Algemeen

Voor de negende achtereenvolgende keer trok de site meer bezoekers, dit keer meer dan 180.000. Dit brengt het totaal op meer dan 670.000. De magische grens van 500.000 werd doorbroken in februari.
Ook werden bezoekersrecords gevestigd voor verschillende dagen, weken en maanden.

Grand Slam * Stats & News opende in november 1997 en is de enige site die het Nederlandse honkbal EN softbal nieuws combineert met statistieken en nieuws van over de hele wereld.
De Webmaster dankt iedereen voor hun bezoek, hoopt dat u/jij weer met plezier de site heeft bezocht en ook weer zal terugkomen in een nieuw en enerverend honkbal- en softbalseizoen in 2007.
(3 december)

Honkbal

Het Europees Kampioenschap Junioren van volgend jaar zal plaatsvinden van maandag 30 juli tot en met zondag 5 augustus op het nieuwe complex 'De Groote Wielen' in Den Bosch/Rosmalen, het thuisveld van Eerste Klasser Gryphons. Tien ploegen, waaronder Jong Oranje zullen deelnemen aan het evenement dat de status heeft van kwalificatie-toernooi voor het komende Wereldkampioenschap Junioren.
(4 december)

Officiële Site: www.ecbaseballjuniors2007.nl

IN MEMORIAM ...Gerard Wijbrandts... (1921 - 2006) (Foto: Marco Stoovelaar)

In 1970 beheerde Gerard Wijbrandts voor het eerst al het materiaal van de nationale ploeg, waaronder ook de pakken. Hij bleef de Equipment Manager van Oranje tot het begin van 1984. In zijn 15 jaar bij de nationale ploeg 'diende' de heer Wijbrandts onder zeven verschillende Managers: Charles Urbanus Sr., Hal Smeltzly, Bill Arce, Ron Fraser, Ernie Myers, Hamilton Richardson en Jim Stoeckel. In deze periode nam de nationale ploeg deel aan zes Wereldkampioenschappen, zeven Europese Kampioenschappen, één Intercontinental Cup en zeven Haarlemse Honkbal Weken.
Gerard Wijbrandts was altijd zuinig op zijn materiaal en hield het nauw in de gaten vanaf het begin van een training of toernooi tot en met het einde. Maar dat deed hij met een lach, want humor was een belangrijk deel van zijn leven. Kon hij tijdens een wedstrijd soms enorm serieus zijn, ervoor en erna maakte hij regelmatig grappen met de coachingstaf en spelers. Naast het materiaal voor de nationale ploeg, beheerde hij ook dat van Jong Oranje.

Voordat hij deel ging uitmaken van de nationale ploegen was Gerard Wijbrandts enorm actief in de Amsterdamse regio. Na een honkbal- en voetballoopbaan maakte hij tussen 1965 en 1969 deel uit van de Jeugdcommissie van het toenmalige Rayon Amsterdam, waarna hij zitting had in het Rayonbestuur tussen 1969 en 1971. In 1972 en 1973 had hij zitting in de Commissie ad hoc Organisatie Jeugdkampen Honkbal.
(4 december)

...Bill Froberg... (Foto: Marco Stoovelaar)

De in Amerika geboren Froberg stond al eerder aan het hoofd van de Jong Oranje-coachingstaf van 1999 tot en met 2003. Hij is de opvolger van Eric de Bruin, die de ploeg leidde in 2005 en 2006. Onlangs werd De Bruin benoemd tot Manager van Hoofdklasser DOOR Neptunus. Na zijn coaching bij Jong Oranje was Froberg Hoofd Coach van Mr. Cocker HCAW in 2004 en 2005. In het eerste jaar won HCAW de reguliere competitie, maar verloor in de Holland Series van Neptunus, dat hen een jaar later opnieuw in de titelstrijd versloeg. Bij HCAW heeft Froberg de leiding van de succesvolle Mr. Cocker HCAW Baseball School, die in oktober voor de tweede keer van start ging en zich concentreert op het instrueren van spelers uit Midden-Nederland. De laatste trainingssessie van dit jaar staat op de agenda voor 17 december. Behalve bij HCAW is Froberg ook coach geweest bij HMS, Haarlem Nicols, Twins, Quick Amersfoort en Neptunus.

Als Manager van Jong Oranje had Froberg de leiding tijdens twee Koninkrijksspelen (eerste plaats in 2001, derde plaats in 2003), twee Europese Kampioenschappen (derde plaats in 2001, eerste plaats in 2003) en drie Wereldkampioenschappen (11e in 1999, 9e in 2000, 10e in 2002). Naast het veroveren van de Europese titel in 2003 zag hij zijn ploeg ook de Apeldoorn Baseball Series winnen in 1999 en 2000.
(7 december)

Nationale Ploeg Cuba op Nederlandse toernooien
Haarlemse Honkbal Week	1972, 1974, 1978, 1990, 1998, 2000
World Port Tournament	2001, 2007

Vorige maand had regerend Olympisch en wereldkampioen Cuba elf innings nodig om een zeer sterk spelend Nederlands team te bedwingen in de finale van het toernooi om de Intercontinental Cup in Taiwan. Cuba won met 6-3, maar Nederland speelde uitstekend en won uiteindelijk het zilver, de hoogste klassering ooit op een mondiaal evenement. Vorig jaar verzekerde Oranje zich met de vierde plaats al van de hoogtse plaats ooit op een Wereldkampioenschap.
De Stichting Rotterdam Baseball heeft sterke banden met Cuba. Daardoor heeft het succesvolle honkballand al aan negen van de tien voorgaande edities deelgenomen. De enige keer dat Cuba niet naar Rotterdam kwam was in 1993. In de eerste zeven toernooien (1985-1997) werd Cuba vertegenwoordigd door Ciudad Habana, een selectieploeg uit de regio van hoofdstad Cuba. Sinds 1999 stuurt Cuba een nationale selectieploeg, maar alleen in 2001 nam de officiële nationale ploeg deel. In 1999 verloor de Cubaanse ploeg de finale van Nederland, maar veroverde de toernooititel in 2001 en 2003. Deze zomer vaardigde Cuba de sterkste ploeg, waarin 17 A-internationals, sinds jaren af als deelnemer aan de Haarlemse Honkbal Week, maar verloor de finale van Nederland.

Nationale Ploeg USA op Nederlandse toernooien
Haarlemse Honkbal Week	1982, 2000, 2002
World Port Tournament	2007

In de laatste editie van het WPT in 2003 versloeg Oranje Cuba tweemaal in de voorronde, 2-1 en 7-1, maar verloor daarna de finale met 3-2. In 2001 won de Cubaanse nationale ploeg alle drie de wedstrijden van Oranje, waaronder een spectaculair duel van 17 innings, dat met 5-4 werd gewonnen. De overige uitslagen waren 5-2 en 7-2 (finale).

