(Tekst: Marco Stoovelaar; Videos: MLB FilmRoom)
IN MEMORIAM
...Bill Freehan...
(1941 - 2021) |
 Voormalig Major League-catcher en Tigers-legende Bill Freehan overleden
English
 WALLOON LAKE, Michigan (USA) -
Voormalig Major League-catcher Bill Freehan, die zijn hele 15-jarige loopbaan (1961-1976) uitkwam voor Detroit Tigers en een populaire speler werd, is op donderdag (19 augustus) op 79-jarige leeftijd overleden.
Freehan speelde in elf All Star Games en won vijf Gold Glove Awards.
Hij won de World Series met Detroit in 1968.
In 2007 werd bij Bill Freehan vastgesteld dat hij leed aan de Ziekte van Alzheimer.
Sinds eind 2017 werd hij in zijn huis verzorgd en was helaas niet meer in staat te praten of zonder hulp te lopen en te eten.
William Ashley Freehan werd geboren op 29 november 1941 in Detroit en hij wist een droom uit te laten komen door in de Major League te spelen voor zijn thuisclub Detroit Tigers.
Na te zijn opgegroeid in Royal Oak, net ten noorden van Detroit, verhuisde de familie Freehan naar St. Petersburg in Florida toen Bill veertien jaar was.
Freehan ging later studeren aan de University of Michigan, waar hij ook de catcher was in het honkbalteam van deze college, waar hij ook American Football speelde.
In het college-seizoen 1961 realiseerde Bill Freehan een Big Ten Conference-record met een slaggemiddelde van .585, een record dat nog altijd overeind staat.
Voor aanvang van het profseizoen 1961 werd hij gecontracteerd door Detroit Tigers en hij trok onmiddellijk aandacht.
In dat seizoen speelde hij in de Minor League aanvankelijk in wat toen de zogenaamde A-afdeling (47 wedstrijden) en C-afdeling (30 wedstrijden).
In die jaren (en nog altijd) was Triple-A het hoogste niveau in de Minors, gevolgd door Double-A, Class-A, Class-B, Class-C en Class-D.
Freehan speelde voor Knoxville Smokies (A) en Duluth-Superior Dukes (C) en kwam tot een .310 slaggemiddelde.
Tegen het einde van het seizoen, op 19-jarige leeftijd, maakte Freehan al gelijk zijn Major League-debuut, want hij speelde in vier wedstrijden voor Detroit.
In die wedstrijden sloeg hij 4-uit-10 (.400), scoorde eenmaal en sloeg vier punten binnen.
Freehan keerde in 1962 terug naar de Minor League en speelde toen het hele seizoen voor Denver Bears in Triple-A en sloeg .283 in 113 wedstrijden.
In de hiernavolgende jaren speelde Freehan niet meer in de Minors.
De catcher keerde weer terug in het Major League-team van Detroit in 1963 en dat was het begin van een legendarische loopbaan bij de club.
Freehan ontwikkelde zichzelf tot één van de beste catchers en werd algemeen gezien als de beste in de American League vanaf eind jaren zestig tot het begin van de jaren zeventig.
In zijn eerste volle seizoen speelde hij in 100 wedstrijden en sloeg .243 met negen homeruns.
In 1964 speelde Freehan in 144 wedstrijden en sloeg .300, de enige keer dat hij dit gemiddelde bereikte.
In hiernavolgende jaren schommelde zijn slaggemiddelde tussen de .260 en .270.
In dit seizoen voerde de catcher de League ook voor het eerst aan met het aantal geraakt werper (8).
Hij had het hoogste percentage met het uitgooien van lopers en werd gekozen voor de All Star Game, wat de eerste keer was van tien opeenvolgende selecties.
In 1965 sloeg hij slechts .234 met tien homeruns, maar hij was opnieuw een leider achter de plaat in 130 wedstrijden en won de eerste van vijf Gold Glove Awards.
In 1967 sloeg Freehan .282 met 20 homeruns en 74 binnengeslagen punten, terwijl hij uitkwam in 155 wedstrijden.
Als catcher brak hij het seizoenrecord met 950 putouts.
Hij leidde de Majors ook weer met het aantal keer dat hij werd geraakt door een worp, dit keer 20.
...Bill Freehan slaat het 3e punt van Detroit Tigers binnen in Game 7...
