leeftijd.
Sinds 1994 werkte hij 28 jaar in verschillende functies in de San Francisco Giants-organisatie, waar hij de Senior Advisor was van de President of Baseball Operations.
Richard William Tidrow werd geboren op 14 mei 1947 in San Francisco, California.
Tidrow studeerde op Mount Eden High School in Hayward, dat net aan de andere kant ligt van de San Francisco Bay Area.
Terwijl hij daar honkbalde werd hij gedraft door Washington Senators in de allereerste Amateur Draft in juni 1965, maar hij besloot eerst naar college te gaan.
Tidrow ging daarna studeren aan de Chabot College, eveneens in Hayward.
Hij werd eveneens gedraft door San Francisco Giants (januari 1966) en Cincinnati Reds (juni 1966), maar tekende ook niet bij deze clubs.
De werper werd daarna in januari 1967 gedraft door Cleveland Indians en dit keer tekende hij een paar maanden later een contract.
Dick Tidrow speelde in de Minor Leagues voor Cleveland Indians in 1967-1971.
Hij maakte zijn profdebuut in 1967 en gooide toen in twee Single-A teams, voor wie hij in elf wedstrijden uitkwam.
In het volgende seizoen gooide Tidrow in slechts zes wedstrijden voor Cleveland's Single-A team Reno Silver Sox.
Dit had ook te maken met het feit dat hij in 1968-1971 diende in het US Marine Corps.
In 1969 startte Tidrow 25 wedstrijden voor Reno en was 15-6 met een 2.65 ERA en 189 strikeouts in 187 innings in wat zijn eerste volle seizoen was.
De rechtshandige werper promoveerde naar Triple-A in het seizoen 1970 en gooide ook in 1971 op dit niveau.
Tidrow kwam hierna op het roster van Cleveland Indians tijdens Spring Training in 1972 en dat was het begin van een succesvolle Major League-loopbaan.
Toen hij zijn Major League-debuut maakte was Tidrow aanvankelijk een startende werper.
In zijn eerste seizoen startte hij 34 wedstrijden (van de 39 waarin hij gooide), was 14-15 met een 2.77 ERA en schakelde 123 slagmensen met drie slag uit.
In het volgende seizoen (1973) startte Tidrow in 40 wedstrijden en was 14-16 met een 4.42 ERA en 138 strikeouts.
In deze twee seizoenen samen gooide hij 23 complete wedstrijden.
Op 17 mei 1972, een maand na zijn Major League-debuut bij Cleveland, gooide Tidrow zijn eerste complete wedstrijd.
Dat deed hij in een 2-1 overwinning tegen New York Yankees voor wie hij het grootste deel in zijn loopbaan zou spelen (zes seizoenen).
De derde honkman bij Cleveland in dat seizoen was Graig Nettles, die ook lang zijn teamgenoot zou zijn bij Yankees.
In 1974 maakte Tidrow vier starts voor Cleveland en was 1-3.
Op 26 april werd hij geruild naar New York Yankees samen met Chris Chambliss en Cecil Upshaw voor vier spelers.
Bij Cleveland waren Tidrow's collega-pitchers ondermeer Ed Farmer, Steve Mingori, Gaylord Perry, Milt Wilcox en de huidige Houston Astros Pitching Coach Brent Strom.
Andere teamgenoten in zijn seizoenen bij Cleveland waren Buddy Bell, Kurt Bevacqua, Jack Brohamer, Leo Cardenas, Rico Carty, Chris Chambliss, Frank Duffy, Dave Duncan, John Ellis, Ray Fosse, Oscar Gamble, George Hendrick, John Lowenstein, Tommy McGraw, Graig Nettles, Charlie Spikes en Del Unser.
Tidrow vervolgde het seizoen 1974 in New York en werd daar ingezet als startende werper in 25 wedstrijden, maar tegen het einde van het seizoen werd hij reliever.
In totaal gooide hij in 33 wedstrijden voor New York, was 11-9 met één one save en een 3.87 ERA en had 100 strikeouts.
|
|
|
|
...Veel New York Yankees-spelers hadden een zelfde soort snor...