De nationale (amateur)ploeg van de United States zal voor het eerst deelnemen aan het World Port Tournament. In eerdere edities werd Amerika telkens vertegenwoordigd door universiteits-, club- of semi-profteams. De nationale ploeg van de USA nam eerder wel driemaal deel aan de Haarlemse Honkbal Week.
(7 december)

IN MEMORIAM ...Henk Wolffenbuttel... (1927 - 2006)

Henk Wolffenbuttel's lange loopbaan in het Nederlandse honkbal begon in 1964 toen hij debuteerde als honkbal-scheidsrechter in het Rayon Rotterdam. In de jaren zestig maakte hij voor dit Rayon ook deel uit van de scheidsrechterscommissie en was competitieleider. Eind jaren zestig bereikte Henk de Hoofdklasse. In 1979 was hij actief in zijn laatste Hoofdklasse-wedstrijd als scheidsrechter, maar bleef als umpire actief op een lager niveau, voordat hij na het seizoen 1985 stopte. Maar het was geen definitief afscheid van de sport, want hij werd een jaar later scheidsrechters-beoordelaar en bleef dat tot en met vorig jaar.

Henk raakte zelfs nog meer betrokken bij het honkbal toen hij succesvol een cursus afsloot en Official Scorer werd, wat hij combineerde met de beoordelingen van de umpires. Op 19 mei 1990, op 62-jarige (!) leeftijd, debuteerde Henk als Official Scorer bij het duel tussen Neptunus en HCAW-Tijgers, waardoor hij na tien jaar zijn comeback maakte op het hoogste niveau als wedstrijdofficial. Dit seizoen was Henk in slechts twee wedstrijden actief. Op zaterdag 22 april scoorde Henk wat zijn laatste wedstrijd zou zijn, de ontmoeting tussen ADO en Almere '90. Hierna moest hij zich vanwege een ernstige ziekte terugtrekken. Maar, zoals altijd bleef Henk optimistisch en hoopte volgend seizoen weer terug te keren. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Na zijn internationale debuut als Official Scorer in 1993 tijdens het Rotterdamse World Port Tournament nam Henk deel aan 15 internationale evenementen, die allen in eigen land plaatsvonden: één Olympisch Kwalificatie Toernooi, twee Europese Kampioenschappen Junioren, één Europees Kampioenschap Cadetten, vijf World Port Tournaments, één Haarlemse Honkbal Week en vijf Europa Cup-toernooien (Europa, CupWinners, Super Cup). In 2003 scoorde hij zijn laatste internationale wedstrijd tijdens het OKT.
In zijn 17 seizoenen als Official Scorer was Henk vrijwel dagelijks beschikbaar en inzetbaar. Op 29 mei 2001 werd hij slechts de zesde scorer in de geschiedenis die de grens van 200 wedstrijden bereikte. Een maand later moest hij zich vanwege ziekte terugtrekken tijdens het World Port Tournament, maar keerde in augustus weer terug. Zijn twee wedstrijden van dit jaar brachten zijn totaal op 269.

Henk Wolffenbuttel kan worden getypeerd als een perfectionist en was enorm precies. Zo was hij als scheidsrechter, als beoordelaar en als official scorer. In deze laatste functie kon niets of niemand hem verstoren in de scorebox, want hij concentreerde zich volledig op wat er op het veld gebeurde wat er ook plaatsvond of werd gezegd in de box. Hij kon kwaad zijn op zichzelf als hij een fout maakte of verkeerde beslissing nam. Maar dat gebeurde zelden, want zijn beslissingen stonden altijd als een huis en hij had er steevast een goede verklaring voor. Henk kende de regels van A tot Z, de spelregels, de scheidsrechtersregels en methodiek en de scoreregels. Als hij na afloop van een wedstrijd met de umpires sprak luisterde iedereen naar hem, hoe lang ze zelf ook actief waren. Maar hoewel hij zeer serieus kon zijn, had Henk zeker ook gevoel voor humor. Zijn uitzonderlijke regelkennis werd ook gebruikt in het magazine van de BUBS (Belangenvereniging voor Honkbal en Softbal Umpires en Scorers). De laatste jaren gaf hij in elke editie voorbeelden van scoresituaties en gaf uitleg hoe één en ander te scoren.

Henk hield van de honkbalsport en hij reisde dan ook regelmatig naar de USA met zijn vrouw Gré om Major League-wedstrijden te bekijken. Niet alleen zijn kennis, maar zeker ook zijn vriendelijke en markante persoonlijkheid zal door velen van ons worden gemist. De Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond (KNBSB) stelde ''dat met het overlijden van Henk de KNBSB iemand met een gouden (honkbal)hart heeft verloren''. In november 1992 ontving Henk van de KNBSB het Bondsonderscheidingsteken voor zijn lange staat van dienst in het Nederlandse honkbal.
(6 december)

...Tjerk Smeets... ...Meest Waardevolle Speler... (Foto: Marco Stoovelaar)

Eerder was een aantal statistische prijzen al bekend, maar de desbetreffende spelers ontvingen ook zaterdag hun onderscheiding. Raily Legito (Neptunus) veroverde de titel van Beste Slagman op de laatste dag van het seizoen. Legito sloeg 59-uit-161 en kwam daarmee op .366, waardoor hij teamgenoten Benjamin Dille en Johnny Balentina voor. Beiden kregen geen kans meer terug te keren naar de top, omdat de laatste inhaalwedstrijd tegen Instant Holland Almere '90 niet meer werd gespeeld. Bryan Engelhardt (Almere) was de Homerun King met zes, terwijl veteraan Johnny Balentina de prijs kreeg voor de meeste Gestolen Honken had met 23 (toevallig ook zijn rugnummer). Ook ging er een prijs naar Danny Beljaards (Kinheim), de Holland Series MVP.

Neptunus' Beste Werpers
1981	Steve Donovan
1987	Harry Koster
1989	Eric de Vries
1990	Eric de Vries
1996	Geoffry Kohl
1999	Rob Cordemans
2002	Rob Cordemans
2003	Rob Cordemans
2004	Eelco Jansen
2005	Rob Cordemans
2006	Diegomar Markwell
(Grand Slam * Stats & News / MS)

Genomineerd voor Beste Werper waren Patrick Beljaards, David Bergman (beiden Kinheim) en Diegomar Markwell (Neptunus). De statistieken van deze drie lagen dicht bij elkaar. Bergman, die 72 strikeouts had, voerde de Hoofdklasse aan met het beste Winst-Verlies Percentage met 12-1, terwijl de andere twee afsloten met 12-2. Beljaards, die tot 62 strikeouts kwam, gooide de meeste innings van dit trio (122 2/3). De keuze viel uiteindelijk op Markwell, omdat hij de drie aanvoerde met 82 strikeouts en het laagste ERA had met 1.58, goed voor een derde plaats in de Hoofdklasse. Markwell gooide 108 1/3 inning en gaf 34 vrije lopen weg, terwijl hij 89 hits moest incasseren. Bergmans's ERA was 1.94, dat van Beljaards 1.76.
Het was het vijfde jaar op rij dat de Beste Werper afkomstig was van Neptunus, goed voor een record-evenaring. Tussen 1959-1963 had EHS de Beste Werper vijf achtereenvolgende seizoenen in de ploeg en elk jaar was dat Herman Beidschat. Neptunus evenaarde nog een ander record, want dit was de elfde keer 'overall' dat de Rotterdamse ploeg de Beste Werper 'leverde'. Het deelt het record nu met Haarlem Nicols.

