(Tekst: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Whitey Ford...
(1928 - 2020) |
 New York Yankees pitching-legende en Hall of Famer Whitey Ford overleden
English
 LAKE SUCCESS, Nassau County, New York (USA) -
De legendarische linkshandige pitcher Whitey Ford, die zijn hele 16-jarige Major League-loopbaan uitkwam voor New York Yankees, de Cy Young Award won en zesmaal de World Series, is op donderdag 8 oktober op 91-jarige leeftijd overleden, minder dan twee weken voor zijn 92e verjaardag.
De werper werd in 1974 opgenomen in de Hall of Fame.
Bekend was dat hij al enige jaren aan dementie leed.
Bericht werd dat Ford vredig overleed omringd door familie terwijl hij keek naar Game 4 van zijn geliefde New York Yankees tegen Tampa Bay Rays in de American League Division Series
New York won het duel met 5-1 om een vijfde en beslissende wedstrijd af te dwingen.
Op vrijdag speelde New York Yankkes met Ford's rugnummer 16 op hun moment ter nagedachtenis aan de legendarishe werper.
Voor de vierde keer sinds 31 augustus is er een populaire en geliefde Hall of Famer en Major League-legende overleden.
Op maandag 31 augustus overleed heuvel-legende Tom Seaver op 75-jarige leeftijd.
Minder dan een week later, op zondag 6 september, overleed outfielder en Gestolen Honken-leider Lou Brock op 81-jarige leeftijd.
Op vrijdag 2 oktober overleed de legendarische St. Louis Cardinals-pitcher Bob Gibson op 84-jarige leeftijd.
Eerder dit jaar moest de honkbalwereld afscheid nemen van nog een Hall of Famer toen outfielder Al Kaline, die in 22 Major League-seizoenen uitkwam Detroit Tigers, op 6 april overleed op 85-jarige leeftijd.
In de afgelopen dagen moesten de honkbalfans ook afscheid nemen van nog eens drie bekende voormalige spelers.
Op zaterdag 26 september overleed outfielder Jay Johnstone, die 20 seizoenen in de Major League speelde en ook bekend was voor zijn rolletje in de komische film The Naked Gun, op 74-jarige leeftijd.
Vier dagen later, op woensdag 30 september, overleed outfielder Lou Johnson, die 40 jaar werkzaam was in de organisatie van de Los Angeles Dodgers, op 86-jarige leeftijd.
En op vrijdag 2 oktober overleed pitcher en voormalige Los Angeles Dodgers relief-grootheid en langdurige Pitching Coach van de ploeg Ron Perranoski op 84-jarige leeftijd.
Edward Charles (Whitey) Ford werd geboren op 21 oktober 1928 in Manhattan, New York City.
Na zijn studie op de Manhattan High School of Aviation Trades nam Ford deel aan een try-out van de New York Yankees als eerste honkman.
Hij kreeg het advies pitching te worden en in 1947 werd hij gecontracteerd door de beroemde club.
Whitey Ford was het tweede oudste in leven zijnde lid van de Hall of Fame.
De oudste in de 93-jarige Tom Lasorda.
Op 18-jarige leeftijd maakte Ford zijn profdebuut als speler in het Yankees Minor League-team in de toenmalige C-League.
Hij speelde in de volgende twee seizoenen in de B-afdeling en de A-afdeling.
In het seizoen 1950 startte Ford in Triple-A.
In zijn drie-plus Minor League-seizoenen won Ford 51 wedstrijden en verloor er 20.
Het was in zijn Minor League-jaren dat Edward Ford zijn bijnaam Whitey kreeg van zijn toenmalige Manager Lefty Gomez vanwege zijn lichtblonde haar.
Gomez was zelf ook een legendarische linkshandige pitcher geweest voor New York Yankees voor wie hij speelde in 1930-1942.
Gomez werd twee jaar voor Ford gekozen in de Hall of Fame.
Whitey Ford werd eind juni 1950 toegevoegd aan het Major League-roster, waarna hij zijn debuut maakte op 1 juli op 21-jarige leeftijd.
Op die dag gooide hij 4 2/3 inning in relief voor starter Tommy Byrne in een 13-4 nederlaag tegen Boston Red Sox.
Hij maakte zijn volgende heuvel-optreden op 6 juli als startende pitcher, maar had toen een 'no-decision' in een 5-4 winst tegen Philadelphia Athletics (nu Oakland Athletics).
Ford won daarna negen wedstrijden op rij.
In zijn eerste Major League-seizoen was Ford 9-1 met een 2.81 ERA en 59 strikeouts in 112 innings.
Na afloop van het seizoen werd hij door het sportblad Sporting News gekozen tot Rookie of the Year.
