(Tekst: Marco Stoovelaar; Videos: MLB FilmRoom)
IN MEMORIAM
...Ray Fosse...
(1947 - 2021) |
 Voormalig Major League-catcher en Oakland-commentator Ray Fosse overleden
English
 DIABLO, California (USA) -
Voormalig Major League-catcher Ray Fosse, die in dertien seizoenen (1967-1979) uitkwam voor vier teams en (tot augustus) bezig was aan zijn 36e seizoen als TV-commentator voor Oakland Athletics, is op woensdag (13 oktober) op 74-jarige leeftijd overleden.
In het begin van de jaren zeventig speelde Fosse voor het succesvolle en toen dominante Oakland A's-team dat drie opeenvolgende World Series (1972-1974) won.
Fosse kwam in twee daarvan voor de ploeg uit.
Begin augustus maakte Fosse bekend dat hij aan kanker leed, waartegen hij al 16 jaar vocht, en stopte met zijn werk als commentator om zich volledig te wijden aan zijn strijd tegen de ziekte en zich te richten op zijn behandeling.
Toen hij dit bekend maakte was het niet algemeen bekend dat de voormalige speler en 'color commentator' ziek was en al zo lang tegen de ziekte streed.
Raymond Earl Fosse werd geboren op 4 april 1947 in Marion, Illinois.
Daar speelde hij in het honkbalteam van Marion High School en werd drie jaar op rij gekozen tot Meest Waardevolle Speler.
Hierna studeerde Fosse aan de Southern Illinois University, waar hij ook honkbalde.
In juni 1965, tijdens de allereerste Amateur-draft, was Fosse één van de 813 spelers die werd geselecteerd door Major League-clubs.
Hij was de eerste keuze van Cleveland Indians.
Andere toekomstige Major League-spelers die in deze draft werden geselecteerd waren onder meer Stan Bahnsen (New York Yankees), Sal Bando, Rick Monday, Gene Tenace (allen Kansas City Athletics), Johnny Bench, Bernie Carbo, Hal McRae (allen Cincinnati Reds), Joe Coleman, Dick Tidrow (beiden Washington Senators), Darrell Evans, Ken Holtzman (beiden Chicago Cubs), Wayne Garrett (Milwaukee Braves), Larry Hisle (Philadelphia Phillies), Gene Lamont, Andy Messersmith (beiden Detroit Tigers), Graig Nettles, Del Unser (beiden Minnesota Twins), Amos Otis (Boston Red Sox), Freddie Patek (Pittsburgh Pirates), Steve Renko, Nolan Ryan (beiden New York Mets) en Tom Seaver (Los Angeles Dodgers).
In latere jaren zou Fosse samenspelen met Bahnsen, Bando, Hisle, Holtzman, Nettles, Tenace, Tidrow en Unser.
Kort na de draft maakte Ray Fosse zijn professionele debuut en werd al gelijk onderstreept dat hij talent had, want hij speelde in 55 wedstrijden in het Double-A team van Cleveland in zijn eerste profseizoen.
Fosse speelde daarna ook in de Minor League in 1966 en 1967.
Na zijn debuut te hebben gemaakt in Double-A speelde Fosse het gehele seizoen 1966 in Single-A (116 wedstrijden), maar hij promoveerde daarna naar Triple-A in 1967.
Hij speelde in 67 wedstrijden voor Portland Beavers en werd daarna begin september opgeroepen naar het Major League-team.
Na in minder dan drie seizoenen in de Minors te hebben gespeeld maakte de catcher op 20-jarige leeftijd zijn debuut in de Major League op 8 september 1967.
Hij zou in zeven wedstrijden uitkomen voor Cleveland.
In 1968 speelde Fosse ook weer in de Minor League, dat was een nieuw seizoen bij Portland Beavers (103 wedstrijden), waar hij teamgenoot was van Lou Piniella.
Maar hij speelde in dat seizoen ook in één Major League-wedstrijd.
...Ray Fosse wordt omver gelopen door Pete Rose in de...
...All Star Game 1970...
