(Tekst & Foto's: Marco Stoovelaar)
IN MEMORIAM
...John Barrettt...
(1939 - 2022)
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
  Voormalig Hoofdklasse-umpire en -coach John Barrett overleden
English
 BOSTON, Massachusetts (USA) -
John Barrett, die vele jaren één van de beste scheidsrechters in de Hoofdklasse Honkbal EN Softbal was, is op maandag (21 maart) overleden, anderhalve maand na zijn 83e verjaardag.
John overleed op wat de 58e verjaardag zou zijn van zijn huwelijk met zijn vrouw Mary, die triest genoeg in december overleed.
Na zijn terugkeer naar de USA bleef John Barrett tot zo'n drie jaar geleden actief als scheidsrechter.
Barrett honkbalde en softbalde zelf ook lang en is vele jaren basketbal-referee geweeest.
John A. Barrett werd op 5 februari 1939 geboren en was al vanaf jonge leeftijd geïnteresseerd in sport.
Hij speelde zelf honkbal en basketbal, maar bovenal hield hij ervan om in verschillende sporten scheidsrechter te zijn.
John was 19 jaar toen hij zijn eerste wedstrijden leidde in Little League-honkbal in 1958.
Vanaf dat moment bleef hij honkbalwedstrijden leiden op allerlei niveau, wat betekent dat hij ruim zestig jaar honkbal-scheidsrechter is geweest.
Hij vertelde wel eens dat hij in die dagen zo'n vijftig wedstrijden scheidsrechterde.
Elke maand!
In augustus 1963 kwam de toen 24-jarige John Barrett voor het eerst naar Nederland, waar hij ging wonen en werken in Dordrecht.
Ondanks zijn lengte (hij was 1.62 m) begon hij te basketballen bij een lokale vereniging.
In februari 1964 trouwde Barrett en kreeg later drie dochters.
Een paar jaar later verhuisde het gezin Barrett naar Voorburg (bij Den Haag), waar hij in het nabij gelegen Wassenaar werkte als leraar Engels op de American School.
Vanaf het begin van de jaren tachtig woonden de Barrett's in Wassenaar tot aan de terugkeer naar de USA.
Op de American School was John Barrett niet alleen leraar, hij maakte ook deel uit van de staf die als coach fungeerde in verschillende sporten.
Barrett coachte ondermeer basketbal en honkbal.
De American School kende een eigen competitie, georganiseerd door de American Baseball Foundation (ABF), die ook deelnam aan de Nederlandse jeugdcompetities (als ABF).
Barrett werd later directeur van de school.
Tegen het einde van de jaren zestig begon John Barrett te honkballen bij ADO in Den Haag, eerst als tweede honkman, later als catcher.
Hij speelde voor de ADO-ploeg die in 1970 de titel pakte in de Eerste Klasse onder leiding van langdurig Hoofd Coach Leen Volkerijk.
En zo debuteerde ADO in 1971 in de Hoofdklasse en dat deed Barrett dus ook.
In zijn eerste Hoofdklasse-seizoen speelde de Amerikaan in 20 van de 28 wedstrijden van zijn ploeg en sloeg veertien honkslagen, waaronder zijn enige homerun.
ADO won slechts vier van de 28 wedstrijden en degradeerde gelijk weer.
Echter, de ploeg werd weer Eerste Klasse-kampioen in 1972 (opnieuw onder leiding van Volkerijk) en maakte in 1973 een rentree in de hoogste afdeling.
Dit keer voor een langere periode.
John Barrett bleef voor ADO spelen tot en met het seizoen 1975.
...Het kampioensteam van ADO in 1970...
...John Barrett zit vierde van rechts...
...2e van links staat coach Leen Volkerijk... |
Andere spelers in de ADO-ploeg in die jaren waren ondermeer Yvo Boersma, Steve Burr, Jaap Bijl, Berry Eijgendaal, Harrie Heikoop, Hans Leenen, Ferry Neuteboom, Gerard Salemink, Hugo Wapperom, Louis Witloks en King Zschuschen.