...van de 1968 World Series met een double op Bob Gibson...
(MLB FilmRoom) |
Freehan had 'career-highs' in 1968 toen hij wederom in 155 wedstrijden speelde voor Detroit met he slaan van 25 homeruns en 84 binnengeslagen punten.
Hij scoorde 73 punten en sloot het seizoen af met een .263 slaggemiddelde.
Hij brak ook zijn eigen record met 971 putouts, wat een record bleef tot 1997.
Freehan werd ook 24 keer geraakt door een worp, het hoogste aantal sinds 1911 toen Kid Elberfeld (Washington Senators) eveneens 24 keer werd geraakt.
In zijn loopbaan werd Freehan 114 keer geraakt door een worp, goed voor de zesde plek op de all-time lijst.
In het seizoen 1968 was Freehan ook de catcher toen pitcher Denny McLain de eerste 30-game winner werd sinds 1934.
De rechtshander won uiteindelijk 31 wedstrijden (en verloor er slechts zes) in een periode in de Major League, waarin de pitching domineerde.
McLain werd gekozen tot Meest Waardevolle Speler in de American League.
Freehan eindigde op de tweede plaats.
Ook in 1968 won Freehan de World Series met Detroit tegen St. Louis Cardinals.
In die Series stond St. Louis met 3-1 voor en had een 3-2 voorsprong in Game 5 toen Freehan een cruciale play maakte.
In de vijfde inning sloeg Lou Brock een tweehonkslag en probeerde daarna te scoren op een honkslag van Julián Javier.
Maar Brock maakte geen sliding, Freehan ontving de bal op tijd van linksvelder Willie Horton, blokte de plaat en tikte de toekomstige Hall of Famer, die vervolgens werd uitgecalled door de ervaren Home Plate Umpire Doug Harvey, die zelf ook werd opgenomen in de Hall of Fame.
Hierna draaide Detroit de wedstrijd om, scoorde driemaal en won met 5-3.
De ploeg won hierna ook Game 6 (13-1) en Game 7 (4-1) en veroverde de titel.
In de beslissende zevende wedstrijd bleek het duel zes innings puntloos.
In de 1e7 sloegen Norm Cash en Willie Horton een honkslag op St. Louis heuvel-legende Bob Gibson.
Beiden scoorden toen Jim Northrup volgde met een driehonkslag in het midveld.
Even later scoorde Northrup na een tweehonkslag van Bill Freehan.
Met een 4-0 voorsprong stond Detroit-pitcher Mickey Lolich het enige St. Louis-punt toe in de 2e9.
In de volgende drie seizoenen bleef Freehan één van de beste catchers in de American League en kwam jaarlijks uit in de All Star Game.
In 1971 steeg zijn slaggemiddelde weer naar .277, nadat hij slechts .241 had geslagen in het voorgaande jaar.
In 1972 won Detroit Tigers de titel in de American League East Division, maar werd uitgeschakeld in de hiernavolgende American League Championship Series tegen West Division-kampioen Oakland Athletics, dat later de World Series won.
Freehan miste de eerste twee wedstrijden van de ALCS vanwege een lichte breuk in zijn duim.
Maar hij speelde hierna in Game 3, sloeg een tweehonkslag en homerun, terwijl hij de catcher was voor Joe Coleman, die voor een ALCS-record zorgde met 14 strikeouts.
In 1973 speelde Freehan in zij tiende opeenvolgende All Star Game.
Hij speelde vervolgens voornamelijk als eerste honkman in 1974, maar daarna weer de catcher van Detroit in het volgende seizoen.
En dat resulteerde in zijn elfde en laatste uitverkiezing voor een All Star Game.
In het seizoen 1976 speelde Bill Freehan in 71 wedstrijden en sloeg .270 met vijf homeruns en 27 binnengeslagen punten.
In december 1976 werd Freehan 'released' en kwam zijn loopbaan ten einde.
In zijn 15-jarige Major League-loopbaan bij Detroit Tigers had Bill Freehan verschillende langdurige teamgenoten met wie hij ruim tien jaar samenspeelde en die allemaal eveneens club-iconen zouden worden.
In die jaren bleven spelers simpelweg langer bij dezelfde club.
In veertien van zijn seizoenen was Freehan teamgenoot van outfielder Willie Horton.