(MLB FilmRoom) |
Fosse kreeg de bijnaam 'Marion Mule', omdat hij eigenwijs kon zijn.
In 1969 was hij de back-up catcher bij Cleveland, maar speelde in slechts 37 wedstrijden.
In juni van dat seizoen werd hij op zijn rechter wijsvinger geraakt door een foutbal, maar bleef doorspelen.
Na afloop werd geconstateerd dat zijn vinger was gebroken, waardoor hij tot september niet in actie kon komen.
Fosse werd daarna vanaf 1970 de vaste catcher in het team van Cleveland Indians en hij speelde voor de ploeg tot en met 1972.
In zijn eerste volle seizoen (1970) had Fosse een 23-game hitting streak en werd gekozen voor de All Star Game.
De laatste actie van die wedstrijd zou van invloed blijven op het restant van Fosse's loopbaan.
In de All Star Game, gespeeld in Cincinnati, kwam Fosse in de vijfde inning in de wedstrijd als vervanger van Bill Freehan als catcher in het American League Team.
Freehan overleed in augustus op 79-jarige leeftijd.
In de 1e6 sloeg Fosse een honkslag, schoof op na een opofferingsstootslag en scoorde na een honkslag van Carl Yastrzemski om de American League op een 1-0 voorsprong te zetten.
De ploeg verdubbelde de voorsprong in de zevende toen Brooks Robinson (honkslag) scoorde na een opofferingsslag met volle honken van Fosse.
De National League halveerde de achterstand toen Bud Harrelson scoorde op een 'double play-grounder' van Willie McCovey.
In de achtste nam de American League meer afstand, dankzij een 2-run triple van Brooks Robinson.
Maar de National League kwam langszij of drie pitchers via een homerun van Dick Dietz, een honkslag van McCovey en een opofferingsslag van Roberto Clemente.
Hierna eindigde de inning met drie slag voor Pete Rose en volgde een verlenging.
De wedstrijd werd beslist in de 12e inning.
Met twee uit sloegen Rose en Billy Grabarkewitz beiden een honkslag.
Volgende slagman Jim Hickman sloeg ook een honkslag en Rose rende door naar de plaat.
Midvelder Amos Otis gooide de bal naar catcher Fosse die Rose opwachtte.
Echter, Rose knalde vol door tegen Fosse, die neerviel.
De bal raakte los, Rose scoorde en de National League won met 5-4.
De harde botsing leidde tot een zware blessure voor Fosse, maar dat werd niet onmiddellijk vastgesteld, want op de Röntgen-foto's die na afloop werden genomen was aanvankelijk geen schade te zien en gedacht werd dat het een zware kneuzing was.
Na de All Star Fame bleef Fosse doorspelen voor Cleveland, maar kon niet goed een swing maken.
Hij won wel een Gold Glove Award.
Echter, na nieuw onderzoek in het jaar erna bleek dat Fosse bij de botsing zijn linkerschouder had gebroken en uit de kom was geraakt, wat niet goed was geheeld.
Vele jaren later zei Fosse in een interview dat hij nog altijd niet in staat was zijn linkerarm goed op te tillen en dat de blessure van invloed is geweest op zijn slagwerk in het restant van zijn loopbaan.
In 1971 won Fosse zijn tweede Gold Glove Award, maar hij liep ook weer blessures op aan zowel zijn rechter- als zijn linkerhand.
Hij werd weer gekozen voor een All Star Game, maar kon vanwege een blessure niet spelen.
...Hoogtepunten uit Ray Fosse's loopbaan...
(MLB FilmRoom) |
Onder Fosse's teamgenoten bij Cleveland met wie hij in twee of meerdere seizoenen speelde waren Kurt Bevacqua, Larry Brown, Chris Chambliss, Ed Farmer, Roy Foster, Vern Fuller, Ken Harrelson, Jack Heidemann, Tony Horton, Eddie Leon, John Lowenstein, Sam McDowell, Steve Mingori, Graig Nettles, Vada Pinson, Duke Sims en Fred Stanley.
Onder de spelers met wie hij in slechts één seizoen speelde waren Camilo Pascual, Gaylord Perry, Luis Tiant, Dick Tidrow, Del Unser, Zoilo Versalles en Stan Williams.