Tijdens het seizoen 1974 maakte een jonge en talentvolle 17-jarige pitcher zijn debuut voor ADO, namelijk Bart Volkerijk, die in 21 Hoofdklasse-seizoenen voor de ploeg zou uitkomen en lange tijd de all-time strikeout-leider was in de hoogste afdeling.
Als speler was John Barrett een solide contact-hitter, maar was ook goed in het plaatsen van stootslagen.
Vanwege zijn lengte kreeg hij ook regelmatig vier wijd.
In zijn korte Hoofdklasse-loopbaan speelde Barrett in een aantal memorabele wedstrijden.
Tijdens het seizoen 1971 stonden voor het eerst in de Hoofdklasse-historie twee Haagse ploegen tegenover elkaar, ADO en Storks.
In april van dat jaar won Storks het eerste duel met 4-1.
De volgende dag op eigen veld won ADO met 7-6.
In dat duel stond ADO in de zevende inning met 6-5 achter, maar kwam langszij dankzij een tweehonkslag van John Barrett.
Even later nam ADO de leiding via een opofferingsstootslag/squeeze van Berry Eijgendaal, die ook de winnende werper was.
In latere seizoenen werd Eijgendaal bekender als outfielder.
In mei van het seizoen 1973 stonden ADO en Storks opnieuw tegenover elkaar.
In de eerste wedstrijd gooide Win Remmerswaal het hele duel voor Storks en gooide een No-Hitter en miste maar net een Perfect Game.
Het was John Barrett, die als enige ADO-speler het honk bereikte op Remmerswaal, die in 1979 als eerste in Nederland geboren en opgegroeide honkballer debuteerde in de Amerikaanse Major League als pitcher van Boston Red Sox.
Barrett sloeg een pop-fly in het infield bij de heuvel, die vangbaar leek.
Hoewel Remmerswaal een mogelijke vangkans had kwam de eerste honkman inlopen maar liet de bal vallen voor een vangfout.
De volgende dag werd de wedstrijd tussen ADO en Storks ontsierd door een bench-clearing brawl.
Barrett liep een gebroken bril en een wond bij zijn wenkbrauw op.
Eveneeens in 1973 boekte ADO een 4-3 winst tegen Feyenoord.
In dat duel sloeg John Barrett 3-uit-5 op heuveltroef Marcel de Bruijn, die op 11 maart overleed.
Tijdens het seizoen 1974 kreeg Barrett zijn eerste ervaringen in het coachen van honkbal op het hoogste niveau.
Het was in dat jaar dat de reguliere competitie werd gevolgd door een extra stedencompetitie, die een maand duurde.
Het team van Den Haag stond toen onder leiding van Leen Volkerijk met Barrett als zijn assistent.
...John Barrett als coach bij Haarlem Nicols...
...in 1977 met zijn nek in een stellage...
...na zijn zware ongeluk... |
Na het seizoen 1975 stopte Barrett als speler en werd hij ADO's nieuwe Hoofd Coach, als opvolger van Hans van der Lande.
Barrett werd geassisteerd door oud-teamgenoot Yvo Boersma en Jean-Jap Tjong.
Onder leiding van Barrett won ADO in 1976 vijftien van de 28 wedstrijden en eindigde op de vierde plaats.
Intussen was John Barrett begonnen met een uitbreiding van zijn scheidsrechters-loopbaan.
In 1971 was hij al basketbal-referee geworden.
Tijdens het seizoen 1975-1976 maakte hij zijn debuut in de hoogste basketbal-afdeling (Eredivisie).
Een paar jaar later werd hij scheidsrechter bij lokale voetbalwedstrijden in Den Haag.
In 1975 werd hij softbal-scheidsrechter in wat toen het Rayon Den Haag was.
Barrett bleef op dit niveau wedstrijden leiden tot en met 1982.
Onder de umpires destijds in Den Haag in de jaren zeventig waren John Bakker, Fred Bergenhenegouwen, Robert Bos, Wil ten Bosch, Bert Brebde, Anne de Bruijne, Wim van Damme, Fred Hanou, Gé Hogenbirk, Bram Klijnsmit, André Prins, Ton Verbeten en Al Vogel.
