(Tekst: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...Teun Gaartman...
(1928 - 2022) |
 Voormalig speler, honkbal/softbal-coach, bestuurder Teun Gaartman overleden
English
 ENKHUIZEN -
Teun Gaartman, die een lange honkbal-loopbaan heeft gehad als speler en coach en één van de eerste coaches is geweest van het Nederlands Softbal Team, is op 31 mei op 94-jarige leeftijd overleden.
Ook maakte de heer Gaartman negen jaar deel uit van het Bondsbestuur van de toenmalige Nederlandse Amateur Softbal Bond en had zitting in verschillende commissies.
In 1968 werd hij benoemd tot Lid van Verdienste.
Overeenkomstig zijn wens is het lichaam van Teun Gaartman ter beschikking gesteld aan de wetenschap.
Teunis Johannes (Teun) Gaartman werd geboren op 28 februari 1928 in Haarlem.
Daar begon hij op jonge leeftijd te sporten en daaronder was ook honkbal.
Op 11-jarige leeftijd, ergens in 1939, begon Gaartman te honkballen bij HHC, dat destijds één van de grootste verenigingen was en ook met een sterk team uitkwam in de hoogste afdeling.
Enkele jaren later maakte Gaartman, die voornamelijk outfielder was, zijn debuut in de hoofdmacht van de club.
Gaartman, die in zijn beginjaren ook wel eens als werper werd ingezet, toonde onmiddellijk aan talent te hebben.
Hij was niet alleen een solide outfielder, hij was ook een snelle honkloper en een effectieve slagman.
Gaartman bleef dertig jaar honkballen, waarna hij zijn aandacht richtte op coachen.
Na de Tweede Wereldoorlog maakte Gaartman ergens in 1946 zijn debuut in het eerste team van HHC.
Hij werd een basisspeler in 1948 toen hij twintig jaar was.
Gaartman bleef in de hoogste afdeling (in die jaren de Eerste Klasse) spelen tot en met 1955.
De outfielder speelde voor HHC tot en met 1951, waarna hij één seizoen uitkwam voor Schoten (1952) en VVGA (1953), voordat hij weer terugkeerde naar HHC.
Na nog twee seizoenen in de hoogste afdeling te hebben gespeeld voor deze Haarlemse ploeg, besloot Gaartman op een lager niveau te gaan spelen.
Hij vervolgde zijn loopbaan in het honkbalteam van Bloemendaal, voor wie hij nog eens dertien seizoenen speelde (1956-1968).
Daarna coachte Gaartman zes seizoenen in de Hoofdklasse, waarna hij stopte.
Toen Gaartman basisspeler werd in 1948 vielen zijn prestaties gelijk op.
In hetzelfde jaar speelde hij in zijn eerste Stedenwedstrijd en maakte ook zijn debuut in het Nederlands Team.
In die jaren speelden de Stedenploegen van Haarlem en Amsterdam jaarlijks tegen elkaar en dat is een lange traditie is gebleven.
In juli 1948 stonden deze ploegen opnieuw tegenover elkaar in wat een bijzondere wedstrijd was.
Voor aanvang van het duel overhandigde Herman Baruch, de Amerikaanse Ambassadeur in Nederland, honkbalmateriaal aan de Nederlandse Bond.
Dat materiaal was ingezameld tijdens een speciale actie in de USA om Nederland te helpen na afloop van de oorlog in 1945.
Ambassadeur Baruch gooide ook de ceremoniële eerste bal.
Gaartman is de midvelder voor Haarlem, dat met 7-3 wint.
Met een 1-0 achterstand komt Haarlem tot een rally van vijf punten in de tweede helft van de eerste inning op de Amsterdamse heuveltroef Han Urbanus, die vorig jaar op 93-jarige leeftijd overleed.
De honken raakten vol dankzij Joop Odenthal (fout), Joop Geurts (honkslag) en Henk Keulemans (vier wijd).
Twee punten worden dan gescoord na een honkslag van Gé Hoogenbos.
Door een aantal fouten krijgt Haarlem meer honklopers, waaronder Gaartman, die zijn snelle loopkwaliteiten toont.
De ploeg scoort nog eens driemaal.