Kinheim's MVPs
1989	René Rijst
1992	Darryl Brinkley
1996	Mike Crouwel
1997	Mike Crouwel
2001	Marcel Joost
2004	Gregory Halman
2006	Tjerk Smeets
(Grand Slam * Stats & News / MS)

Genomineerd voor Meest Waardevolle Speler waren Johnny Balentina (Neptunus), Mark Duursma (Konica Minolta Pioniers) en Tjerk Smeets (Kinheim). Duursma vervulde opnieuw een leidende rol bij Pioniers, net als Balentina bij Neptunus. Balentina was tevens lijstaanvoerder in de Hoofdklasse met 40 Gescoorde Punten en 63 Honkslagen. De prijs ging naar Smeets, die meehielp Kinheim de eerste plaats te bereiken in de reguliere competitie en de Hoofdklasse mede-aanvoerde met 36 RBI's. Bovendien had Smeets, die .349 sloeg, het hoogste slaggemiddelde met lopers in scoringspositie met .482. Smeets scoorde 25 runs, had 53 honkslagen en het derde hoogste on-base percentage.
Tjerk Smeets is de zesde speler van Kinheim die de MVP-trofee wint, waarvan Mike Crouwel de prijs tweemaal won. Hij is ook de derde Kinheim-speler in de laatste zes jaar die de prijs wint. Bovendien is Smeets pas de vierde catcher die MVP wordt sinds de prijs in 1953 voor het eerst werd uitgereikt. De andere catchers zijn Joop Geurts (Schoten, 1957), Paul Smit (Amstel Tijgers, 1979, 1984) en Sidney de Jong (HCAW, 2002).

De Guus van der Heijden Memorial Trophy voor de beste international onder de 23 jaar ging naar werper Tom Stuifbergen (Amsterdam Pirates), die uitstekend debuteerde in Oranje en voor de nationale ploeg gooide tijdens de European Baseball Series, Haarlemse Honkbal Week en . Stuifbergen tekende onlangs een profcontract en zal volgend jaar uitkomen in de organisatie van de Minnesota Twins.
De Ron Fraser Award voor de beste jeugdspeler ging naar outfielder Ferd van Stekelenburg, die dit seizoen in de Hoofdklasse debuteerde bij Almere '90, maar volgend seizoen zal uitkomen voor Amsterdam Pirates.
De Roel de Mon Award voor beste juniorenwerper werd uitgereikt aan rechtshander Kevin Miner (Amsterdam Pirates). Hij begon het seizoen aanvankelijk in Pirates-2 in de Eerste Klasse, maar werd in het begin van het seizoen toegevoegd aan de Hoofdklasse-selectie en werd de beste werper van hun staf.

Oranje-Manager Robert Eenhoorn werd uitgeroepen tot Coach of the Year voor het uitstekende seizoen van de nationale ploeg op vier grote evenementen: World Baseball Classic, waar Oranje tot een No-Hitter kwam tegen Panama, European Baseball Series (winnaar), Haarlem Baseball Week (winnaar) en Intercontinental Cup (zilver). Eenhoorn kreeg ook de jaarlijkse Leen Volkerijk Award, die wordt uitgereikt aan personen die een belangrijke bijdrage leveren aan de ontwikkeling van (jeugd)spelers. Sinds 2000 won Eenhoorn de Coach of the Year Award viermaal. Hij won hem eerder in 2000 (als coach van Neptunus), in 2001 (toen hij Neptunus met Oranje combineerde) en vorig jaar toen Nederland vierde werd tijdens het Wereldkampioenschap.
(9 december)

IN MEMORIAM ...Chicho Jesurun... (1947 - 2006)

Op jeugdige leeftijd begon Chicho zijn lange honkbal-carrière bij Korporaal Cardinals in Willemstad (Curaçao) waar hij in 1947 werd geboren. In 1966, tijdens zijn zevende seizoen bij de Cardinals, verhuisde Jesurun naar de Nederlandse stad Groningen. Daar ging hij spelen voor Caribe, één van de oudste en bekendste verenigingen in het noorden van ons land. Chicho heeft altijd enorme interesse gehad in het coachen en opleiden van jonge en talentvolle spelers en hij ontwikkelde zijn coachingcapaciteiten in zijn jaren bij Caribe. Terwijl hij speelde voor deze club werd hij coach en trainer van Rayon Het Noorden en bleef dat toen tot en met 1972.

Hierna keerde Chicho terug naar Curaçao, waar hij coach werd van het zeer bekende Wildcats Felipe II. Hij werd Hoofd Coach van de ploeg in 1974 en leidde de ploeg eerst naar een tweede plaats, waarna de ploeg drie opeenvolgende jaren de Curaçaose titel veroverde (1975-1977), waarmee hij zijn succes en kwaliteiten als honkbalcoach onderstreepte. Zijn kwaliteiten werden als snel erkend, want hij werd aangesteld als Assistent Coach van de nationale ploeg van Curaçao in 1978. Het volgende jaar benoemde de Honkbal Bond Curaçao (FeBeKo) hem tot hitting en infield instructor voor de nationale ploegen. Hij bleef tot en met 1986 in deze functie actief. Naast zijn spelers- en coachingloopbaan was Chicho Jesurun ook nog honkbalscheidsrechter op Curaçao tussen 1978-1986.

Omdat hij een goed oog had voor (jong) talent werd Chicho in 1986 scout van de Los Tiburones de la Guairia, één van de ploegen in de Venezolaanse professionele Winter League. Het volgende seizoen kreeg Chicho's loopbaan een interessante wending, want hij werd één van de Assistent Coaches van Los Tiburones en een jaar later werd hij zelfs aangesteld als 'Assistant to the Owner' van deze club. Na het coachen en scouten te combineren met zijn bestuursfunctie in 1988, concentreerde hij zich in 1989 alleen maar op het laatste.