Een aantal van deze umpires bereikte ook de Hoofdklasse.
John Barrett kreeg al gelijk in 1976 de kans wedstrijden in de Hoofdklasse te leiden.
Een jaar later was hij daarin een reguliere scheidsrechter en dat bleef hij tot en met 1981.
Andere umpires die toen actief waren in de hoogste afdeling waren ondermeer Teun van den Berg, Erik Bokern, Paul Egner, Cor van Elst-van Water, Dirk Jong, Cees Maerten, Roel Meijering, Frits Mulder, Rob Oene, Aad Peperkoorn, Pieter van der Ploeg, Jean Rijksen, Wim Schutterop, Ruud Stolting, Jan Termaat, Ton Verton, Toon Verzijlberg, Jan Vlasveld, Ron Voerman, Co van de Wateringen, Greet van Wijk en Dries de Zwaan, plus de reeds genoemde Ten Bosch, Brebde, De Bruijne, Van Damme, Prins en Vogel.
Doordat de meeste softbalwedstrijden in die jaren doordeweeks werden gespeeld was Barrett in de gelegenheid zich in het weekeinde op honkbal-activiteiten te richten.
Na ADO te hebben gecoached in 1976 stopte hij.
Maar begin 1977 keerde Barrett terug als coach, dit keer bij regerend landskampioen Haarlem Nicols.
Spelers van Nicols waren toen ondermeer Ron Giroldi, Ton de Jager, Henny Jenken, Huub Kohl, Jan Dick Leurs, Boudewijn Maat, Robert Maat, Harry van der Vaart en de Amerikanen Gary Holland, Bill Kelley en Douglas Morton.
...Hoofd Coach John Barrett schenkt champagne...
...in de Kampioensbeker na winst van...
...de titel met Haarlem Nicols in 1977...
...De beker wordt vastgehouden door...
...Harry van der Vaart, terwijl Boudewijn Maat,...
...Ton de Jager en Henny Jenken toekijken...
(© Foto: Nationaal Archief/Anefo/Koen Suyk) |
Tijdens het seizoen 1977, op 19 mei, ging er een enorme schok door de Nederlandse honkbal- en softbalwereld toen bekend werd dat John Barrett betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk, terwijl hij op de terugweg was naar huis.
Barrett was zwaar gewond en liep een breuk op in een nekwervel.
Desondanks was hij iets meer dan twee weken later alweer terug in de dug-out van Nicols.
Hij werd onmiddellijk een bezienswaardigheid vanwege de enorme stellage die rondom zijn nek was opgebouwd om zijn hoofd stabiel te houden, vastgemaakt aan zijn schedel en rustend op zijn schouders.
Vanwege zijn verwondingen kon Barrett niet met de ploeg afreizen naar Italië voor het Europa Cup-toernooi.
Aanvankelijk was landgenoot Jim Strong gevraagd de rol over te nemen, maar dat ging niet door.
In dat jaar leidde Strong het interregionale jeugdteam bij Amsterdam Pirates.
In plaats daarvan was het Huub Kohl, die vanwege een blessure niet kon spelen, die de ploeg coachte.
Het Nicols-team was in dat jaar zeer hecht en werd nog hechter door het zware ongeluk van hun coach.
De ploeg werd voor het derde jaar op rij landskampioen.
In 1978 keerde Barrett terug als coach van Nicols, dat toen een aantal jongere spelers had toegevoegd en een wat minder succesvol seizoen had.
Na het seizoen stopte Barrett als coach en werd opgevolgd door Kohl.
Op dat moment was hij basketbal-referee, voetbal-scheidsrechter en softbal-umpire en het was ergens in 1977 dat John Barrett besloot ook honkbal aan zijn scheidsrechterslijst toe te voegen.
Hij had al honkbalwedstrijden geleid voor zijn komst naar Nederland en had dat ook al gedaan bij wedstrijden van de American International School.