Zoals gezegd speelde Teun Gaartman de meeste van zijn seizoenen in de hoogste afdeling voor HHC.
Onder zijn teamgenoten in het seizoen 1948 waren veteranen Jan Baas, Martin Mulder en Frits van den Heuvel Rijnders (als speler/coach), die ook al voor de oorlog voor de ploeg speelden.
Andere spelers zijn ondermeer Gijs Duinker, Piet Duinker, Karel Grandia, Harm Hofstra, Gé Hoogenbos en Theo Ineke.
Tijdens het seizoen 1948 onderstreept Gaartman ook zijn verdedigende capaciteiten in een wedstrijd tegen VVGA als hij als midvelder zes vangballen maakt.
De meeste van deze vangballen komen in de laatste vier slagbeurten als HHC een achterstand omdraait in een 9-8 overwinning.
Bovendien slaat hij 3-uit-5.
In juli wordt Teun Gaartman geselecteerd voor zijn eerste wedstrijd voor het Nederlands Honkbal Team als startende midvelder.
Op 1 augustus, in Antwerpen (België), speelt Nederland de eerste interlandwedstrijd na de oorlog en staat voor het eerst sinds 1939 tegenover België.
Andere Nederlands Team-spelers in dit duel zijn pitcher Wim Geestman Sr. (Ajax), catcher Joop Geurts (Schoten), eerste honkman Gé Hoogenbos (HHC), tweede honkman Henk Keulemans (Schoten), derde honkman Jan Smidt (SC Haarlem), korte stop Joop Odenthal (EDO), linksvelder Trinus Holewijn (VVGA) en rechtsvelder Wim Prins (Ajax).
Oranje wint met 15-1.
Het enige Belgische punt komt op een bijzondere manier tot stand.
De Belgische slagman Parijs dreunt de bal in de vijfde inning over de omheining in het linksveld.
De Nederlandse linksvelder Trinus Holewijn springt over het hek, pakt de bal en maakt een sterke aangooi naar derde honkman Jan Smidt, die vervolgens Parijs bij het derde honk uittikt.
Maar de Amerikaanse home plate umpire herinnert iedereen er vervolgens aan dat voor aanvang van de wedstrijd is afgesproken dat wanneer een bal over de afrastering wordt geslagen, dit zal worden betiteld als homerun.
En zo scoorde Parijs het enige Belgische punt.
...Teun Gaartman scoort een punt...
...in het seizoen 1954 tegen ABC...
(onbekende fotograaf) |
In 1949 krijgt HHC versterking van sterke werper Jan Smidt, die overkomt van SC Haarlem.
In dit seizoen is de ploeg titelkandidaat, samen met het Amsterdamse OVVO.
In het voorgaande seizoen had Teun Gaartman al aangetoond dat hij verdedigend en als honkloper zijn mannetje stond.
Dit seizoen ontwikkelt hij zichzelf ook tot een solide slagman.
Dat laat hij zien in de tweede wedstrijd van het seizoen tegen SC Haarlem als hij een homerun slaat, net als teamgenoot Ben Vrenegoor.
In de eerste weken van het seizoen behoort Gaartman tot de beste slagmensen in de competitie, samen met Wim Ottolander (SC Haarlem), Charles Urbanus, Han Urbanus, Theo van der Walle (allen OVVO) en Herre Kok (Ajax).
Maar uiteindelijk is het Blauw-Wit speler Ed van Opzeeland, die de beste slagman van het seizoen wordt.
Enkele jaren later wordt Van Opzeeland een overbekende sportjournalist en werkt vele jaren voor NTS Televisie, de voorloper van de NOS.
Toen het sportprogramma Sport in Beeld op zoek was naar een nieuwe naam kwam Van Opzeeland met de naam Studio Sport.
En dat is nog altijd de naam van het programma.
Van Opzeeland overleed in 2019.
In 1949 speelt Teun Gaartman ook weer in twee wedstijden voor het Nederlands Team tegen België.
In juni, wederom in Antwerpen, wint Nederland met 6-4.
Startende werper Han Urbanus domineert en schakelt 22 slagmensen met drie slag uit.
Twee maanden later staan de twee nationale ploegen opnieuw tegenover elkaar.