Ford miste de volgende twee seizoenen (1951-1952) toen hij diende in het Amerikaanse leger tijdens de Koreaanse Oorlog.
Whitey Ford keerde terug op de heuvel in 1953.
Hij maakte toen deel uit van de startende rotatie, samen met Allie Reynolds, Vic Raschi en Eddie Lopat, die samen de bijnaam 'Big Four' kregen.
In hiernavolgende seizoenen ontwikkelde Ford zich van vierde starter naar heuveltroef en nummer één werper van de Yankees.
Hij bleef altijd superkalm op de heuvel, zelfs in moeilijke situaties, en dat leverde hem de bijnaam 'Chairman of the Board' op.
De legendarische Yankee-Manager Casey Stengel noemde Ford 'Slick', een bijnaam die hij ook gebruikte voor Yankee-spelers Mickey Mantle en Billy Martin.
In zijn eerste seizoen terug op de heuvel (1953) was Whitey Ford 18-6 met 110 strikeouts.
Vanaf dit seizoen won Ford 11 of meer wedstrijden in dertien opeenvolgende seizoenen.
In tien van deze seizoenen won hij er 16 of meer.
In 1954 werd Ford voor het eerst gekozen voor de All Star Game.
In dat seizoen sloot de linkshander af met een 16-8 'record' en 125 strikeouts.
In het seizoen 1955 voerde Ford de American League aan met 18 wins en 18 complete wedstrijden.
Hij was dat jaar 18-7 met 2.63 ERA en 137 strikeouts.
Een ander prima seizozen volgde in 1956 toen hij de hele Major League aanvoerde met het laagste ERA (2.47) en afsloot met een 19-6 'record'.
Hij schakelde 141 slagmensen met drie slag uit, gooide 18 complete wedstrijden en eindigde op de derde plaats in de stemming voor de Cy Young Award.
Ford leidde de Major League wederom in ERA in 1958, die keer met 2.01, en hij was ook de koploper met zeven shutouts.
|
...Whitey Ford in actie voor NY... |
In de negen seizoenen (1950, 1953-1960) dat Ford speelde voor Casey Stengel, gebruikte de Manager zijn heuveltroef vaak alleen maar in belangrijke wedstrijden en tegen lastige tegenstanders.
Dat betekende dat hij eens in de vijf dagen, soms zeven dagen, in actie kwam.
Toen zijn oud-teamgenoot Ralph Houk de positie als Manager overnam in 1961, gebruikte hij Ford elke vierde dag, ongeacht de tegenstander.
Het was in 1961 dat Ford zijn beste seizoen had en de Cy Young Award won.
Hij was 25-4 met een 3.21 ERA en kwam tot een 'career-high' 209 keer drie slag in 283 gegooide innings.
Ford leidde de Major League met zijn wins, met winstpercentage (.862), wedstijden gestart (39) en gegooide innings.
Hoewel Ford een uitstekend seizoen had in 1961 ging de meeste aandacht dat jaar uit naar twee andere Yankee-spelers.
Outfielders Roger Maris en Mickey Mantle streden met elkaar om het meeste aantal homeruns.
Maris sloot het seizoen af met 61 homeruns en zorgde daarmee voor een seizoen-record, waarmee hij het onbreekbaar geachte record van Yankee-legende Babe Ruth overnam.
De homerun-strijd vormt de inhoud van de TV-film 61* (2001), die werd geregisseerd door Billy Crystal.
In die film speelt Barry Pepper de rol van Roger Maris en is Thomas Jane Mickey Mantle.
Anthony Michael Hall speelt de rol van Whitey Ford.
Ford won 24 wedstrijden in 1963, het hoogste aantal dat seizoen in de American League, net als zijn 37 starts en 269 1/3 gegooide innings.
Na het siezoen werd hij derde in de stemming voor de prijs van Meest Waardevolle Speler.
In 1964 gooide Ford in zijn tiende en laatste All Star Game.
In 1959 tot en met 1962 werden er jaarlijks twee All Star Games gespeeld.
In 1960 en 1962 gooide Ford in beide Games.
In de laatste jaren van zijn loopbaan kreeg Ford te maken met wat gezondheidsklachten en ook had hij een probleem met zijn gooi-schouder.
Op 21 mei 1967 gooide Ford slechts één inning in wat zijn laatste Major League-start zou zijn.
In die inning gooide hij eenmaal vier wijd en moest een honkslag en een punt toestaan.
Na die wedstrijd kwam hij niet meer in actie en zette aan het einde van de maand op 38-jarige leeftijd een punt achter zijn loopbaan.
Whitey Ford stond bekend om zijn uitstekende controle.