In dertien seizoenen speelde hij samen met club-legende en 'Mr. Tiger' Al Kaline, die vorig jaar overleed.
Freehan speelde ook dertien seizoenen samen met Gates Brown, Norm Cash, Mickey Lolich en Mickey Stanley.
Andere langdurige teamgenoten waren Dick McAuliffe, Jim Northrup (beiden elf seizoenen), John Hiller (negen), Denny McLain, Don Wert (beiden acht) en Aurelio Rodriguez (zes).
Andere teamgenoten bij Detroit waren ondermeer Hank Aguirre, Joe Coleman, Pat Dobson, Woody Fryman, Frank Howard, Lerrin LaGrow, Dave Lemanczyk, Jerry Lumpe, Eddie Mathews, Joe Niekro, Ben Oglivie, Ron Perranoski, Bubba Phillips, Johnny Podres, Phil Regan, Leon Roberts, Vern Ruhle, Larry Sherry, George Thomas, Dick Tracewski, Tom Veryzer, John Wockenfuss en Jake Wood.
In de laatste seizoenen van zijn loopbaan speelde Bill Freehan ook samen met twee bijzondere spelers, Ron LeFlore en Mark Fidrych.
Freehan speelde drie seizoenen (1974-1976) met LeFlore, die opgroeide in een crimineel deel van Detroit.
Vanwege een gewapende overval kwam hij in de gevangenis terecht.
Daar speelde LeFlore honkbal in een competitie voor gevangenen.
Dit zorgde er uiteindelijk voor dat hij een tweede kans kreeg.
In die jaren was de bekende Billy Martin de Manager van Detroit en hem werd gevraagd te komen kijken naar LeFlore, die de mogelijkheid kreeg deel te nemen aan een try-out.
Kort daarna tekende hij een contract bij Detroit, waardoor hij in aanmerking kwam om voorwaardelijk vrij te komen.
LeFlore werd een zeer getalenteerde outfielder en een snelle honkloper.
In 1978 werd de televisiefilm One in a Million: The Ron LeFlore Story gemaakt over zijn leven.
In zijn laatste seizoen (1976) speelde Freehan samen met Fidrych, een bijzonder talentvolle werper.
Fidrych, bijgenaamd 'The Bird', werd bekend om zijn opmerkelijke handelingen op het veld en omdat hij 'praatte' met de bal.
Nadat hij 19 wedstrijden won werd hij in 1976 gekozen tot Rookie of the Year.
Echter, vanwege blessures bleef zijn Major League-loopbaan beperkt tot slechts vijf seizoenen.
In 2009, op 54-jarige leeftijd, overleed Fidrych helaas aan de gevolgen van een huiselijk ongeluk terwijl hij werkte aan zijn truck, die hij gebruikte voor constructie-werkzaamheden.
...De cover van...
...Freehan's boek... |
In zijn loopbaan van 15 jaar zette Bill Freehan verschillende records.
Tot eind jaren tachtig was hij in het bezit van de Major League-records voor meeste puouts (9.941) en meeste total chances (10.734).
In 1973 passeerde hij de legendarische Yogi Berra op de all-time lijst in de American League van zowel putouts als totaal kansen.
Freehan's 'total chances'-record werd in 1987 gebroken door Bob Boone, het 'putout'-record in 1988 door Gary Carter.
Freehan's American League-records werden gebroken door Carlton Fisk in respectievelijk 1989 (total chances) en 1990 (putouts).
En tot en met 2002 was zijn veldgemiddelde van .9933 het hoogste en dus het record voor Major League-catchers.
Freehan voerde de American League in vier seizoenen aan met het hoogste veldgemiddelde (1965, 1966, 1970, 1973).
In zijn loopbaan speelde Freehan in 1.774 wedstrijden en sloeg 1.591 honkslagen, waaronder 200 homeruns.
Hij scoorde 706 punten en sloeg er 758 binnen.
Freehan was catcher in 1.581 Major League-wedstrijden (negende op de all-time lijst) en de meeste voor een Detroit Tigers-catcher.
Als speler van Detroit, in 1969, schreef Freehan een boek over 'Behind the Mask'.
Na afloop van zijn spelersloopbaan was Freehan verschillende jaren color commentator en deed hij voor de televisie verslag van wedstrijden van Seattle Mariners (1979-1980) en Detroit Tigers (1984-1985).