...in de jaren 70 en 80, zoals Dick Tidrow, Thurman Munson en Rich Gossage...
(Baseball-cards uit respectievelijk 1975, 1974 en 1982... |
Toen Tidrow voor New York Yankees uitkwam werd hij bekend vanwege zijn karakteristieke snor, die hij in deze jaren liet groeien.
Tidrow was één van de vele Yankee-spelers die een (grote) snor hadden.
Bovendien stond Tidrow, die een harde werker was, ook bekend vanwege zijn hoge beenbeweging tijdens zijn wind-up.
Als hij zijn wind-up maakte trok hij zijn linkerbeen zeer hoog op, soms tot boven zijn hoofd, voordat hij de bal gooide.
Vanaf 1975 was Tidrow in het restant van zijn loopbaan een reliever.
Met uitzondering van het seizoen 1978 toen hij door New York Yankees weer werd gebruikt als starter in 25 wedstrijden (vier compleet).
De meeste van zijn relief-optredens waren als closer.
In zijn dertien Major League-seizoenen was Tidrow in 244 wedstrijden closer.
In 1975 waren Tidrow en Sparky Lyle de voornaamste relievers voor New York.
Behalve dat de twee zeer effectief waren op de heuvel schepten zij er ook plezier in allerlei grappen en grollen uit te halen.
In dit seizoen werd Tidrow ingezet als closer en set-up man en gooide in 37 wedstrijden (23 als closer).
Hij was 6-3 met vijf saves en een 3.12 ERA.
In 1976 speelde Tidrow in zijn eerste 'postseason' met New York.
De ploeg won de American League Championship Series tegen Kansas City Royals, waarna men tegenover Cincinnati Reds stond in de World Series.
In Game 4 stond Cincinnati met 3-2 voor, maar besliste de wedstrijd met een 4-run rally in de negende, met als hoogtepunt een 3-run homerun van Johnny Bench (zijn tweede in de wedstrijd) op Tidrow.
Cincinnati kwam tot een 'sweep' tegen New York in vier wedstrijden en stond in deze jaren bekend als de 'Big Red Machine' met spelers als Johnny Bench (catcher), Tony Perez (1B), Joe Morgan (2B), Pete Rose (3B), Dave Concepción (SS), George Foster (OF), César Gerónimo (OF) en Ken Griffey (OF).
Intussen ontwikkelde ook New York Yankees zichzelf in deze jaren (weer) in een 'powerhouse' en won de World Series in 1977 en 1978, onder leiding van de bekende (en vurige) Manager Billy Martin met spelers zoals Paul Blair, Chris Chambliss, Bucky Dent, Reggie Jackson, Thurman Munson, Graig Nettles, Lou Piniella, Willie Randolph, Mickey Rivers, Fred Stanley en Roy White en pitchers Ed Figueroa, Rich Gossage, Ron Guidry, Don Gullett, Ken Holtzman, Catfish Hunter en Sparky Lyle.
In 1977 schakelde New York opnieuw Kansas City Royals uit in de League Championship.
Hierna won New York de World Series tegen Los Angeles Angeles Dodgers (4-2), dat in deze jaren eveneens een sterke en dominerende ploeg had, net zoals New York en Cincinnati, maar Oakland Athletics, Boston Red Sox, Kansas City Royals en Pittsburgh Pirates.
In Game 6 van de World Series sloeg Reggie Jackson drie homeruns voor New York, die vanaf dat moment bekend stond als 'Mr. October'.
In het seizoen 1978 was Tidrow weer een startende werper voor New York, na het aantrekken van relievers Rich Gossage en Rawly Eastwick.
Dit was een bijzonder interessant seizoen, want New York en Boston eindigden samen op de eerste plaats in de American League East Division.
Zodoende moesten de teams een beslissingswedstrijd spelen (Game 163) om het kampioenschap te bepalen, gewonnen door New York.
Als starter was Tidrow in dit seizoen niet zo heel succesvol, want hij was 7-10 in 25 starts.