Hij gooide nooit een No-Hitter, maar in 1955 gooide hij wel twee opeenvolgende 'one-hitters', wedstrijden waarin hij slechts één honkslag toestond.
In zijn 16-jarige Major League-loopbaan gooide Whitey Ford in 498 wedstrijden (438 starts).
De linkshander was 236-106 en kreeg ook elf saves op zijn naam.
In 3.170 1/3 gegooide innings kwam Ford tot 1.956 keer drie slag en gaf hij 1.086 keer vier wijd weg.
Hij sloot zijn loopbaan af met een 2.75 ERA en 156 complete wedstrijden.
Als slagman sloeg Ford .173 met drie homeruns.
...Whitey Ford in actie in 1955 World Series Game 1...
...Jackie Robinson steelt de plaat en catcher Yogi Berra is kwaad... |
Zijn 2.75 ERA is het derde laagste ooit voor startende werpers na 1920.
Alleen de actieve pitchers Clayton Kershaw (Los Angeles Dodgers) en Jacob deGrom (New York Mets) hebben lagere ERAs.
Ford is de All-time Yankees-leider in Wins (236), ShutOuts (46), Innings Gegooid (3.170 1/3) en Wedstrijden Gestart (438).
Whitey Ford speelde in 11 World Series met New York Yankees, waarvan er zes werden gewonnen (1950, 1953, 1956, 1958, 1961 en 1962).
Hij was 2-0 in de 1961 Series, waarin hij geen punten toestond in 14 innings en na afloop werd gekozen tot MVP.
Ford realiseerde verschillende World Series pitching-records, zoals de meeste opeenvolgende puntloze innings (33 2/3) en strikeouts (94).
Hij won ook 10 World Series-wedstrijden, eveneens een record.
Er is een overbekend moment uit de World Series 1955 waarin New York speelt tegen Brooklyn Dodgers (het huidige Los Angeles Dodgers).
Ford won zijn twee starts tegen Brooklyn, dat uiteindelijk de titel pakte in zeven wedstrijden.
In Game 1 was Ford de startende werper.
In de achtste inning stal een andere legende, Jackie Robinson de thuisplaat en een close play volgde op de plaat.
Home Plate Umpire Bill Summers gaf Robinson safe, waarna catcher (en ja, ook legende) Yogi Berra kwaad in discussie ging en stelde dat hij de slidende loper had getikt.
Tijdens het seizoen 1964, toen hij zelf nog speelde, was Ford ook de Yankees Pitching Coach.
Hij was 1B Coach van New York tijdens het seizoen 1968 in de coaching-staf van Manager Ralph Houk, waarna hij weer Pitching Coach was in 1974 en 1975.
Hij sloot zijn coaching-loopbaan af vanwege gezondheidsproblemen, maar bleef wel actief als instructor tijdens Spring Training.
...Whitey Ford's...
...Hall of Fame Plaquette... |
In zijn 16-jarige Major League-loopbaan (1950, 1953-1967) werd Whitey Ford een legendarische werper in de rijke historie van de New York Yankees.
In die seizoenen speelde Ford samen met vele bekende spelers, waarvan een aantal zelf ook legendes en Hall of Famers werden.
Daaronder Hank Bauer, Yogi Berra, Clete Boyer, Bobby Brown, Andy Carey, Jerry Coleman, Joe Collins, Ralph Houk, Elston Howard, Tony Kubek, Mickey Mantle, Roger Maris, Billy Martin, Gil McDougald, Johnny Mize, Joe Pepitone, Bobby Richardson, Phil Rizzuto, Bill Skowron en Enos Slaughter en pitchers Ralph Branca, Jim Bouton, Lew Burdette, Al Downing, Don Larsen, Eddie Lopat, Sal Maglie, Allie Reynolds, Vic Raschi, Johnny Sain, Mel Stottlemyre, Ralph Terry en Bob Turley.
In zijn rookie-seizoen was Ford teamgenoot van de legendarische Joe DiMaggio.
Tegen het einde van zijn loopbaan speelde hij samen met Ruben Amaro, Dick Howser, Bobby Murcer en Roy White.
In 15 van zijn 16b seizoenen speelde Ford samen met Mickey Mantle die een hechte vriend van hem werd.
Andere langdurige teamgenoten waren Howard (13 seizoenen), Berra (12), Richardson (11), Kubek (10), Skowron (9), Bauer (8), McDougald (8) en Maris (7).
Naast Ford werden uit deze groep ook Berra, DiMaggio, Mantle, Rizzuto, Slaughter en Manager Casey Stengel opgenomen in de Hall of Fame.
In 1974 werd Whitey Ford gekozen in de National Baseball Hall of Fame, samen met zijn teamgenoot en midvelder Mickey Mantle.