...Chicho Jesurun... ...concentreert zich als HCAW's... ...Bench Coach dit seizoen... (Foto: Marco Stoovelaar)

Tussen 1989 en 1992 was Chicho niet als coach werkzaam, maar bleef wel actief als scout, want hij was Caribbean Scout voor de Atlanta Braves op Aruba tussen 1990-1994. In deze periode ontstond een goede vriendschap met ondermeer de toekomstige Atlanta Braves-midvelder Andruw Jones, die eveneens van Curaçao afkomstig is en op het punt stond zijn Major League-debuut te gaan maken. In 1993 keerde Chicho terug naar Nederland en werd coach van een jeugdploeg bij Hoofddorp Pioniers. In juli van hetzelfde jaar werd hij toegevoegd aan de coachingstaf van Hoofdklasser ADO, dat uiteindelijk de Play-Offs zou bereiken.

Er volgde een periode van twee jaar, waarin hij niet coachte, maar wel Caribbean Scout werd op Aruba en Curaçao voor de Montreal Expos, een functie die hij vervulde in 1995 en 1996. Hierna werd hij scout voor de Expos in Nederland (1996-1997), voordat hij scout werd en kort daarna Director van de Expos Academy in Nederland in 1998 en dat bleef tot en met 2001. Intussen was hij weer begonnen met coachen en was Assistent Coach bij Amsterdam Pirates in 1996 en 1997, dat toen uitkwam in de Overgangsklasse en in 1997 terug promoveerde naar de Hoofdklasse. Na de promotie volgde een samenwerkingsovereenkomst tussen Amsterdam Pirates en Montreal Expos en dat resulteerde in een naamswijziging, Amsterdam Expos. Chicho werd benoemd tot Manager en leidde de Amsterdamse honkballers vier seizoenen (1998-2001).

Na zijn periode in Amsterdam werd Chicho scout van de Florida Marlins en tevens Technisch Directeur en General Manager van Almere '90. De Marlins en Almere '90 kwamen eveneens tot een samenwerkingsovereenkomst en in april 2002 werd Chicho benoemd tot European Scouting Supervisor van de Marlins. Vanwege zijn goede contacten was Jesurun in staat trainingskampen te organiseren voor zowel Pirates als Almere '90 in Florida op de Spring Training-complexen van Major League-clubs Montreal Expos en Florida Marlins. In augustus 2002 werd hij interim Hoofd Coach bij Almere '90, maar hernam zijn positie als General Manager een jaar later. Chicho kon het coachen echter niet laten, het was zijn passie, en dus keerde hij in 2004 terug als Hoofd Coach van Almere '90, maar moest zich in mei terugtrekken vanwege gezondheidsproblemen. Na een hartaanval in november vorig jaar herstelde Chicho zich goed en was dit jaar Bench Coach bij HCAW, dat een chaotisch seizoen beleefde. Eind mei was er een coachwisseling, maar Chicho bleef zijn taak als Bench Coach vervolgen en zou dat ook het komende seizoen weer gaan doen.

Zoals eerder al gezegd hield Chicho van het coachen en opleiden van jonge spelers en dat deed hij ook vele jaren als één van de instructeurs voor de Europese afdeling van 'Play Ball' Baseball Academy, dat jaarlijks jeugd-trainingskampen organiseert in Amsterdam, Almere en in het verleden ook Duitsland. Als scout van de Expos en Marlins contracteerde Chicho een aantal Nederlandse spelers, zoals Vince Rooi, Danny Rombley, Tim van Pareren, Rogearvin Bernadina (allen Expos), Rick van den Hurk, Kenny Berkenbosch en Jeffrey de Vrieze (allen Marlins), die allen professioneel speelden in Major League-organisaties. De laatste jaren was hij bovendien de Field Manager voor de Curaçao All Stars tijdens de Antilliaanse All Star Game tegen de Aruba All Stars, die jaarlijks wordt gespeeld tijdens de Haarlemse Honkbal Week of World Port Tournament. Naast zijn activiteiten als coach was Chicho ook verslaggever voor een Curaçaos Radio Stadion en Radio Nederland Wereldomroep, waarop hij de Antilliaanse honkballiefhebbers informeerde over het Nederlandse honkbal en grote internationale evenementen, zoals de Haarlemse Honkbal Week en het World Port Tournament. In maart van dit jaar deed hij ook nog verslag voor de Antillen van de World Baseball Classic vanuit Puerto Rico. Honkbal was Chicho's leven. Chicho had een schat aan honkbalkennis en veel waardevolle ervaringen, maar bovenal zal zijn warmte, vriendschap en loyaliteit worden gemist door zeer velen van ons over de hele wereld.
Chicho WAS honkbal.
(16 december)

IN MEMORIAM ...Lex Rimini... (1925 - 2006)

De heer Rimini, immer getooid met zijn karakteristieke pijp, begon zijn scheidsrechtersloopbaan in 1959 en bleef dertig jaar lang op rayonaal en landelijk niveau honkbalwedstrijden leiden. Zeker zestien jaar lang maakte Rimini zijn calls in de landelijke competities. Na zijn afscheid als landelijk umpire bleef hij nog drie jaar actief in het Rayon Amsterdam.

In het Rayon Amsterdam vervulde Lex Rimini tussen 1967 en 1989 vele functies. Zo was hij van 1967 t/m 1973 competitieleider honkbal en tussen 1968 en 1973 secretaris van de Scheidsrechterscommissie.
In 1973 trad Rimini toe tot het Rayonbestuur, waarvan hij een jaar later voorzitter werd. Dat bleef de altijd bescheiden en beleefde Rimini tot en met 1983 en was toen ook bondsafgevaardigde. In deze periode was hij in 1977 en 1979 in het Rayonbestuur tevens secretaris en had bovendien zitting in de Veldsportcommissie van de Gemeentelijke Sportraad. Daarnaast maakte hij in 1980 en 1982 (secretaris) deel uit van de Amsterdamse Jeugdcommissie. Rimini vond de jeugd belangrijk en maakte zich in het Rayon immer sterk voor kwalitatief goede jeugdcompetities met een spreiding over het hele land. Rimini was een man van weinig woorden, maar wanneer hij zijn mening naar voren bracht sloeg hij wel vaak de spijker op de kop.
Het waren drukke jaren voor de heer Rimini. Naast zijn bestuursactiviteiten in Amsterdam en het scheidsrechteren van wedstrijden maakte hij namelijk ook nog tussen 1976 en 1981 deel uit van de landelijke Commissie Opleidingen en Examens. In deze periode begon hij met het decoreren van de diploma's, die werden uitgereikt aan de geslaagden van de verschillende cursussen (coach, scheidsrechter, scorer) en de kampioensploegen. Hij bleef dit vele jaren doen. Voor zijn vele verdiensten ontving Rimini in 1980 het Bondsonderscheidingsteken. Na zijn afscheid als Rayonvoorzitter begin 1984 werd Rimini benoemd tot Erelid van het Rayon Amsterdam.