Vanwege zijn ervaring en kwaliteiten werd hij onmiddellijk ingezet voor landelijke wedstrijden.
Destijds was het umpire-corps voor honkbal beduidend groter dan tegenwoordig en onder de groep die inzetbaar was op landelijk niveau waren tegen het einde van de jaren zeventig verschillende bekende namen.
Veel van hen bereikten de Hoofdklasse (of was daar al in actief).
Barrett scheidsrechterde met verschillende van hen, niet alleen in de Hoofdklasse, maar ook in lagere landelijke afdelingen.
Onder de landelijke scheidsrechters eind jaren zeventig waren ondermeer Wim Baas, Paul Barts, Wim van Beek, Cor Blitterswijk, Willem den Boef, Jan Boerendonk, Paul Bokern, Robert Bos, Cees Bouterse, Rob Brink, Wim Broertjes, Jos de Champs, Hans Corpeleijn, Wim Detiger, Hans van Deursen, Taco Dillesse, Huib Donker, Jos Gieskens, Paul Goode, Willem Griebling, Fred van Groningen Schinkel, Hans Haazen, Vincent Hazel, Claus Hellburg, Ton Hout, Gerard Inden, Jan Janszen, Bram Klijnsmit, Fred de Kramer, Jaap Kuggeleijn, Bert Lauer, Jos Loogman, Chris Mast, Aad Mooldijk, Dick Mos, Jan Pauwels, Chris Pieters, Ede Pool, Lex Rimini, Henk Ronnenbergh, Piet van Rijswijk, Hans Schotel, André Schrijber, Guus Slauerhof, Bert Staller, Coen Stoovelaar, Karel van Veen, Theo van den Velden, Franklin Victor, Wim Visser, Piet Vorst, Aad de Vos, Aad Vuik, Theo Walthie, Jan van der Wardt, Aart Wedemeijer, Henk Wolffenbuttel, Karel van Zadelhoff, Leen Zuur en de zeer getalenteerde Belgische umpire François Vermeulen, die helaas op een veel te jonge leeftijd overleed.
...John arriveert bij Amsterdam Pirates...
...op een koude dag tijdens het seizoen 1983...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Van deze groep waren Fred van Groningen Schinkel, Chris Pieters en Barrett niet alleen de drie beste umpires in de jaren tachtig (landelijk en internationaal), ze werden ook goede vrienden.
Regelmatig werden ze dan ook 'De Drie Musketiers' genoemd.
Van Groningen Schinkel zou in een record-aantal van 46 seizoenen in de Hoofdklasse scheidsrechter zijn.
Helaas overleed Chris Pieters in 2000.
Vanaf 1980 debuteerden verschillende andere umpires op landelijk niveau.
Ook daarvan bereikte een aantal de Hoofdklasse en werden zodoende collega's van Barrett in de hoogste afdeling.
Onder deze 'nieuwe' umpires waren bijvoorbeeld Ton Bodaan, Nico Dalmulder, Jan Kooijmans, Jan Kuipers, Henk Meerleveld, André Prins, Ada Reymer, Ton Verbeten, Feiko Drost, Ton van de Wouw, Erick Barkhuis, Sjaak Bonten, Gerard Siep, Leo Spierenburg, Wil Tessers, Harold Waalzaan, Bob Bergkamp en Ted Smets.
Halverwege de jaren tachtig voegden Henri van Heijningen, Ben Lens, Piet Sterk, Johan Brandsma en Hennie Jansen zich bij de groep van landelijke umpires.
Deze laatste umpires leerden van de ervaringen van John Barrett, die ook docent was tijdens de jaarlijkse scheidsrechters-bijeenkomsten en clinics.
Zij bereikten later eveneens de Hoofdkasse.
Ja, dit is inderdaad een lange lijst met namen (net zoals de hierboven staande lijst), maar dit toont alleen maar aan hoe groot het umpire-corps in die jaren was in zowel honkbal als softbal.