Dit keer in Rotterdam.
Door voor Rotterdam als speellocatie te kiezen neemt de Bond een grote gok, omdat honkbal daar nog in de kinderschoenen staat.
Tot in de jaren veertig zijn Amsterdam en Haarlem de voornaamste honkbalsteden in het land.
De wedstrijd wordt gespeeld in het voetbalstadion van Sparta, Het Kasteel in de wijk Spangen.
De wedstrijd wordt een succes en wordt bijgewoond door zo'n 3.000 toeschouwers.
Zij zien Nederland met 14-0 winnen en zien ook Han Urbanus een No-Hitter gooien.
Oranje opent de score in de eerste inning als Trinus Holewijn op het honk komt na een fout en scoort op een klap van Teun Gaartman.
In de volgende twee seizoenen (1950, 1951) behoort HHC wederom tot de toonaangevende ploegen in de Eerste Klasse.
Naast zijn al genoemde teamgenoten tijdens het seizoen 1948 spelen in de volgende drie seizoenen voor HHC ondermeer ook Martin Jole, Ruut Jongeling, Pim Noordhoff, Jan Smidt en Ben Vrenegoor.
In 1950 komt Gaartman ook weer uit voor het Nederlands Team tegen België.
Aanvankelijk wordt hij niet gekozen voor het duel dat weer in Antwerpen wordt gespeeld.
Maar nadat reservespeler Pim Noordhoff ervoor kiest om in een voetbalwedstrijd te spelen neemt Gaartman zijn plaats in en komt ook in de interland in actie.
Na het seizoen 1951 besluit Gaartman te gaan spelen voor Schoten, eveneens in Haarlem.
In het seizoen 1952 speelt hij bij zijn nieuwe club samen met ondermeer Teun van den Berg, Joop Geurts, Henk Keulemans, Henk Lukkien en Boes Meenhorst, maar ook Gé Hoogenbos, die later eveneens naar de ploeg komt.
Tijdens het seizoen 1952 is Gaartman één van de beste slagmensen van Schoten.
En met Keulemans behoort hij tot de snelste honklopers.
In een thuiswedstrijd tegen VVGA onderstreept Gaartman wederom dat hij een allround speler is.
Met een 2-1 achterstand scoort Schoten driemaal in de zevende inning.
De eerste twee punten komen tot stand na een uithaal van Gaartman.
In die jaren staan er niet overal hekken in het outfield en dat is ook nu het geval.
De snelle Gaartman blijft dus gewoon doorrennen en slaat een inside-the-park-homerun.
Even later scoort Keulemans het volgende punt.
In juni speelt Gaartman in zijn vijfde en laatste interlandwedstrijd voor het Nederlands Team.
Ter viering van het 40-jarig bestaan van de Nederlandse Honkbal Bond wordt een wedstrijd georganiseerd tegen België, maar ook de eerste wedstrijd tegen Engeland.
In 'De Meer' in Amsterdam, het stadion van voetbalclub Ajax, speelt Gaartman voor Oranje tegen Engeland in een 5-3 overwinning.
Gaartman scoort het vijfde punt na een honkslag van Keulemans.
Een paar weken later komt Gaartman in actie voor het Nederlands B-Team tijdens een bijzondere wedstrijd.
Tegenstander is de B-ploeg van België in wat de eerste internationale wedstrijd is die wordt gespeeld in het zuiden van het land.
Het stadion van voetbalclub NAC in Breda is de speellocatie en het duel wordt georganiseerd tijdens de sportfeesten ter gelegenheid van het 700-jarig bestaan van de stad.
In 1953 speelt Teun Gaartman voor het Amsterdamse VVGA.
Onder zijn teamgenoten daar zijn ondermeer Nico Brands en Trinus Holewijn.
Maar in 1954 speelt Gaartman weer voor HHC in Haarlem.
Hierna besluit de outfielder te gaan spelen voor Bloemendaal in een lagere afdeling en dat blijft hij doen tot en met 1968.
...Bij de Nederlandse Softbal Bond werkte...
...Teun Gaartman enkele jaren nauw samen...