Het afscheid was maar kort, want in juni 1985 keerde hij, na interne problemen in het toenmalige Rayonbestuur, terug als Rayonvoorzitter en leidde het bestuur nog eens vier jaar. In deze jaren maakte Rimini ook deel uit van de Rayonale PR-commissie en de landelijke Wedstrijdcommissie Honkbal. Bovendien behoorde hij in deze jaren tot de groep mensen die meehielpen aan de realisering van het Nederlands Honkbal en Softbal Museum met Eregalerij. Toen hij zich in 1990 terugtrok als Rayonvoorzitter werd hij benoemd tot Ere-Voorzitter. Lex Rimini bleef echter actief op clubniveau, want hij vervulde ook verschillende taken bij zijn vereniging Thamen, waarvan hij eveneens Erelid was. Zo was hij van 1990 tot 1994 nog clubvoorzitter, voordat hij zich definitief terugtrok als bestuurder. Thamen is overigens niet de enige vereniging, waarvoor hij actief was. Sinds 1938 was Rimini lid van de Amsterdamse voetbalclub AFC en nauw betrokken bij de op hetzelfde complex spelende honkbal- en softbalclub ABC, waar hij Lid van Verdienste was. Ook hier had hij zitting in verschillende commissies, vooral op publicitair en journalistiek gebied, was een enthousiaste medewerker aan de clubmusicals en vervaardigde op velerlei gebied illustraties, één van zijn grote hobbies. Met het overlijden van Lex Rimini verliezen we één van die harde werkers die vaak op de achtergrond blijven, maar onmisbaar zijn voor onze sporten.
(22 december)

Softbal Dames

...Christie Hill... (Foto: CSUBak)

In mei van dit jaar sloot Christie Hill haar loopbaan af op de California State University at Bakersfield. In haar 'Senior'-jaar kwam Christie tot een record van 26-8, had een ERA van 1.59 en gooide een No-Hitter voor de Roadrunners. Als werpster nam ze deel aan 36 wedstrijden (30 complete wedstrijden) en gooide 211 innings, waarin ze 139 keer drie slag gooide, terwijl ze slechts 43 vrije lopen weggaf. Ze was niet alleen de beste werpster van haar ploeg, maar was ook aanvallend productief. Christie speelde in alle 64 wedstrijden van haar ploeg en sloeg 90-uit-228, goed voor een slaggemiddelde van .395. Ze scoorde 56 punten, had 50 RBI's en sloeg 12 homeruns.

Na afloop van het seizoen werd Christie gekozen in het All-CCAA (California Collegiate Athletic Association) First Team als Utility Player. In haar loopbaan bij de Runners was ze driemaal All-American en is tweede op de all-time lijst met overwinningen.

Na het reguliere seizoen nam Christie Hill met American Pastime dit jaar deel aan het toernooi om de Canada Cup en speelde ook in Australië. In 2005 tourde ze door Frankrijk, België en Nederland.

Als Christie Hill zich volgend jaar bij DSC '74 voegt zal ze de plaats op het roster innemen van de Amerikaanse werpster Cheyenne Daries. Cheyenne gooide vorig jaar en dit seizoen voor Amsterdam Pirates, maar keerde terug naar de States na het seizoen, waarin Pirates kampioen werd van de Eerste Klasse en terug promoveerde naar de Hoofdklasse. In 2005 stond Cheyenne in de Hoofdklasse op de tweede plaats met 127 strikeouts. In dat jaar verloor Pirates een beslissende Play-Off en degradeerde naar de Eerste Klasse. Voor de transferdeadline van 1 november ging Cheyenne Daries naar DSC '74. Het is de bedoeling dat ze in april en mei kort zal terugkeren naar Nederland en is dan speelgerechtigd voor DSC '74.
(4 december)

...Laura Chomokos... (Foto: Mid-Continent Conf.)

Op het Pirates-roster neemt Laura Chomokos de plaats in van Cheyenne Daries, die in 2005 en 2006 voor de ploeg gooide, maar na dit seizoen terugkeerde naar de States. Ze vroeg voor 1 november echter wel overschrijving aan naar Van der Peijl DSC '74, waardoor ze gerechtigd is voor deze Haarlemse ploeg uit te komen als ze volgend jaar april en mei kort terugkeert naar Nederland. In mei zal DSC haar vervangen door de onlangs aangekondigde Christie Hill.

...Laura Chomokos... (Foto: Mid-Continent Conf.)

In mei van dit jaar sloot de 22-jarige Laura Chomokos haar universiteitsloopbaan af met haar Senior-seizoen voor de Golden Grizzlies, het softbalteam van Oakland University in Rochester (Michigan), dat uitkomt in de Mid-Continent Conference (Mid-Con). In haar laatste seizoen speelde ze in 52 wedstrijden en sloeg .253 (39-uit-154). Als werpster gooide ze in 34 wedstrijden, waarvan 30 als starter (28 compleet), en won 20 wedstrijden, waarmee ze voor een schoolrecord zorgde. Haar 217 strikeouts in 221 2/3 inning waren eveneens een record. Ze gooide slechts 30 maal vier wijd en voerde de Conference aan met een 1.58 ERA. Ze had een uitstekend seizoen, want Laura werd viermaal uitgeroepen tot Pitcher of the Week en na het seizoen Mid-Con Pitcher of the Year. Bovendien werd ze gekozen in het All-Conference eerste team en later in het Great Lakes All-Region tweede team.

In het seizoen 2005 gooide Laura 125 keer drie slag in 166 1/3 inning. Voordat ze naar Oakland kwam gooide ze twee jaar voor Mesa Community College in Mesa (Arizona), waar ze ook werd geboren. Daar zorgde ze voor een schoolrecord door in deze twee seizoenen 35 wedstrijden te winnen, terwijl ze 172 keer drie slag gooide. In haar twee jaar in Mesa had ze een ERA van 0.82 en werd uitgeroepen tot Mesa's Sportvrouw van het Jaar. Van 1999-2002 gooide Laura voor Gilbert High School in haar woonplaats Gilbert (Arizona). In vier seizoenen won ze 22 wedstrijden, kwam tot 192 strikeouts en had een ERA van 0.42.
(8 december)

Monti VanBrunt nieuwe Hoofd Coach Tex Town Tigers

...Monti VanBrunt... ...Nieuwe Hoofd Coach Tex Town Tigers...