...1978 World Series - Game 4...
...Reggie Jackson wordt geraakt door een aangooi...
(MLB FilmRoom) |
In de beslissingswedstrijd won New York van Boston, dankzij de beroemde homerun van Bucky Dent en versloeg daarna voor de derde keer op rij Kansas City Royals in de AL Championship Series.
In de World Series speelde New York weer tegen Los Angeles Dodgers, dat de eerste twee wedstrijden won.
New York won daarna de volgende vier wedstrijden.
Tidrow gooide in relief voor New York in twee wedstrijden, waaronder een sterk optreden in Game 4.
Los Angeles opende de score in de vijfde inning via een 3-run homerun van Reggie Smith.
New York scoorde daarna tweemaal in de zesde, waarin ook een nog altijd veelbesproken situatie was.
Reggie Jackson sloeg het eerste Yankee-punt binnen.
Met Thurman Munson op het tweede honk en Jackson op het eerste sloeg Lou Piniella een zachte line drive naar korte stop Bill Russell, die de bal niet ving (sommigen zeggen expres om een dubbelspel te kunnen maken).
In plaats daarvan schakelde hij Jackson gedwongen uit op het tweede honk en gooide de bal vervolgens naar het eerste honk.
Echter, de bal raakte Jackson (die gestopt was met lopen) op zijn heup en sprong vervolgens naar fout gebied.
Munson schoof op naar het derde honk, waarna hij scoorde toen eerste honkman Steve Garvey in discussie ging met de scheidsrechter dat Jackson hinderde.
De actie had heel anders kunnen verlopen.
Munson dacht dat Russell de bal ging vangen en keerde terug naar het tweede honk.
Daar stond hij toen Russell de bal oppakte.
Russell had dus Munson kunnen uittikken en vervolgens Jackson gedwongen kunnen uitschakelen voor een dubbelspel.
Hinderen werd niet afgeroepen, omdat gesteld werd dat Jackson de bal niet opzettelijk van richting liet veranderen in deze situatie.
Los Angeles-Manager Tom Lasorda en een aantal spelers stelden dat Jackson de bal opzettelijk van richting had laten veranderen.
Met Los Angeles op een 3-2 voorsprong nam Tidrow de pitching over en gooide drie puntloze innings.
In de 2e8 kwam Yankees langszij na een tweehonkslag van Munson, waarna met 4-3 werd gewonnen in de tiende na een a walk-off single van Piniella.
In 1979 gooide Tidrow veertien wedstrijden in relief voor New York en was 2-1, maar had een hoog 7.94 ERA, terwijl hij maar zeven keer drie slag gooide in 22 2/3 inning.
Op 23 mei van het seizoen 1979 werd Tidrow geruild naar Chicago Cubs voor wie hij daarna in 63 wedstrijden gooide in relief (27 als closer) in het restant van het seizoen.
Bij Chicago werd hij de long reliever en gooide voor closer Bruce Sutter.
Tidrow was 11-5 voor Chicago met 27 saves, een 2.72 ERA en 68 strikeouts in 102 2/3 inning.
Op 2 augustus van dat jaar sloeg het noodlot toe bij New York Yankees, want catcher Thurman Munson overleed op 32-jarige leeftijd bij een ongeluk, terwijl hij op een vrije dag van zijn ploeg landingen oefende met zijn Cessa Citation-vliegtuig.
Toen Tidrow uitkwam voor New York, was Munson, die de team-captain was, in de meeste daarvan zijn catcher.
Tidrow en Munson, die hechte vrienden waren, droegen beiden dezelfde soort snor, net als Gossage.
Naast de hierboven al genoemde spelers waren onder de andere teamgenoten van Tidrow bij New York ondermeer Sandy Alomar, Ron Blomberg, Bobby Bonds, Rick Dempsey, Oscar Gamble, Fran Healy, Elrod Hendricks, Jay Johnstone, Dave Kingman, Elliott Maddox, Jim Mason, Carlos May, Bobby Murcer, Jim Spencer en Walt Williams en pitchers Doyle Alexander, Jim Beattie, Pat Dobson, Rawly Eastwick, Dock Ellis, Tommy John, Jim Kaat, Tippy Martinez en Doc Medich.