...met Wim Oosterhof (links) en Dries de Zwaan...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Na halverwege de jaren vijftig te zijn gestopt met het spelen in de hoogste afdeling raakt Teun Gaartman ook nauwer betrokken bij het vrouwensoftbal.
In 1951 was de Nederlandse Dames Softbal Bond (NDSB) opgericht, later werd de naam gewijzigd in Nederlandse Amateur Softbal Bond (NASB).
In maart 1958 wordt Gaartman gekozen tot vice-voorzitter van de Softbal Bond, een functie die hij vijf jaar vervult in het Bondsbestuur, dat onder voorzitterschap staat van Gé Hoff Sr..
Softbalster Hannie Berendonk is in deze periode twee jaar de tweede secretaris.
Op 29 mei 1960 is Teun Gaartman wederom betrokken bij een bijzondere wedstrijd.
Op die dag, op het veld van EDO in Haarlem (Noordersportpark), speelt het Nederlands Softbal Team de allereerste interlandwedstrijd in de bijna tienjarige geschiedenis van de Nederlandse Softbal Bond.
Tegenstander is Italië.
In voorgaande jaren speelde de Nationale ploeg al een aantal wedstrijden, maar dat was tegen Amerikaanse militaire teams afkomstig uit het toenmalige West-Duitsland, Frankrijk of Engeland.
Tijdens deze eerste interlandwedstrijd wordt Oranje gecoached door Gaartman en Dries de Zwaan.
Besloten wordt een wedstrijd van negen innings te spelen en ruim 1.000 toeschouwers zien Nederland met 4-3 winnen.
De speelsters in deze eerste softbal-interland zijn pitchers Tineke van der Net en Mieke Wemerman, catchers Bea Roes en Marijke Tieland, infielders Tiny Andrea, Truus Biesbrouck, Gerda Cammenga, Wil Hurkmans, Ria Samson en Carla Schaap en outfielders Joke Fuykschot, Nel Goedhart, Emmy Hofstra, Yvonne Immer en Wil van Willigen.
In maart 1963 wordt Gaartman als vice-voorzitter opgevolgd door Piet Gabes, die in januari overleed.
Maar in maart 1963 keert Teun Gaartman weer terug in het Softbalbestuur als vice-voorzitter.
Hij volgt dan Gabes op, die vervolgens de nieuwe tweede penningmeester wordt.
Bij de terugkeer van Gaartman in het bestuur is er ook een nieuwe voorzitter en secretaris.
Wim Oosterhof volgde Hoff op als voorzitter en Puck Bosch werd de nieuwe secretaris.
Helaas overleden beiden vorig jaar.
De heer Oosterhof overleed op 4 mei op 93-jarige leeftijd, mevrouw Bosch overleed op 16 november op 97-jarige leeftijd.
Ander bestuursleden in 1964 zijn ondermeer Dries de Zwaan, die een jaar eerder de nieuwe penningmeester was geworden, en Janke Nijdam en Gé Hogenbirk.
Tijdens de bestuursverkiezing in maart 1966 ruilen Gaartman en Hogenbirk van functie.
De laatste wordt de nieuwe vice-voorzitter, terwijl Gaartman lid wordt.
Een nieuwkomer in 1966 is Line Klein-Desta als de nieuwe tweede secretaris.
Net als Puck Bosch is ook zij een softbal-pionier en samen ontwikkelen ze veel promotionele activiteiten voor de ontwikkeling van softbal in ons land.
In maart 1968 is Teun Gaartman niet herkiesbaar voor een nieuwe termijn, waarna hij wordt benoemd tot Lid van Verdienste.
In december 1970 fuseert de Softbal Bond met de Koninklijke Nederlandse Honkbal Bond (KNHB), waardoor de huidige Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond (KNBSB) ontstaat.
In 1969 begint Teun Gaartman aan een nieuwe loopbaan, want hij debuteert als Hoofd Coach van een honkbalteam in de hoogste afdeling, die nu luistert naar de naam Hoofdklasse.
Hoewel hij in een paar voorgaande seizoenen al coach was geweest van het team van Bloemendaal, debuteert hij nu dus op het hoogste niveau.
In dit jaar is Gaartman de coach van het Haagse Storks.