Monti VanBrunt begon zijn honkballoopbaan als catcher in Idaho en Salt Lake City. Na zijn universiteits-loopbaan speelde hij kort professioneel in minor league-teams van de New York Mets en Anaheim Angels. In 1997 begon hij honkballen te combineren met het coachen van softbalteams op High Schools in Pocatello (Idaho) en Salt Lake City. Tussen 2000 en 2003 was VanBrunt ook werkzaam voor Major League Baseball en coachte hij jeugdhonkballers in Utah en Arizona.

...Monti VanBrunt met Chinese speelsters... ...Zhang Ai (RF)(links) en Tan Ying (3B)...

Zijn coachloopbaan kreeg een internationaal tintje in 2004 toen hij werd gevraagd en aangesteld als Hitting en Bench Coach voor de de nationale softbalploeg van China om de sport daar meer te ontwikkelen. In het verleden speelde China internationaal al een aardig woordje mee. Het won de bronze medaille op het Wereldkampioenschap van 1990 in Normal (USA) na een 1-0 nederlaag tegen Nieuw-Zeeland na negen innings. Vier jaar later veroverde China het zilver na een 6-0 nederlaag in finale tegen de USA op het Wereldkampioenschap in St. John's (Canada). Maar daarna begonnen de resultaten wat af te nemen en volgde een vijfde plaats op het WK van 1998 en een vierde op de WK van 2002. De ploeg wilde zich weer verbeteren met de Olympische Spelen 2008 in de eigen hoofdstad Peking in aantocht. Tijdens de Olympische Spelen 2004 in Athene (Griekeland) werd China vierde, net als tijdens het Wereldkampioenschap van dit jaar voor eigen publiek in Peking. Vorige maand won China nog tweemaal van Nederland tijdens het toernooi om de Japan Cup in Yokohama (Japan). In de eerste wedstrijd draaide China een 7-2 achterstand om in een 8-7 overwinning, gevolgd door een 6-0 shutout, waardoor de ploeg op de derde plaats eindigde.

VanBrunt was tot voor kort ook honkbalcoach op de Internationale School in Peking. Monti VanBrunt was daar ook Commissioner van de Beijing Softball League, een organisatie die open staat voor amateurploegen, zowel mannen als vrouwen, zoals bedrijfsteams. Vaak waren het Amerikanen en canadezen die in deze league softbalden.

In het persbericht meldde Tex Town Tigers dat VanBrunt de speelsters van de Chinese nationale ploeg heeft geleerd meer complete slagvrouwen te zijn. In het verleden vertrouwde de Chinese slagvrouwen meer op stootslagen en slap-hitting, maar nu kunnen ze ook met meer kracht slaan.
VanBrunt's ervaring om jonge en talentvolle speelsters te verbeteren was voor het bestuur van Tex Town Tigers een belangrijke reden om tot een akkoord te komen met de Amerikaan. Met VanBrunt hoopt de club het opgaande niveau van de ploeg te continueren en te verhogen in 2007.

Tegenover Grand Slam * Stats & News stelde Monti VanBrunt: ,,Ik heb een Nederlandse achtergrond en ben al eerder in Nederland geweest. Dat was een belangrijke reden voor mij om er te gaan coachen. Bovendien geeft het me de kans een Softbal Ambassadeur in de wereld te zijn en mee te helpen softbal terug te krijgen op de Olympische Spelen.'' Volgend jaar zal VanBrunt niet betrokken zijn bij het Chinese softbal. ,,Maar in het geval dat ik in 2008 niet bij TTT ben zou ik altijd terug kunnen keren bij de Chinese ploeg'', aldus VanBrunt.
(9 december)

...Kim Kluijskens... ...Meest Waardevolle Speelster... (Foto: Marco Stoovelaar)

Ook geëerd werden de speelsters in een aantal statistische categoriën. Kim Kluijskens (Sparks Haarlem) was Beste Slagvrouw met een gemiddelde van .477 (53-uit-111), terwijl Blake Hoorelbeke, ook een speelster van Sparks Haarlem, de Homerun Queen was met vijf. Marieke Jansen van A4 Terrasvogels won de prijs voor meeste Gestolen Honken met zes. Ook ging er een prijs naar Crissy Autry (Sparks Haarlem), de Holland Series MVP.

Sparks' Beste Werpsters
1972	Marianne van Ginhoven
1973	Marianne van Ginhoven
1978	Fredy van Offeren
1982	Fredy van Offeren
1986	Fredy van Offeren
1987	Fredy van Offeren
2001	Jacqueline Knol
2002	Rebecca Soumeru
2005	Rebecca Soumeru
2006	Crissy Autry
(Grand Slam * Stats & News / MS)

Genomineerd voor Beste Werpster waren Crissy Autry (Sparks Haarlem), Judith van Kampen en Kirsten Scheele (beiden Terrasvogels). De keuze voor Autry was niet moeilijk, want de Amerikaanse rechtshander voerde de Hoofdklasse aan met een ERA van 0.30, 17 overwinningen (slechts twee nederlagen), 176 strikeouts en het beste Winst-Verlies Percentage. Ze stond op de zesde plaats met 117 2/3 inning. Judith van Kampen had het tweede beste record met 16-2 en was ook tweede in ERA (0.34) en strikeouts (128). Kirsten Scheele eindigde met een 14-2 record en had het derde beste ERA met 0.98.
Sinds 2001 kwam de Beste Werpster viermaal van Sparks Haarlem. Vorig seizoen ging de titel naar Rebecca Soumeru. 'Overall' is het de tiende keer dat de Beste Werpster afkomstig is van deze ploeg, die voor 1991 speelde onder de naam HHC. Terrasvogels is recordhouder met 15.

Sparks' MVPs
1973	Marianne van Ginhoven
1978	Fredy van Offeren
1979	Betty Veenstra
1984	Fredy van Offeren
1998	Wendy Kort
1999	Jacqueline Knol
2004	Rebecca Soumeru
2005	Kim Kluijskens
2006	Kim Kluijskens
(Grand Slam * Stats & News / MS)

Genomineerd voor Meest Waardevolle Speelster waren Dana Horeman (Terrasvogels), Kim Kluijskens (Sparks Haarlem) en Lindsey Meadows (Computer SOS Tex Town Tigers). Met 27 had Dana Horeman het derde hoogste aantal RBI's in de Hoofdklasse en voerde daarmee ook haar team aan. Lindsey Meadows had zowel als werpster en aanvallend een belangrijke rol bij Tex Town Tigers op weg naar het bereiken van de Play-Offs. Winnares Kim Kluijskens voerde de league aan met een slaggemiddelde van .477 en scoorde ook de meeste punten (40) en had de meeste honkslagen (53).
Het is de record-evenarende negende keer dat de MVP afkomstig is van Sparks Haarlem (het deelt het record met HCAW) en de derde keer op rij. Voor het negende opeenvolgende jaar (sinds 1998) speelt de MVP in een ploeg uit de Haarlemse regio. Kim Kluijskens is slechts de vierde speelster sinds de instelling van de prijs in 1971, die de MVP-prijs twee jaar op rij wint. In 1991-1992 won Luciène Geels (Twins) de prijs tweemaal en tussen 1993-1995 was Anouk Mels (HCAW) drie jaar op rij de MVP, gevolgd door Sandra Gouverneur (Terrasvogels) in 2000 en 2001.