In het seizoen 1980 voerde Tidrow de Major League aan met 84 relief-optredens.
Hij was 6-5 voor Chicago, dat een onsuccesvol seizoen had, 98 wedstrijden verloor en werd geleid door drie verschillende Managers.
In 1981 werd Tidrow weer de voornaamste closer voor Chicago nadat Bruce Sutter was geruild naar St. Louis Cardinals.
In dit seizoen, dat werd ingekort vanwege een spelers-staking, gooide Tidrow in 51 wedstrijden (30 als closer), maar was 3-10 met negen saves en een 5.06 ERA in wat weer een 'verliezend seizoen' was voor Chicago.
In 1982 werden de resultaten van Chicago beter en was winst en verlies bijna in balans.
Tidrow gooide in 65 wedstrijden, maar werd weer voornamelijk ingezet als set-up man, want hij gooide in maar 25 wedstrijden als closer.
Hij was 8-3 met zes saves en een 3.39 ERA met 62 keer drie slag.
In zijn vier seizoenen bij Chicago Cubs waren Tidrow's teamgenoten ondermeer Larry Biitner, Tim Blackwell, Bobby Bonds, Larry Bowa, Bill Buckner, Jody Davis, Ivan De Jesus, Steve Dillard, Leon Durham, Barry Foote, Ken Henderson, Steve Henderson, Jay Johnstone, Mick Kelleher, Dave Kingman, Jerry Martin, Jerry Morales, Bobby Murcer, Steve Ontiveros, Ryne Sandberg, Scot Thompson, Mike Vail en Bump Wills en pitchers Bill Campbell, Doug Capilla, Bill Caudill, Rawly Eastwick, Ken Holtzman, Fergie Jenkins, Mike Krukow, Dennis Lamp, Lynn McGlothen, Donnie Moore, Rick Reuschel, Lee Smith en Bruce Sutter.
In januari 1983 werd Tidrow geruild naar Chicago White Sox in een transfer van zes spelers.
In het seizoen 1983 was hij de voornaamste reliever in zijn nieuwe team.
Tidrow was 2-4 met zeven saves en een 4.22 ERA en gooide in 50 wedstrijden (27 als closer).
Chicago White Sox zou 99 wedstrijden gaan winnen om kampioen te worden van de American League West Division, maar werd daarna uitgeschakeld in de League Championship Series door Baltimore Orioles (3-1).
Destijds was de Manager van Chicago Tony La Russa, die toen bezig was aan zijn vijfde seizoen bij de ploeg.
La Russa stopte als Manager na afloop van het seizoen 2011, nadat hij in 33 seizoenen de leiding had bij Chicago, Oakland Athletics en St. Louis Cardinals.
Dit seizoen keerde de 76-jarige La Russa weer terug nadat hij in oktober vorig jaar was aangesteld als de nieuwe White Sox Manager.
Onder Tidrow's teamgenoten bij White Sox waren Harold Baines, Tony Bernazard, Julio Cruz, Jerry Dybzinski, Carlton Fisk, Scott Fletcher, Jerry Hairston, Ron Kittle, Rudy Law, Vance Law, Greg Luzinski, Tom Paciorek, Mike Squires en Greg Walker en pitchers Floyd Bannister, Salome Barojas, LaMarr Hoyt, Jerry Koosman en Dennis Lamp.
In oktober 1983 werd Tidrow 'released' door Chicago White Sox, waarna hij in januari 1984 tekende bij New York Mets.
Tidrow gooide in elf wedstrijden voor New York en was 0-0 met een 9.19 ERA, waarna hij op 8 mei 1984 werd 'released'.
Daarna nam de rechtshandige werper afscheid als speler.
Bij New York Mets speelde Tidrow samen met onder anderen Wally Backman, Hubie Brooks, Mike Fitzgerald, George Foster, Ron Gardenhire, Danny Heep, Keith Hernandez, Jose Oquendo, Rusty Staub, Darryl Strawberry en Mookie Wilson en pitchers Ron Darling, Dwight Gooden, Ed Lynch, Jesse Orosco en Doug Sisk.