Onder de spelers in deze ploeg zijn Jim Bell, Harrie Blijden, Roy Blijden, Ton Bodaan, Rudi Dom, Roy van den Dungen Gronovius, Ref Gibbs, Ton de Jager, Fokke Jelsma, Kor John, Ron van Lummel en Ron Renooy.
Na een paar zware eerste competitieweken begint Storks vanaf juni te klimmen op de ranglijst en eindigt op de derde plaats.
...Honkbalcoach Max Rietbergen...
...Gaartman en Rietbergen waren...
...'gentleman-coaches', die altijd...
...correct gekleed waren en voor een...
...wedstrijd hun schoenen poetsten...
...Rietbergen was Gaartman's...
...voorganger bij Storks... |
Gaartman stond er om bekend dat hij altijd correct gekleed ging als coach en voor aanvang van een wedstrijd poetste hij ook altijd zijn schoenen.
Hierdoor werd hij bekend als één van de 'gentleman-coaches' in die jaren.
Ook één van deze 'gentleman-coaches' is Max Rietbergen, de Hoofd Coach van Rap, het huidige Amsterdam Pirates is.
Toen Gaartman coach werd bij Storks in 1969 was hij daar de opvolger van Rietbergen, die vervolgens de nieuwe coach werd bij Rap.
Rietbergen, de grootvader van toekomstige Hoofdklasse-spelers Rikkert en Martijn Faneyte, poetste eveneens zijn schoenen voor een wedstrijd.
Maar hij ging zelfs nog een stap verder, want hij verlangde van zijn spelers dat ze allemaal dezelfde schoenveters hadden om er uniform uit te zien.
In 1970 voegen twee powerhitters zich bij Storks, dat de thuiswedstrijden toen speelde op hetzelfde complex als ADO.
Deze twee spelers zijn de van Sparta afkomstige Simon Arrindell en Hudson John.
In een wedstrijd tegen Sparta baart Gaartman opzien als hij zijn werpers opdracht geeft om powerhitter Hamilton Richardson viermaal in dezelfde wedstrijd opzettelijk vier wijd te geven.
Later in het seizoen zorgt Storks voor nog twee opmerkelijke momenten.
Eerst deelt de ploeg een 2-game series met Sparta, dat daardoor alleen nog maar een theoretische kans heeft om kampioen te worden.
Twee weken later wint Storks met 7-1 tegen koploper Haarlem Nicols, dat voor later op de avond een kampioensfeestje heeft gepland, maar dat nu dus moet uitstellen.
Storks eindigt op de tweede plaats.
In 1971 begint Teun Gaartman aan zijn derde seizoen als coach van Storks, maar dat wordt een jaar vol problemen.
Het seizoen begint met een verschillende nederlagen en dat zorgt voor onderlinge frustraties bij een aantal spelers.
In plaats van te coachen bij het derde honk, zoals hij in de voorgaande twee seizoenen had gedaan, vervult Gaartman dit seizoen de rol van Manager en coacht vanuit de dug-out.
Daarmee probeert hij ook meer controle en overzicht over zijn spelers te houden.
Een paar weken in het seizoen 1971, half mei, verliest Storks met 13-5 bij HCAW op een zaterdagmiddag.
Na afloop roept Gaartman zijn spelers bij elkaar en vertelt hen dat hij ermee stopt.
Gaartman's assistent Wim van Sorge is de rest van het seizoen de waarnemend coach.
De volgende dag verliest Storks met 3-2.
Gaartman licht zijn beslissing toe in de na het weekeinde verschijnende maandag-editie van De Telegraaf.
,,Bij herhaling heb ik getracht de stemming te veranderen, maar er bleven onenigheidjes.
Het zijn fijne jongens, maar beter geschikt voor een individuele sport.
Ik ben geen brood-coach, maar een hobbyist, als mijn lol eraf is, stop ik ermee'', aldus Gaartman, die toevoegt dat hij met veel plezier coach is geweest bij Storks, maar dat er meerdere spelers teveel individueel waren ingesteld in plaats van een vriendenploeg te zijn.
Spelers luisterden niet meer naar de coach of zelfs naar de aanvoerder.
Veel spelers betreuren het besluit, maar Gaartman verandert niet van gedachten.