In de meeste van zijn seizoenen bij Cleveland was Al Dark de Manager.
In maart 1973 werd Fosse geruild naar Oakland Athletics, dat in 1972 de World Series had gewonnen.
Dit waren bijzonder succesvolle seizoenen voor Oakland, dat hierna ook de World Series won in 1973 en 1974.
In zijn eerste seizoen bij Oakland wonnen pitchers Vida Blue, Ken Holtzman en Catfish Hunter allemaal 20 wedstrijden.
In 1973 versloeg Oakland New York Mets in de World Series om weer kampioen te worden.
Een volgende titel kwam in 1974.
Dit keer won Oakland de World Series tegen Los Angeles Dodgers.
Echter, tijdens het seizoen was Fosse drie maanden geblesseerd.
In het volgende seizoen (1975) werd Gene Tenace de basis-catcher bij Oakland en was Fosse de back-up catcher.
Op 28 september van het seizoen 1975 ving Fosse de laatste drie innings van een gecombineerde No-Hitter gegooid door Vida Blue, Glenn Abbott, Paul Lindblad en Rollie Fingers.
In deze succesvolle jaren had Oakland A's een met sterren gevulde ploeg.
Onder Fosse's teamgenoten waren Glenn Abbott, Jesus Alou, Stan Bahnsen, Sal Bando, Vida Blue, Bert Campaneris, Rico Carty, Vic Davalillo, Rollie Fingers, Phil Garner, Dick Green, Larry Haney, Ken Holtzman, Catfish Hunter, Reggie Jackson, Deron Johnson, Jay Johnstone, Darold Knowles, Ted Kubiak, Paul Lindblad, Angel Mangual, Ted Martinez, Dal Maxvill, Bill North, Blue Moon Odom, Joe Rudi, Gene Tenace, Manny Trillo, Claudell Washington en Billy Williams.
Bij Oakland werd Fosse ook herenigd met Al Dark, die de Manager was in zijn laatste twee seizoenen bij Athletics.
In december 1975 werd Fosse overgenomen door Cleveland Indians en keerde in 1976 dus weer terug als speler in dit team.
Daar was hij weer de startende cartcher, maar hij liep ook weer een blessure op.
Echter, hij sloot het seizoen af met een .301 slaggemiddelde en speelde in 90 wedstrijden.
Op 30 mei van het volgende seizoen (1977) was Fosse de catcher toen Dennis Eckersley een No-Hitter gooide voor Cleveland.
In begin september van dat seizoen werd Fosse weer geruild.
Dit keer naar Seattle Mariners, die club die voor het eerst uitkwam in de Major League.
Fosse sloot het seizoen af bij Seattle voor wie hij in elf wedstrijden speelden en .353 sloeg.
In zijn tweede periode bij Cleveland waren onder Fosse's teamgenoten ondermeer Buddy Bell, Jim Bibby, Larvell Blanks, Rico Carty, Pat Dobson, Frank Duffy, Dennis Eckersley, Wayne Garland, George Hendrick, Fred Kendall, Jim Kern, Duane Kuiper, Dave LaRoche, John Lowenstein, Rick Manning, Sid Monge, Jim Norris, Boog Powell, Ron Pruitt, Tommy Smith, Charlie Spikes, Andre Thornton en Rick Waits.
In deze jaren was de latere Hall of Famer Frank Robinson de Manager.
Bij Seattle speelde Fosse samen met onder anderen Glenn Abbott, Jose Baez, Juan Bernhardt, Dave Collins, Ruppert Jones, Bill Laxton, Dan Meyer, Larry Milbourne, Craig Reynolds, Leroy Stanton, Bill Stein en Bob Stinson.
Na het seizoen 1977 was Ray Fosse een Free Agent en tekende in december bij Milwaukee Brewers.
Echter, tijdens Spring Training 1978 bleef Fosse haken in het gras terwijl hij rende, viel en blesseerde zijn rechterbeen, ondermeer zijn kniebanden.