Vanaf 1979 werd John Barrett regelmatig ingezet in de Hoofdklasse-honkbal.
Hij combineerde dat met scheidsrechteren in de Hoofdklasse-softbal doordeweeks.
Een andere umpire die destijds hetzelfde deed was André Prins, die toen eveneens in Wassenaar woonde en een goede vriend was.
Barrett, Prins en Bert Brebde waren in die jaren samen zeer actief als softball-umpire.
Triest genoeg overleed Brebde (ook een goede vriend) in 1990 tijdens een wedstrijd.
De drie stonden bekend om hun regelkennis, maar ook om hun 'show' op het veld.
Barrett genoot ervan om iets van een show op te voeren tijdens een wedstrijd (bijvoorbeeld een overduidelijke en luide safe-call), maar liet dat niet ten koste gaan van zijn beoordelingen en beslissingen.
Barrett trok ook aandacht in het basketbal, maar dat werd daar echter minder gewaardeerd, omdat dat 'teveel Amerikaans' was.
Nadat hij was gestopt als coach bij Haarlem Nicols wees Barrett een aanbod af om coach te worden van Neptunus voor het seizoen 1981 en koos voor zijn scheidsrechters-loopbaan.
Terugkijkend op dat aanbod zei Barrett in een interview in 1980 in Trouw dat coachen simpelweg teveel tijd kost ten opzichte van wat je er financiëel voor terugkrijgt.
Maar hij keerde begin jaren tachtig toch weer terug naar het zelf honkballen (en coachen) op een lager niveau, want hij honkbalde voor Squeeze en softbalde voor ADO (allebei in Den Haag) in avondwedstrijden.
En hij verzorgde ook nog jeugdtrainingen bij ADO en was coach op de International School in Wassenaar.
Door de jaren heen softbalde John ook nog voor Wassenaar, VUC en Hygiea, de laatste twee clubs eveneens afkomstig uit Den Haag.
|
|
|
|
|
...John's collega's en goede vrienden...
...Bert Brebde, André Prins, Fred van Groningen Schinkel & Chris Pieters...
(© Alle Foto's: Marco Stoovelaar) |
Maar na het seizoen 1981 moest John Barrett een beslissing nemen en kiezen tussen honkbal en softbal.
Hij werd slechts eenmaal per weekeinde aangesteld voor Hoofdklasse honkbalwedstrijden, omdat de softbalwedstrijden in de hoogste afdeling toen meer en meer verschoven naar zaterdag of zondag.
En zo, voor aanvang van het seizoen 1982, koos Barrett voor honkbal en vanaf dat jaar stond hij vast in de Hoofdklasse.
Hij vond het jammer afscheid te moeten nemen van softbal, maar tot en met 1988 bleef hij doordeweeks wel actief als beoordelaar.
Oh, in 1982 en 1982 maakte Barrett ook nog deel uit van de Spelregelcommissie Softbal van de KNBSB, samen met Piet van Deenen (voorzitter), Theo Vleeshhouwer (secretaris), Teun van den Berg, Wim van Sorge en Dries de Zwaan.
En in 1983 en 1984 was John lid van de Scheidsrechterscommissie in Den Haag, onder voorzitterschap van Wil ten Bosch.
Hoewel het duidelijk was dat Barrett vanaf het begin één van de beste umpires was, stond hij niet op de internationale lijst van scheidsrechters die gerechtigd waren deel te nemen aan buitenlandse toernooien.
Dat was vanwege zijn Amerikaanse nationaliteit, hoewel hij al vele jaren in Nederland woonde en de taal sprak (okay, met Amerikaans accent).
Maar hij was wel al umpire tijdens een aantal internationale evenementen die in Nederland werden georganiseerd.
In 1981 leidde Barrett wedstrijden tijdens het Europees Softbal Kampioenschap en Europa Cup Softbal-toernooi, die toen allebei in Haarlem werden georganiseerd.