Ook opgenomen in de Hall of Fame in dat jaar, na te zijn gekozen door de Veterans Committee, waren Negro Leagues-legende Cool Papa Bell, eerste honkman Jim Bottomley, outfielder Sam Thompson en umpire Jocko Conlan.
Later in 1974 haalde New York Yankees Ford's rugnummer 16 uit de roulatie.
Een plaquette ter ere van Ford werd in 1987 geplaatst in Yankee Stadium's Monument Park.
In 1999 werd Ford gekozen in het Major League Baseball's All-Century Team.
In 1994, in Missisauga, Ontario (Canada), werd een straat vernoemd naar Whitey Ford in een wijk waarin verschillende straten zijn vernoemd naar Hall of Fame-spelers.
In 2000 werd een honkbalveld in Astoria, Queens (bij New York City) omgedoopt in Whitey Ford Field.
Whitey Ford speelde ook een klein rolletje in een televisieserie.
In 1984 maakten Ford en mede-Yankee Mickey Mantle een kort optreden in een aflevering van de crime/drama-series Remington Steel.
De titelrol in deze serie werd gespeeld door Pierce Brosnan, die in de periode 1995 tot 2002 in vier films de rol van James Bond speelde.
|
...In Memoriam Whitey Ford door Major League Baseball... |
Hal Steinbrenner, Managing General Partner van New York Yankees, gaf op vrijdag de volgende verklaring uit:
,,Whitey's naam en prestaties zijn voor altijd verankerd in de rijke geschiedenis van het honkbal.
Hij was een juweel, en één van de grootste Yankees die ooit de 'pinstripes' droeg.
Naast de onderscheidingen die hem zijn rechtmatige plek binnen de muren van de Hall of Fame opleverden, omkapselde hij op zoveel manieren de geest van de Yankees-teams waarvoor hij speelde en die hij bijna twee decennia vertegenwoordigde.
Whitey was 'New York tough'.
Als je dat koppelt aan zijn toegewijde dienst aan ons land, een diepe liefde voor het enige team waarvoor hij ooit heeft gespeeld, zes World Series-kampioenschappen, en een oprechte persoonlijkheid en charisma die hij zijn hele leven uitstraalde, is het geen wonder dat hij zichzelf tot een geliefde legende maakte bij generaties Yankees-fans waar dan ook.
Hoewel er troost is om te weten dat Whitey omringd was door zijn familie op het moment van zijn overlijden terwijl hij zijn favoriete team zag strijden, is dit een enorm verlies voor de Yankees en de honkbalgemeenschap.
We zijn onze 'Chairman of the Board' kwijtgeraakt en we betuigen onze diepste condoleances aan de hele Ford-familie''.
In zijn gesprek met de media voor aanvang van Game 5 van de American League Divison Series reageerde New York Yankees-Manager Aaron Boone:
,,Whitey Ford is een legende in onze branche, en zeker hier bij de New York Yankees.
Dit is één van die jongens die een Mount Rushmore-man is in de Yankee-organisatie.
Hij personifieert de grootsheid van deze franchise.
Ik heb vandaag voor zijn gezin gebeden.
Ik hoorde dat zijn familie gisteravond om hem heen was, en ik begrijp dat hij naar de Yankee-wedstrijd zat te kijken toen hij overleed.
Ik heb het gevoel dat daar wat troost in zit''.
Major League Baseball Commissioner Rob Manfred stelde op vrijdag:
,,Vandaag rouwt iedereen van Major League Baseball om het verlies van Whitey Ford, een inwoner van New York City die een legende werd voor zijn geboortestad.
Whitey verdiende zijn status als de aas in enkele van de meest memorabele teams in de rijke geschiedenis van onze sport.
Naast het uitblinken van de Chairman of the Board op de heuvel, was hij zijn hele leven een vooraanstaand ambassadeur voor ons 'National Pastime'.
Ik betuig mijn diepste condoleances aan Whitey's familie, zijn vrienden en bewonderaars van onze sport, en alle fans van de Yankees''.
Jane Forbes Clark, Voorzitter van de National Baseball Hall of Fame and Museum, zei:
,,Whitey Ford was de 'anchor' van de grote Yankees-teams van de jaren vijftig en zestig en was de meest winnende werper in de legendarische geschiedenis van het team.
Whitey, zesvoudig kampioen en de eigenaar van de meeste World Series-overwinningen van welke werper dan ook, hield van de Hall of Fame, Cooperstown en de erfenis die hij en zijn teamgenoten hebben opgebouwd tijdens het gouden tijdperk van de sport.
We betuigen onze diepste condoleances aan zijn familie en we zullen zijn leven in Cooperstown voor altijd vieren''.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie van Whitey Ford en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(9 oktober)
|