Toen Tidrow uitkwam voor New York Mets stond de ploeg onder leiding van Manager Davey Johnson, die in 2003 en 2004 deel uitmaakte van de coaching-staf van het Nederlands Honkbal Team als Assistent Manager, Interim Manager en Bench Coach.
Met Oranje nam Johnson deel aan het Europees Kampioenschap 2003, het Wereldkampioenschap 2003 en de Olympische Spelen in 2004.
In dertien Major League-seizoenen gooide Dick Tidrow in 620 wedstrijden (138 als starter, 244 als closer) en was 100-94 met 55 saves en een 3.68 ERA.
Hij gooide 975 keer drie slag in 1.746 1/3 inning, gaf 579 slagmensen vier wijd en kreeg 1.705 honkslagen, waaronder 163 homeruns.
Toen hij bij New York Yankees speelde kreeg Tidrow de bijnaam 'Dirt', omdat hij er soms ongekamd uitzag, maar ook omdat zijn uniform-shirt vaak al smerig was voordat de wedstrijd moest beginnen.
Tidrow is ook één van de weinige Major League-spelers die uitkwam voor beide teams in Chicago (Cubs, White Sox) en in New York (Yankees, Mets).
In 1985 keerde Dick Tidrow terug naar New York Yankees, waar hij een Special Assignment Scout was in 1985-1993.
Hierna werd hij in 1994 scout voor San Francisco Giants, werd aangesteld als Special Assistant to the General Manager van San Francisco in 1996 en promoveerde naar de positie van Director of Player Personnel in 1997.
In die jaren werkte hij nauw samen met General Manager Brian Sabean.
Als Director of Player Personnel overzag Tidrow de Minor Leagues en hij onderstreepte dat hij oog voor talent had.
Onder leiding van Sabean en Tidrow klommen spelers als Madison Bumgarner, Matt Cain, Tim Lincecum, Buster Posey, Sergio Romo en Pablo Sandoval omhoog in de Minor Leagues.
Het was Tidrow die er bij San Francisco op aandrong om tijdens de draft te kiezen voor pitchers Bumgarner, Cain en Lincecum.
Met deze spelers legden Sabean en Tidrow de basis voor de ploeg die de World Series won in 2010, 2012 en 2014.
In deze jaren was Hensley Meulens de Hitting Coach van het Major League-team.
Meulens speelde voor het Nederlands Team en was de Manager van Oranje tijdens de World Baseball Classic in 2013 en 2017.
Later werd Tidrow de Senior Advisor to the President of Baseball Operations, wat hij tot en met dit jaar was.
In zijn vrije tijd genoot hij ervan tijd door te brengen met zijn familie en hield hij van koken, vooral Italiaans eten, maar ook vissen, zeilen en familie-uitstapjes maken deed hij met veel plezier.
Tijdens deze familie-bijeenkomsten was het Tidrow die altijd filmpjes maakte.
Larry Baer, de Chief Executive Officer van San Francisco Giants, zei:
,,Onze hele organisatie is diepbedroefd door het nieuws van het overlijden van Dick.
Zoveel van ons succes in de afgelopen drie decennia is direct gekoppeld aan de bijdragen van Dick.
Hij zal echt door ons allemaal gemist worden, en onze gedachten zijn bij Mari Jo en zijn hele familie in deze moeilijke tijd''.
Brian Sabean, die nu de Executive Vice-President en Senior Advisor van San Francisco Giants is, reageerde:
,,Dick was een unieke en speciale persoon wiens invloed en impact legendarisch was in onze hele sport en wiens vingerafdrukken op onze drie World Series-trofeeën staan.
Op persoonlijk vlak hebben we samen ongelooflijke hoogte- en dieptepunten gedeeld, en ik ben hem eeuwig dankbaar voor zijn 40 jaar vriendschap en steun".
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie van Dick Tidrow en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(15 juli)
|