In 1980 was Barrett al voor het eerst umpire tijdens de Haarlemse Honkbal Week, samen met Hans Corpeleijn, Ton Hout, Jan Janszen, Fred de Kramer, Jan Pauwels, Chris Pieters, Henk Ronnenbergh, André Schrijber, Bert Staller en de Antilliaanse gast-umpire Silvio Leonora.
Hoewel Fred van Groningen Schinkel sinds 1974 in de meeste 'Weken' umpire was kon hij er in 1980 niet bij zijn, omdat hij toen in België was voor het Europees Kampioenschap Junioren Honkbal.
Maar in 1982, 1984 en 1988 stond Van Groningen Schinkel samen met Barret in de 'Week', net als Pieters.
Er was geen 'Week' in 1986.
...John Barrett in discussie met Hoofd Coach...
...Cees Herkemij van Giants Diemen in 1986...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
In 1983 kwam een grote wens van John Barrett uit, want hij werd op de internationale lijst geplaatst en kon nu ook worden uitgezonden naar buitenlandse toernooien.
Zijn eerste toernooi kwam later dat jaar en dat was de strijd om de Intercontinental Cup in het Belgische Antwerpen.
En het was passend dat juist de top-3 van Nederlandse umpires, de 'Drie Musketiers', voor dit toernooi werd aangewezen: Barrett, Van Groningen Schinkel en Pieters.
Ook in 1983 is Barrett één van de umpires tijdens het toernooi om de Europa Cup Honkbal, dat toen gezamenlijk werd georganiseerd door Neptunus en Haarlem Nicols in Rotterdam en Haarlem.
In 1984 was John Barrett de Nederlandse vertegenwoordiger tijdens het Europees Kampioenschap Honkbal Junioren in Spanje.
Een jaar later maakte hij deel uit van de groep Nederlandse umpires tijdens het Europees Honkbal Kampioenschap in Haarlem, samen met Van Groningen Schinkel, Pieters, Cees Bouterse, Ton Hout, Fred de Kramer en Jan Pauwels.
Een ander hoogtepunt kwam in 1986 toen het Wereldkampioenschap Honkbal voor het eerst in Nederland werd georganiseerd, wat de reden was dat er dat jaar geen Haarlemse Honkbal Week was.
Barrett was één van de twaalf Nederlandse umpires die was aangesteld voor het mondiale evenement.
De anderen waren Bouterse, Van Groningen Schinkel, Hout, De Kramer, Pauwels, Pieters, Ton Bodaan, Dick Mos, Franklin Victor en Ton van de Wouw.
Maar ook André Prins, die net als Barrett internationaal actief is geweest in zowel honkbal als softbal.
De groep stond onder leiding van oud-umpire Aart Wedemeijer.
In november 1986 reisde John Barrett met het Nederlands Honkbal Team naar Taiwan waar Oranje een aantal jaar op rij deelnam aan het Chung Hua Tournament.
In 1987 is Barrett één van de elf umpires tijdens de tweede editie van het World Port Tournament in Rotterdam.
De anderen waren Bodaan, Van Groningen Schinkel, Hout, De Kramer, Pieters, Van de Wouw, Wim van Beek, Wim Detiger, Vincent Hazel en Karel van Veen.
Ook in 1987 was John één van de umpires tijdens de eerste Holland Series (nieuwe stijl) tussen Amsterdam Pirates en Neptunus.
Destijds was de Kampioensfinale een best-of-three, die werd gewonnen door Pirates.
Het was tijdens de Haarlemse Honkbal Week van 1988 dat John Barrett onverwacht bekend maakte dat hij zou terugkeren naar de USA, iets dat voor vrijwel iedereen als een grote verrassing kwam.
Doordat hij niet van afscheidsfeestjes enzo hield, maakte Barrett zijn beslissing pas een paar dagen voor het einde van het toernooi bekend.
Chris Pieters was als Home Plate Umpire aangesteld voor de Finale, maar hij stond zijn plek af aan Barrett als afscheidswedstrijd.
Op de laatste dag van het evenement ontving Barrett de Zilveren Eremedaille van de KNBSB voor zijn vele bijdragen door de jaren heen.