Freehan richtte zich hierna op coachen.
Hij keerde terug naar de University of Michigan, waar hij zeven seizoenen (1989-1995) de leiding had als Hoofd Coach van Wolverines, het honkbalteam van de school.
Eén van zijn spelers was catcher Mike Matheny, die in de Major League zou gaan spelen, Manager werd en in die functie St. Louis Cardinals naar de World Series-titel leidde in 2013.
In 1992 wilde Freehan een jonge en zeer getalenteerde High School-korte stop aan zijn ploeg toevoegen, maar die werd toen gedraft door New York Yankees.
Die speler was Derek Jeter, die vorig jaar werd gekozen in de Hall of Fame.
In 2002-2004 was Freehan de catching instructor in de Minor Leagues voor Detroit Tigers.
Freehan's rugnummer 11, wat hij droeg als coach (en ook als Major League-speler) werd 'retired' door de University of Michogan.
In 1978 maakte hij deel uit van de inaugurele groep atleten die werd gekozen in de University of Michigan Athletic Hall of Honor.
De andere leden van die eerste groep waren Tom Harmon (American football, basketbal), Cazzie Russell (basketbal), Bennie Oosterbaan (American football, basketbal, honkbal), Bob Ufer (atletiek en radio-verslaggever) en Gerald Ford (American football), die in 1974 de 38e President van de Verenigde Staten werd.
Vier jaar later, in 1982, werd Freehan opgenomen in de Michigan Sports Hall of Fame, samen met voormalig teamgenoot Mickey Lolich, basketbal-coach Will Robinson en opnieuw met Bob Ufer.
...Hoogtepunten van Bill Freehan's loopbaan...
(MLB FilmRoom) |
Detroit Tigers gaf de volgende verklaring:
,,Het is met pijn in het hart dat iedereen van ons bij de Detroit Tigers ons medeleven betuigen aan de vrienden en familie van Bill Freehan.
Een all-time great Tiger, de Oud Engelse-stijl 'D' was het enige logo dat hij droeg tijdens zijn 15-jarige Major League-carrière, waarin hij werd gekozen in 11 All-Star-teams, vijf opeenvolgende Gold Glove Awards won en een sleutelrol speelde in het 1968 World Series kampioensteam.
Buiten het veld maakte Freehan een positieve indruk in de gemeenschap in het zuidoosten van Michigan, onder meer als speler en vervolgens als coach aan de Universiteit van Michigan, waar hij het leven van velen ten goede veranderde.
Onze gedachten zijn bij Bill's vrouw, Pat, en de hele familie Freehan''.
Willie Horton, vele jaren teamgenoot, zei:
,,Bill Freehan was één van de beste mannen met wie ik ooit heb gespeeld, of het genoegen heb gehad te kennen.
Ik zal altijd onze jeugdherinneringen samen koesteren en onze reis van het sandlot-honkbal naar Tiger Stadium.
Zijn hele Major League-carrière was toegewijd aan de Tigers en de stad Detroit, en hij was één van de meest gerespecteerde en getalenteerde leden van de organisatie tijdens moeilijke, maar belangrijke tijden in de jaren zestig en zeventig.
Het zou moeilijk zijn om een andere atleet te vinden die in de loop van zijn leven een grotere impact op zijn gemeenschap heeft gehad dan Bill, die in Detroit en daarbuiten heel erg zal worden gemist''.
Detroit Tigers-Manager A.J. Hinch zei:
,,Ongetwijfeld de beste catcher in de geschiedenis van de organisatie, en diepe wortels in Michigan.
Ik heb de kans gehad om hem te ontmoeten.
Pitching-coach Chris Fetter coachte zijn kleinzoon aan de Universiteit van Michigan.
Iedereen die al lang bij de organisatie is, heeft vandaag een zwaar hart.
Overduidelijk een echte Tiger''.
Hall of Fame-catcher Johnny Bench tweette:
,,79.
Zo jong!
Ik kan me niet herinneren een leukere en stijlvollere man te hebben ontmoet.
Ik kan me nog herinneren dat hij tijdens Spring Training in de bullpen zat te vangen nadat hij was gestopt.
Het was zo fascinerend.
Mijn liefde voor zijn hele familie''.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie van Bill Freehan en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(20 augustus)
|