De Egbert van der Sluis Memorial Trophy voor beste international onder de 23 jaar ging naar catcher Ellen Venker (Van der Peijl DSC '74), die met Oranje deelnam aan de Canada Cup, Wereldkampioenschap en Japan Cup. Volgend seizoen zal ze uitkomen voor Euro Stars. De Bep van Beijmerwerdt Trofee voor beste jeugdspeelster ging naar Chantal Versluis (Sparks Haarlem). De Riet Vermaat Trofee voor beste juniorenwerpster ging naar Ginger de Weert van De Zuidvogels.

De Amerikaan Darwin Tolzin, die dit jaar debuteerde bij A4 Terrasvogels en in de Hoofdklasse, kreeg de Coach of the Year Award, omdat hij zijn ploeg naar de eerste plaats in de reguliere competitie loodste. De Nol Houtkamp Award voor belangrijke bijdragen aan jeugdopleidingen ging naar Herman Thomas.
(9 december)

Nederlandse locaties EC-Toernooien
Haarlem	1978, 1979, 1997, 2007
Santpoort	1983, 1990, 2001
Bussum	1994, 1999
Nuenen	1984
Oosterhout	1986

Op dit moment zullen er tien landskampioenen, waaronder uiteraard Sparks, deelnemen aan het Europa Cup-toernooi. Tijdens het komende Congres van de European Softball Federation (ESF) in februari in Zagreb (Kroatië), zal duidelijk worden welke ploegen volgend jaar naar Haarlem zullen afreizen. Het is de bedoeling dat er in twee poules van elk vijf ploegen zal worden gespeeld.
Sparks, dat sinds 2001 vijfmaal landskampioen werd, won de Europa Cup in 2003 en 2004.

In juli van dit jaar won het Italiaanse Macerata de Europa Cup voor het tweede opeenvolgende jaar en vijfde keer totaal in Bollate (Italië). Van de eerste 19 evenementen werd er slechts één (1991) gewonnen door een Italiaanse ploeg, de overige 18 door een Nederlands team. Van de laatste tien toernooien ging de winst slechts driemaal naar een Nederlandse formatie en werden de overige zeven gewonnen door Italiaanse teams. Eén en ander betekent dat Nederlandse ploegen de Cup 21 keer hebben gewonnen, terwijl de overige acht in Italiaanse handen kwamen.

Dit wordt de eerste keer sinds 2001 (Santpoort) dat het evenement weer in Nederland zal worden gehouden, waar het toernooi tien keer eerder plaatsvond, waaronder de eerste twee (1978, 1979) op de locatie van volgend jaar in Haarlem. Het Noordersportpark was in 1997 voor het laatst het speelterrein voor het Europa Cup-toernooi.
(26 december)

Softbal Heren

Ook geëerd werden de aanvoerders in drie statistische categoriën. Angelo Clemensia van TIW-Survivors was de Beste Slagman met een gemiddelde van .620 (31-uit-50), terwijl teamgenoot en bijna naamgenoot Angelo Clementina de Homerun King was met 10. Net als vorig jaar ging de prijs voor meeste Gestolen Honken naar Julius Veeris. De speler van Kokolishi stal er dit keer zeven. Ook ging er een prijs naar Ed Hoet (Storks), de Holland Series MVP.

Beste Werpers EHS
2001	Glen Moreland
2002	Jesper Panduro
2003	Jesper Panduro
2006	Erwin Visser
(Grand Slam * Stats & News / MS)

...Erwin Visser... ...Beste Werper... (Foto: Marco Stoovelaar)

Genomineerd voor Beste Werper waren José Guerrero (Kokolishi), Roman Matuska (Centrals) en Erwin Visser (EHS). Guerrero had een record van 10-3 en daarmee het tweede beste Winst-Verlies Percentage. Hij was derde met een ERA van 3.38. Matuska had een 12-6 record, maar was lijstaanvoerder met 118 1/3 inning en 167 strikeouts. Maar veteraan Erwin Visser won de prijs voor het aanvoeren met een 2.22 ERA, 13-3 record (beste percentage) en het tweede beste aantal van 128 strikeouts.
Sinds 2001 is de prijs voor Beste Werper viermaal naar een pitcher van EHS gegaan. De afgelopen twee jaar werd de prijs gewonnnen door de Botswaanse werper Tony Moyo, die uitkwam voor Storks.

MVPs sinds 2002
2002	Kenny Dame	Storks
2003	Michel Groenhart	EHS
2004	Eugene Martha	Thamen
2005	Julius Veeris	Kokolishi
2006	Ciro Ricardo	Centrals
(Grand Slam * Stats & News / MS)

Genomineerd voor Meest Waardevolle Speler waren Darren Davies (EHS), Ciro Ricardo (Centrals) en Julius Veeris (Kokolishi). Er was dit seizoen geen echte leider in de Hoofdklasse. Davies sloeg 8 homeruns en had 25 RBI's met een slaggemiddelde van .477. Veeris, de MVP van vorig jaar, scoorde 27 punten, had 25 RBI's en sloeg vijf homeruns. Winnaar Ricardo voerde de Hoofdklasse aan met 31 hits, waaronder vijf homeruns, was tweede met een slaggemiddelde van .517 en had 20 RBI's, maar leverde een belangrijke bijdrage bij Centrals in het voor het eerste bereiken van de Play-Offs.
Een opmerkelijk feit is dat sinds 2002, de MVP-prijs, die in 1992 voor het eerst werd uitgereikt, jaarlijks naar een speler ging van een andere club. De laatste keer dat één club de prijs twee jaar op rij won was in 2001 en 2002 toen Kenny Dame tweemaal won als speler van Storks. Het is voor het eerst dat een speler van Centrals de prijs wint.
(9 december)

China nam in Doha deel met vrijwel hetzelfde team als tijdens de oefeninterlands tegen Nederland voor aanvang van het toernooi om de Intercontinental Cup vorige maand, maar zonder hun Amerikaanse coaches Jim Lefebvre en Bruce Hurst. De Filippijnen was in Qatar met bijna dezelfde ploeg als tijdens de Intercontinental Cup, maar Japan, Zuid-Korea en Taiwan namen deel met gewijzigde formaties. Japan en Zuid-Korea hadden veel spelers van fabrieksploegen en slechts een handvol die ook deelnamen aan de Intercontinental Cup. Opmerkelijk feit: op het Koreaanse roster stond geen enkele speler met de achternaam Kim en dat is toch een zeer veel voorkomende achternaam in het Aziatische land. Op het roster van Japan stonden acht spelers die van de zomer deelnamen aan de Haarlemse Honkbal Week, terwijl Taiwan drie spelers 'uit Haarlem' in de selectie had. Taiwan bracht zeker tien spelers van het IC-toernooi ook naar Qatar en combineerde amateurspelers met profspelers, waaronder vijf die in de Amerikaanse minor league spelen.