...John Barrett gooit de ceremoniële eerste bal...
...op Opening Day 1983 voor het eerste thuisduel...
...van Amsterdam Pirates; Barrett krijgt de bal van...
...Pirates-penningmeester Maarten van Erk (links)...
...Achter kijken toe Umpire Guus Slauerhof...
...en Pirates-spelers Harm Wilms, Marten Walsma,...
...Frank Baly en John Ludenhoff...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Een paar jaar eerder was Barrett leraar geschiedenis en aardrijkskunde geworden op de International School in Amsterdam.
In een interview in De Telegraaf tijdens de 'Week' van 1988, verklaarde Barrett (die in februari 1989 vijftig zou worden) zijn beslissing:
,,Een paar jaar geleden werden de salarisschalen op de school door één of andere maatregel bevroren.
Ik krijg al vijf jaar hetzelfde, terwijl ik als senior-teacher recht heb op een hoger salaris.
Met een gezin en drie studerende dochters kost me dit alleen maar geld.
Dus ik keer terug naar Boston''.
Nadat hij begin 1989 definitief was teruggekeerd naar de USA begon John Barrett te werken op de Harvard University in Cambridge, een voorstad van Boston.
Daar ging hij verder als leraar, maar werd ook eindredacteur van een wetenschappelijke krant, uitgegeven door de bekende Universiteit.
En uiteraard keerde hij ook weer terug op de honkbal- en softbalvelden als umpire.
In honkbal leidde hij wedstrijden in Little League, op college-niveau, bij semi-professionele ploegen of gewoon tijdens vriendschappelijke ontmoetingen.
Hij bleef zo'n tien wedstrijden per week doen!
Maar hij keerde ook verschillende keren terug naar Nederland om weer even op bezoek te komen.
In 1989 werd hij uitgenodigd als gast-umpire tijdens het World Port Tournament in Rotterdam.
Zoals gezegd, John Barrett genoot ervan te scheidsrechteren, hij hield ervan dagelijks op een veld te staan.
,,Ik wil gewoon bezig blijven'', zei hij altijd.
Maar er was ook een andere reden.
,,Hoe meer wedstrijden je doet, hoe beter je wordt, je leert van elke wedstrijd die je doet'', zei hij.
Onnodig te zeggen dat Barrett altijd beschikbaar was voor een wedstrijd of om indien nodig in te vallen.
Hoezeer Barrett geliefd was werd onderstreept op Opening Day 1983 voor aanvang van de eerste thuiswedstrijd van Amsterdam Pirates, dat toen speelde tegen Quick Amersfoort.
Zoals altijd organiseerde Amsterdam Pirates ook toen een activiteit voor aanvang voor het eerste thuisduel.
In die jaren organiseerde Pirates regelmatig speciale clubavonden voor de leden in het off-season, waaronder carnaval.
En zo werden op Opening Day 1983 de drie umpires het veld op begeleid door Prins Carnaval met zijn Raad van 11.
Nadat de spelers, coaches, begeleiding en umpires waren voorgesteld aan de Prins en zijn Raad werd John Barrett (hij was die dag de Home Plate Umpire) uitgenodigd de ceremoniële eerste bal te gooien als opening van het nieuwe seizoen.
Uiteraard deed John dat.
Al gelijk vanaf het begin was John favoriet bij de toeschouwers tijdens zijn eerste Haarlemse Honkbal Week in 1980.
Vanwege zijn lengte kreeg hij van de fans liefkozend de bijnaam 'Pinkeltje', naar het karakter uit de populaire kinderboeken van Dick Laan (29 boeken, eerste gepubliceerd in 1939).
In de boeken wordt Pinkeltje beschreven als een klein mensje ter grootte van een pink.
De bijnaam bleef hij zijn gehele loopbaan behouden.
Zoals gezegd hield hij ervan om bij het maken van een call een beetje show te maken.
Echter, zijn showmanschap leidde ook tot een schorsing.
In de jaren dat Barrett in de Hoofdklasse-honkbal stond was er slechts één veld met een licht-installatie voor avondwedstrijden en dat was het Pim Mulier Stadion in Haarlem.