In 1971, na de fusie tussen de Honkbal en Softbal Bonden, wordt Teun Gaartman lid van de reglements-commissie van de nieuwe KNBSB.
Hij heeft tot en met 1973 zitting in deze commissie, die aanvankelijk onder voorzitterschap staat van Martin Bremer en vervolgens geleid wordt door Guus van der Heijden.
Andere leden in deze jaren zijn Marga de Ruiter, Maarten Vrij en Gé Hogenbirk.
In september van dat jaar wordt Gaartman ook lid van een speciale adviescommissie die zich gaat buigen over verschillende aspecten van zowel honkbal als softbal op het hoogste niveau, maar ook de vertegenwoordigende teams.
De commissie zal een rapport opstellen en overhandigen aan het Bondsbestuur.
Voorzitter van de commissie is Piet van Engelen, de voormalige voorzitter van de Nederlandse Biljart Bond.
Andere leden zijn Janke Nijdam (voorzitter technische zaken softbal), Hennie Brands (bestuurslid van Giants Diemen), Arie van Driel Krol (bestuurslid van HCK), Wim Kerkhoven (voormalig coach van de Nederlandse zwemploeg), Jan Prins (coach HCAW), Hamilton Richardson (speler Nederlands Team) en Ab ten Wolde (voorzitter van Rayon Noord-Holland).
Zij kijken naar een verbetering van het spelpeil, het vergroten van de publieke belangstellling, kijken of er een extra speeldag in het honkbal kan komen, betere opleiding voor coaches, scheidsrechters en scorers, betere ondersteunende begeleiding van de nationale teams, verbetering accomodaties voor topsport, enz.
Gaartman heeft zijn eigen mening over hoe een honkbalprogramma er uit zou moeten zien.
Hij is een voorstander van het spelen van double-headers op zaterdag, in plaats van te spelen op zaterdag en zondag.
In die jaren zegt Gaartman regelmatig: ,,Dat betekent dat je alle weekenden aan honkbal moet opofferren, inclusief je vakantie.
Met een double-header ben je dan op zondag vrij''.
Hij zou ook graag zien dat het seizoen pas in mei begint in plaats van in april, vanwege de koude (sneeuw) weersomstandigheden.
In 1972 keert Teun Gaartman weer terug op het veld als coach.
Dit keer leidt hij het Hoofdklasse-team van HCK (Kinheim), dat is gepromoveerd en terugkeert in de hoogste afdeling na degradatie in 1969.
Bij HCK is Gaartman de opvolger van Nol Houtkamp, die heeft besloten zich volledig te richten op het Nederlands Softbal Team, waarvan hij de Hoofd Coach is.
Gaartman's assistent coach bij HCK is Jules de Pierre.
Het wordt een lastig seizoen voor HCK, dat de thuiswedstrijden speelt op het intieme en altijd gezellige veld aan het Badmintonpad.
Onder de spelers in het team zijn pitchers Jan-Willem Bruntink, Jan van Markus en Bert Paalman, catcher Matthy Möllmann, infielders Da Croes, Hans van Driel Krol, Cecil de Haas, Piet de Haas, Peter van 't Klooster en Ronald Overmeer en outfielders Frank Breek en Peter Jager.
...Het team van Giants Diemen in 1974...
...Hoofd Coach Teun Gaartman zit helemaal rechts...
...Staand: Marco Nagelkerken, Ben Richardson, John Ludenhoff,...
...Leo van Wijk, Kees Wijdekop, Jan van Wieringen,...
...Frank Smit en Joop Siervogel...
...Zittend: Peter de Graeve, Flip le Cuivre, Peter Hendriks, Kees Vree,...
...Peter van den Bergh, Dick van den Bergh en Teun Gaartman... |
Ondanks verschillende nederlagen blijven Gaartman en De Pierre vertrouwen houden in de ploeg.
In augustus 1972 wint Gaartman op een bijzondere manier een wedstrijd voor HCK.
Op eigen veld tegen HCAW staat HCK met 3-0 achter, maar komt in de zevende inning langszij.
In die slagbeurt, met de stand op 3-3, heeft HCK een loper op het derde honk met twee uit.