Terwijl het stevig regende op het Al-Rayyan Baseball en Softball Complex in Doha stond Japan met 5-2 voor in de zevende inning toen Taiwan begon terug te komen en uiteindelijk de wedstrijd en het toernooi zou winnen. Japan scoorde eenmaal in de eerste en tweemaal in de tweede inning voor een snelle 3-0 voorsprong, maar Taiwan antwoordde met twee runs in hun derde slagbeurt. Japan verhoogde de voorsprong naar 5-2 door te scoren in de zesde en zevende inning. Maar in de 2e7 scoorde Taiwan vier punten om een 6-5 voorsprong te nemen. In de zevende inning kreeg Taiwan de honken vol na drie opeenvolgende honkslagen, waarna Japan koos voor reliever Yasutaka Hattori, die tijdens de Haarlemse Honkbal Week de starter was tegen Nederland. Hattori startte echter met een puntscorende wilde worp, waarna hij een 2-run single tegen kreeg van Chien-Ming Chang, die de stand in evenwicht bracht. Hattori werd opgevolgd door Kentaro Takasaki (die 3 innings in relief gooide in de verloren halve finale vs. Oranje tijdens de Intercontinental Cup), maar die kreeg een opofferingsslag tegen die Taiwan de leiding bezorgde.

In de achtste inning hernam Japan de leiding toen Yoshiura Takashi een 2-run homerun sloeg, maar Taiwan zou opnieuw terugkomen en dit keer voor goed. In de tweede helft van de negende inning opende Chien-Ming Chang met vier wijd, waarna hij opschoof naar het derde honk op een one-out double van Chin-Feng Chen. Met lopers op het tweede en derde honk leverde Chih-Sheng Lin (één van de spelers die in Haarlem was) een 2-run single af om de wedstrijd en het goud te winnen.
(7 december)

Eindstand EK 2005
1	Italië
2	Griekenland
3	Nederland
4	Groot-Brittannië
5	Rusland
6	Tsjechië
7	Duitsland
8	Zweden
9	Spanje
10	België (*)
(*) - gedegradeerd

Het vorige 'vroegste' Europees Softbal Kampioenschap werd gehouden in 1995 toen de negende editie van het evenement van start ging op 26 juni in Settimo Torinese (Italië). Voor die datum werd vijf toernooien gehouden in augustus, twee in september en één in juli. Sinds 1995 wordt het toernooi eerder in het jaar gehouden, de eerste twee in juni en de laatste vier (sinds 1999) in juli.

Het is slechts de derde keer dat het Europees Kampioenschap in Nederland wordt georganiseerd. De eerste keer was in Haarlem in 1981, de tweede keer 15 jaar geleden in Bussum. Sinds 1992 veroverde regerend kampioen Italië de titel zeven keer op rij. Dus het wordt niet alleen tijd dat het toernooi weer naar Nederland komt, maar ook dat de Europese titel weer eens in handen komt van het Nederlands team, dat het kampioenschap veroverde in zes van de eerste zeven toernooien. De laatste keer dat Oranje Europees kampioen werd was in 1990 in Genua (Italië).

Als alle tien gerechtigde landen een team sturen zal het deelnemersveld bestaan uit Duitsland, Griekenland, Groot-Brittannië, Italië, Nederland, Rusland, Slowakije, Spanje, Zweden en Tsjechië. Twee jaar geleden eindigde België op de tiende en laatste plaats in Praag (Tsjechië) en degradeerde naar de B-Poule. In die Poule won Slowakije de titel en promoveerde naar de A-Poule.

Het Europees Kampioenschap B-Poule zal volgend jaar plaatsvinden van 16-21 juli in Zagreb (Kroatië). Naast het Europees Kampioenschap zal ook het Europa Cup-Tournooi in de A-poule in Nederland worden gehouden. Tussen 20-25 augustus organiseert landskampioen Sparks Haarlem het evenement op hun thuisveld op het Noordersportpark in Haarlem.
(8 december)

Japan bleef ongeslagen in de voorronde, waarin werd gewonnen van China, Taiwan, Noord-Korea en Zuid-Korea. In het duel tussen de twee Korea's won de ploeg uit het noorden met 4-1, waardoor Zuid-Korea puntloos bleef en op de vijfde plaats eindigde. In de halve finale bereikte Japan een plaats in de Grand Final na een 3-0 shutout-zege tegen China. Noord-Korea werd uitgeschakeld door de Taiwanese ploeg, die nipt met 2-1 won en daardoor moest spelen tegen China om uit te maken wie de tweede finalist zou worden. In dit duel stond China met 7-3 voor na drie innings, maar verloor met 10-7. Chinese Taipei kwam langszij in de vierde inning door viermaal te scoren. In deze slagbeurt werd Qi Li de nieuwe werpster voor China. Vorige maand gooide Li vijf innings, waarin ze twee hits toestond en de winnende werpster was in het bronzen duel tegen Nederland in het toernooi om de Japan Cup in Yokohama (Japan). Dit keer kwam Li in de problemen. Met één uit gooide ze vier wijd en kreeg daarna twee hits tegen, die resulteerden in een punt, omdat ook een fout werd gemaakt. Een ander RBI-single volgde die de stand op 7-5 bracht. Na een strikeout leverde Hsueh-Mei Lu een 2-run single af, waardoor de stand in evenwicht kwam. In de zesde inning voegde Taiwan drie punten toe. Nadat Tzu-Hui Pan opende met een double volgde een werpsterwissel, waarna twee fouten Taiwan drie punten en de voorsprong bezorgden.

In de Grand Final gooide Yukiko Ueno zevenmaal drie slag en stond geen loopsters op de honken toe in dit duel, dat slechts vijf innings duurde, vanwege de internationale 7-punten verschil regel. Japan opende de score in de eerste inning door twee punten te scoren op een RBI-double van Eri Yamada en een RBI-single van Sachiko Ito. Twee punten werden toegevoegd in de derde inning op RBI-singles van Eri Yamada en Satoko Mabuchi. De laatste droeg ook bij in een 3-run vijfde inning met een 2-run double, nadat Rei Nishiyama eerder een punt had binnengeslagen met een honkslag.
(21 december)

Bedankt voor het bezoeken van deze site.

Mail suggesties of vragen naar stoov@wxs.nl