Maar toch werd een aantal avondwedstrijden vastgesteld.
Tijdens een avondwedstrijd van Amstel Tijgers in Amsterdam verscheen Barrett als Home Plate Umpire op het veld met witte handschoenen.
Zijn verklaring was simpel.
Door het dragen van de handschoenen zouden zijn vingers tijdens het aangeven van de slag-wijd count beter zichtbaar zijn, niet alleen voor de werper, maar ook voor de toeschouwers, vooral als het wat donkerder begon te worden.
Maar dat persoonlijke initiatief werd niet gewaardeerd door de Scheidsrechterscommissie, die stelde dat het teveel afleidde en dus werd Barrett voor één wedstrijd geschorst.
...John Barrett als Home Plate Umpire achter catcher...
...Ronald Stoovelaar (Amsterdam Pirates) met Bill Groot...
...(Haarlem Nicols) als slagman tijdens het seizoen 1985...
(© Foto: Marco Stoovelaar) |
Eén van John Barrett's karakteristieke eigenschappen hoe geconcentreerd hij was tijdens softbal-wedstrijden kwam tussen de innings.
Destijds zat de Official Scorer recht achter de backstop en hadden niet alle velden scoreborden.
Nadat de derde nul was gemaakt, liep Barrett steevast naar achteren naar de scorer, vaak met een brede lach.
''Inning and score, please'', vroeg hij dan altijd.
Met die vraag bleef hij niet alleen zelf gefocust in de wedstrijd, maar hield hij ook de scorer scherp.
John had ook een uitstekend geheugen.
Na afloop van een wedstrijd, of dat nou honkbal of softbal was, tijdens het napraten met de officials onder het genot van een drankje, richtte hij zich vaak opnieuw tot de Official Scorer.
,,Wat heb je in die situatie in die inning gescoord?'', vroeg hij dan.
Eveneens een voorbeeld hoe betrokken hij was.
Of hij het wel of niet eens was met de beslissing, hij respecteerde altijd de call die door de Official Scorer was gemaakt.
John stond altijd bovenop de actie en 'verkocht' zijn call, zodat er geen twijfel over bestond dat hij het juist gezien moest hebben en dat betekende ook dat hij weinig discussies had.
Bovenal had hij een constante slagzone tijdens de hele wedstrijd, iets dat grote waardering kreeg van werpers, catchers en slagmensen.
Hij genoot van het spel tussen een werper en een slagman.
Hoewel hij altijd rustig bleef tijdens een wedstrijd ging John een discussie met een speler of een coach niet uit de weg en gaf altijd een verklaring over een beslissing die hij had genomen.
Wanneer nodig kon hij er ook van genieten om een verhitte discussie aan te gaan met een coach, ' Major League-style' (pet-aan-pet), wanneer nodig.
En ja, dan kon hij met stemverheffing terugschreeuwen als daar aanleiding voor was.
Maar na afloop van een wedstrijd werden er altijd handen geschud, want John Barrett was één van de meest gerespecteerde en geliefde umpires.
Hij stelde dat een discussie bij die specifieke wedstrijd behoorde.
Dat was geschiedenis.
Morgen was een andere dag, met een andere wedstrijd.
John Barrett stond graag als scheidsrechter op het veld, vooral in honkbal.
Dat bleef hij tot een jaar of drie geleden doen!
John was een kleurrijke persoonlijkheid op (en buiten) het speelveld en was altijd goedlachs.
Hij was geliefd en werd gerespecteerd door collega-umpires, official scorers, spelers, speelsters en toeschouwers.
John was altijd in voor een praatje en om te discussiëren over regels, verhalen te vertellen en gewoon plezier te hebben.
John zal door velen worden gemist.
De webmaster van Grand Slam * Stats & News condoleert John's dochters Rachel, Erin en Catherine, kleinkinderen, overige familie en vrienden en wenst hen veel sterkte met dit grote verlies.
(24 maart)
|