Fosse had een operatie nodig en vanwege de blessure en het herstel miste hij het gehele seizoen 1978.
Hij keerde terug in actie in 1979, maar speelde toen in slechts 19 wedstrijden voor Milwaukee.
Fosse werd daarna 'released' tijdens Springs Training in april 1980 en dat maakte ook een einde aan zijn Major League-loopbaan.
In zijn laatste seizoen bij Milwaukee speelde Fosse weer samen met Sal Bando, maar onder zijn andere teamgenoten waren ook Jerry Augustine, Cecil Cooper, Dick Davis, Jim Gantner, Sixto Lezcano, Buck Martinez, Bob McClure, Paul Molitor, Don Money, Charlie Moore, Ben Oglivie, Jim Slaton, Lary Sorensen, Gorman Thomas, Jim Wohlford en Robin Yount.
In twaalf Major League-seizoenen speelde Ray Fosse in 924 wedstrijden.
In zijn loopbaan sloeg hij 758 honkslagen, waaronder 61 homeruns, scoorde 299 punten en sloeg er 324 binnen, terwijl hij afsloot met een .256 slaggemiddelde.
Fosse kreeg regelmatig complimenten van werpers voor zijn vragen van de worpen en zijn manier van catchen.
Na te zijn gestopt als speler maakte Fosse een aantal instructie-videos.
Hij werkte ook in verschillende functies voor Oakland A's en was ondermeer de Director of Public Relations.
In 1986 werd Ray Fosse de 'color commentator' en analist voor NBC Sports California, dat verslag doet van de wedstrijden van Oakland Athletics op televisie en radio.
Sinds 1986 was hij de A's color commentator op radio.
En sinds 1989 was Fosse de color commentator op televisie tot en met dit seizoen en vormde hij in de voorbije 17 seizoenen een commentators-duo met Glen Kuiper.
In de 36 jaar dat Fosse commentator was werd hij zeer populair bij Oakland-fans, die genoten van zijn inzichten en verhalen.
...Ray Fosse krijgt een verjaardagstaart van Oakland A's...
...mascotte Stomper in 2018...
(MLB FilmRoom) |
Oakland Athletics gaf de volgende verklaring uit:
,,De Oakland A's zijn diepbedroefd na het vernemen van het overlijden van Ray Fosse.
Weinig mensen belichamen meer wat het betekent om een Athletic te zijn Ray.
Hij was het type club-icoon die er altijd voor zorgde dat elke speler, coach, collega en fan wist dat ze deel uitmaakten van de Oakland A's familie.
We betuigen ons diepste medeleven aan Carol, Nikki en Lindsey, zijn familie en vrienden in deze moeilijke tijd.
We zullen je missen, Ray''.
Voormalig teamgenoot Dennis Eckersley tweette:
,,Mijn innige deelneming aan de familie Fosse.
Ray was een goede vriend.
Ik heb onze lange geschiedenis gekoesterd en zal hem heel erg missen.
Oakland Coliseum zal nooit meer hetzelfde zijn zonder Ray''.
Voormalig Major League-catcher Johnny Bench (Cincinnati Reds) tweette:
,,Verdomme, iemand heeft me net verteld dat Ray Fosse is overleden.
Ik weet dat hij tegen kanker vocht, maar dit is het slechtste nieuws.
Wat een geweldige man!''
Na zijn loopbaan werd het stadspark in Marion, Illinois, de stad waar hij werd geboren omgedoopt tot Ray Fosse Park.
In dit park zijn zeven honkbal- en softbalvelden, maar ook slagkooien, tennisvelden, picknick-gebouwen, picknick-tafels, een kinderspeeltuin, een zwembad en drie verkooppunten.
In 2001 was Ray Fosse één van de zeven catchers die werd opgenomen in het All-Time Team van Cleveland Indians.
Toen Oakland Athletics in 2017 het 50-jarig verblijf in de Californische stad vierde werd Fosse opgenomen in het 50th Anniversary Team.
En in februari 2019 werd Fosse opgenomen in de St. Louis Sports Hall of Fame.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie van Ray Fosse en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(14 oktober)
|