De slagman krijgt drie slag, de spelers van HCAW verlaten het veld, maar Gaartman stuurt de loper toch vanaf het derde honk naar de plaat om te scoren, omdat de 1B Umpire aangeeft dat de derde slagbal niet was gevangen.
Dat leidt tot verhitte discussies en het wegsturen van HCAW's Hoofd Coach Jan Prins en een speler van HCAW.
Maar het punt telt en HCK wint met 4-3.
Echter, een maand later komt het tot een breuk tussen HCK en de twee coaches na een conflict met het clubbestuur.
Eén van de HCK-spelers blijft soms zomaar weg van trainingen en ontbrak ook bij een wedstrijd.
En zo houden Gaartman en De Pierre de speler uit de line-up tijdens de eerste wedstrijd tegen Feyenoord in de slotweek van het seizoen.
De twee coaches verlangen van het bestuur dat er een disciplinaire straf wordt opgelegd aan de speler.
In afwachting van de uitspraak van het bestuurs, besluiten Gaartman en De Pierre in de tweede wedstrijd niet te coachen.
Maar de speler speelt in die wedstrijd gewoon mee en dat is voor de twee aanleiding om te stoppen.
Twee weken later verliest HCK de beslissende degradatie-wedstrijd tegen Ajax.
In 1973 en 1974 is Teun Gaartman de Hoofd Coach van Giants Diemen in de Hoofdklasse.
Na het seizoen 1972 was deze ploeg gefuseerd met Ajax en kwam een aantal spelers over naar Diemen.
Gaartman's assistent coach is Martin Gaus en onder spelers waren Dick van den Bergh, Peter van den Bergh, Flip le Cuivre, Piet Ferwerda, Peter de Graeve, Peter Hendriks, Jessy de Lanoy, John Ludenhoff, Franco Martis, Marco Nagelkerken, Ben Richardson, Joop Siervogel, Frank Smit, Kees Vree, Jan van Wieringen, Kees Wijdekop en Leo van Wijk.
Nieuwkomers in 1974 zijn Jan-Willem Bruntink, Alvin Martha en Carel de Vries.
In 1973 groeit het team wekelijks en wint ook tweemaal van het sterke Sparta.
Dit jaar valt Gaartman ook nog in als één van de coaches bij het team van Jong Oranje.
In 1974 is er na een matige start meer zelfvertrouwen binnen het team van Giants, dat nu twee shutout-overwinningen boekt tegen titelfavoriet Haarlem Nicols.
In de eerste wedstrijd wint Giants met 9-0 tegenover pitchers Jan Dick Leurs en Jan Hijzelendoorn en draagt Ben Richardson bij met een grand slam homerun.
In het tweede duel wint Giants met 4-0 en gooit Marco Nagelkerken een one-hitter.
Echter, desondanks degradeert de ploeg toch.
Na afloop stopt Gaartman als coach.
Acht jaar later, in 1982, wordt Teun Gaartman lid van de strafcommissie van de KNBSB en blijft daar elf jaar deel van uitmaken, tot en met 1992.
Op het moment dat Gaartman commissielid wordt is Martin Bremer de voorzitter, later is dat Gerard Voogd, gevolgd door Leo van den Boomgaard.
Langdurige leden van deze commissie zijn Ron Voerman (secretaris) en Hans Schotel.
Andere leden zijn ondermeer Dick Bliek, Hans Geesink, Loek Imhof, Wil Tessers, Cor Blitterswijk, Bert Lauer en Greet van Wijk.
Teun Gaartman was ook een zeer getalenteerde tennis-speler en hij speelde deze sport tot op hoge leeftijd bij Enkhuizer Tennis Club in zijn woonplaats Enkhuizen.
Hij nam ook regelmatig deel aan wedstrijden in de 70+ categorie van de International Tennis Federation (ITF).
Zoals bijvoorbeeld in maart 1999 als hij op 71-jarige leeftijd deelneemt aan de Jack Crawford Cup in Barcelona (Spanje).
Daar speelt hij in de doubles samen met Rudi Souman (die twee jaar ouder was).
De twee winnen op dat toernooi van Frankrijk.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert de familie en vrienden van Teun Gaartman en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(9 juni)
|
